Op 5 december heb ik de Insta en Facebook apps ver weggestopt op mijn mobiel. Ik hoopte dat dat genoeg zou zijn. en dat bleek ook zo. In werkpauzes en thuis op de bank, had ik toch altijd mijn telefoon bij de hand, maar het kostte me geen moeite om de apps te laten voor wat ze waren.
Met Twitter deed ik nooit veel, maar nadat ik Insta en Facebook afsloot, zat ik ineens allerlei Twitterberichten te lezen. De handeling 'telefoon pakken als ik op de bank zit' zat zo ingebakken, dat ik dat bleef doen en dus automatisch andere apps ging gebruiken of gewoon ging surfen op het net.
Uiteindelijk heb ik na een week ook de Twitter app weggestopt. Ik moet bekennen dat 'mijn mobiel pakken' een valkuil blijft! Ik had me voorgenomen om mijn mobiel vaker weg te leggen, bv. op de slaapkamer. Dat heb ik dus niet gedaan, maar ik heb hem uiteindelijk wel meer genegeerd. Ik heb een familie-fotoalbum gemaakt, zonder steeds op mijn mobiel te kijken. Ondertussen ben ik aan mij derde legpuzzel van 1000 stukjes bezig, ben ik weer een boek gaan lezen, heb ik tasjes gehaakt, is de slaapkamer af, zijn er kasten opgeruimd, heb ik gewandeld zonder mobiel en tijdens ons Kerstdiner in een restaurant, lag mijn mobiel gewoon thuis.
De eerste offline-week viel het me op hoe vaak ik dacht "even een foto maken" (voor Insta) en vervolgens dacht ik "oh nee dat HOEFT niet"! Hoezo het HOEFT niet? Nú ineens niet? Het HOEFT nóóit, maar blijkbaar is het zo ingesleten, dat het soms als móeten voelt! In mijn hoofd dacht ik dus vaak in plaatjes, in foto's. Dat is echt beduidend minder geworden. Ik denk bij een lekkere latte of een speciaalbiertje in een cafeetje niet meer "hoe maak ik hier een mooi plaatje van".
Omdat ik niet mega-veel volgers heb, heb ik niet de illusie, dat ik gemist ben de afgelopen weken. En heb ík andere Instagrammers gemist? Mwah, dat valt ook te bezien. Ik heb me wel eens afgevraagd hoe het An van de De Minimamalist is vergaan, omdat zij mij op het idee bracht om offline te gaan. En ik volg Lynda Hovens (Lyndahome) graag, dus aan haar heb ik nog wel eens gedacht. En natuurlijk aan mijn vrienden die ik niet van Insta ken, maar die wel op Insta actief zijn.
Nu heb ik dus voor het eerst na 5 december de apps uit hun schuilplaats gehaald en weet je wat zo gek is? Ik vind het gewoon spannend om ze te openen. Niet om wat ik ga zien, niet om hoeveel volgers er vertrokken zijn, niet om te zien wat ik allemaal heb gemist... maar ik denk omdat ik bang ben dat ik weer heel snel terugval. Omdat de apps wegstoppen heel veilig is. De verleiding weg.
Maar Insta is leuk en inspireert en dat wil ik, met mate, wel blijven voelen. Dus nu is de uitdaging om te doseren. Om te beginnen zie ik de apps nog steeds niet op het eerste scherm als ik mijn mobiel open. Verder ga ik mijn profiel opschonen (lees: minder mensen volgen. Ik volg er zoveel, dat ik niet eens meer weet wie het allemaal zijn).
Ik ben benieuwd hoe anderen dat doen. Na deze maand denk ik wel te weten hoe ik kan minderen, maar toch hoor ik graag van jullie hoe jullie omgaan met de verleidingen van Social Media. Ben jij wel eens langere tijd offline gegaan? Wat heeft het je opgeleverd? Wat doe je om je surfgedrag te doseren?
Over een maand hoop ik te kunnen melden, dat het me gelukt is om met mate te Instagrammen of Facebooken... wordt vervolgd.
