Om de hoek in de ''Van Broeck''

Mijn vaste loopje naar de AH in Nijmegen centrum (waar ik woon) voert door de Van Broeckhuysenstraat. Hij ligt aan de rand van het stadscentrum en voor de meesten misschien geen onderdeel van de vaste winkelroute, maar als ik even een tip mag geven: sla hem niet over, zoek hem op, bewandel en bewonder deze straat.

Ik steek vanaf mijn huis het Faberplein over naar de Van Broeckhuysenstraat. Faberplein is eigenlijk de Vierdaagse naam van het pleintje tussen de Van Broeckhuysenstraat, Marienburg en Tweede Walstraat en is genoemd naar café Faber, dat op de hoek van het plein ligt.
Vanaf het plein loop ik rechts de genoemde straat in. Het is opvallend om te zien hoeveel leuke zaken er in de straat huizen. Niet alleen rechtsaf, maar ook links.

  

Waar mijn oog absoluut iedere keer op valt is 512 Nijmegen (vijf twaalf) op nr. 20... Ten eerste ben ik verliefd op de wit-zwarte tandem voor de deur... en de heldere open uitstraling van de winkel is zo uitnodigend! Hoewel de omschrijving 'conceptstore' uit de naam verdwenen is, vind ik het nog steeds een omschrijving die de winkel eer aandoet.

In eerste instantie lijkt het alleen een modewinkel, maar het is veel meer dan dat.
De kleding die verkocht wordt maakt 512 Nijmegen, zoals de eigen site zelf zegt, fris en eigenzinnig. Het huismerk Wakker draagt daar zeker aan bij. Hoewel je misschien verwacht dat de 512-collectie prijzig is, zijn er ook zeker mooie betaalbare stukken te vinden. Ik ben ernstig aan het nadenken of ik die leuke grijze trui ga kopen... De items zijn vrij basic qua model en kleur, maar met hele mooie details. Onder de bijzondere merken onder andere Things I Like Things I Love en Libertine-Libertine.

Tussen de kleding staan de tafeltjes van theebar T's, waar je o.a. kunt genieten van een lekkere kop thee, met een huisgemaakte stroopwafel. En kan je er niet genoeg van krijgen: je kan ook iets lekkers mee naar huis nemen. Onlangs zijn de houten tafeltjes van boven naar beneden verhuisd en dat nodigt nog meer uit om even naar binnen te wippen.

Verspreid door de winkel staan kleine plantjes van Bleshyou. Het grappige is, dat het nieuwe en tweedehands planten zijn met een eigen verhaal en dat verhaal krijg je mee bij aankoop. Het grootste deel van de collectie staat in de kelder van het pand: een mooie groene verzameling die je aandacht vraagt als je bovenaan de trap staat.

Elke van den Berg

Tot slot is de collectie van 512 aangevuld met design-items van verschillende ontwerpers op het gebied van interieur en styling. Er staat prachtig beschilderd pastelkleurig aardewerk van Elke van den Berg, geinige zwart-witte bordjes en bekers van Room21, kaarten van Jip met inspirerende teksten en de sieradencollecties van o.a. Riverstones en Van Anne maken een nieuwe outfit helemaal af.

Van Anne

Het is teveel om alle gevoerde merken te benoemen, dus voor een uitgebreider overzicht verwijs ik je naar de site.

Morgen loop ik waarschijnlijk weer door de 'Van Broeck' en kan ik mijn ogen niet van de etalage afhouden... Ik nodig je uit om eens een bezoekje te brengen... Je zult niet teleurgesteld worden! En die grijze trui.... ik laat je weten of die binnenkort mee naar mijn huis gaat...

In mijn volgende posts volgt zeker meer over de Van Broeckhuysenstraat.

(foto's van Elke van den Berg en Van Anne komen van hun websites)

Kerst in voorbereiding

November is al een heel eind gevorderd... feestmaand december komt dichterbij.

En aangezien wij op dit moment niet in de kleine kinderen zitten (ons eigen kroost varieert in leeftijd van 20 tot 31, kleinkinderen zijn er (nog) niet ;)) ... ligt mijn aandacht meer bij Kerst dan bij Sinterklaas. Voor mij is Kerst sowieso altijd 'THE time of year' geweest... en dat zal waarschijnlijk ook altijd zo blijven. Ik ben dol op de sfeer, de lichtjes in de duisternis, versierde etalages, kaarsen, kerstliedjes op de radio...

In het Instagram tijdperk kan je zoveel ideeën opdoen voor kerstversieringen, decoraties, diy en leuke en goedkope adresjes voor accessoires. Maar ook Pinterest biedt meer dan genoeg inspiratie. Ik ben daar gevoelig voor en zeker als het betaalbaar blijft, is het ook erg leuk om er mee aan de slag te gaan.

 

Ondertussen weet ik in welke winkels ik soms eens een kijkje moet nemen en je leert anders kijken naar het assortiment.

De plekken die op dit moment veel voorbij komen op Instagram zijn de Action, Wibra, Zeeman, Xenos, Hema, Big Bazar en kringloopwinkels. Het zijn stuk voor stuk winkels waar je voor weinig geld leuke accessoires kunt scoren. Soms moet je er even doorheen kijken en 'zien' wat je ermee kunt.

Het rendierkopje op de foto (Wibra) moet je zelf nog in elkaar zetten. Ik wil hem gebruiken in de top van mijn alternatieve (houten) kerstboom. De matzwarte ornamenten van Wibra ('gewoon' plastic/set van 3) hebben zilveren randjes. Leuk om bv. neer te leggen in een mini stilleventje. Het vierkante houten bordje met ster kocht ik bij de kringloop, maar oorspronkelijk komt hij van Xenos. Er zit een brede rand omheen, dus je kan hem makkelijk neerzetten. Het klembord maakte ik van een canvasdoek van de Action. Ik schilderde de onderste rand goudkleurig (verf had ik nog) en maakte er een klemmetje op (had ik ook nog, maar Hema heeft ze ook). Leuk voor je mooiste kerskaart of een mini-poster. Zet hem bv. op een kastje tegen de muur. Een tof alternatief voor een fotolijstje!

En het mooie is: al deze dingen kocht ik voor minder dan twee euro !
Dus ogen openhouden en loop ook eens de winkels in, waar je misschien niet verwacht leuke decoratie te zien...

Zoekt en gij zult vinden...

Mijn vorige, ietwat wazige, bericht is al weer ruim een maand geleden. Ik was (en ben) zoekende met mijn blog... Langzaam aan krijgen mijn ideeën meer vorm. Er spookte de laatste maanden van alles door mijn hoofd, maar ik kreeg het niet scherp. Dat kwam vooral omdat ik de tijd niet nam om me echt te verdiepen in bloggen.
Nog steeds ben ik er niet helemaal uit, maar ik heb wel de boel vlot getrokken. Ik heb eindelijk de tijd en energie gevonden om serieus aan de slag te gaan. Afgelopen week heb ik zo'n 40 blogs bezocht om te kijken hoe deze opgebouwd zijn, hoe ze eruit zien, welke onderwerpen aan bod komen, wat ik aantrekkelijk vind en wat juist niet...

Op dit moment ben ik het uiterlijk van mijn blog aan het veranderen. Ook daar moet ik me in verdiepen, omdat er niet alleen visuele maar ook technische aanpassingen nodig zijn. Ik worstel me door de uitlegfilmpjes heen, die ik vind op internet. Als ik denk te weten hoe ik de technische dingen moet aanpassen (bv. een menubalk maken), zal je dat hier gaan vinden. En nu maar hopen dat het lukt!

Waarschijnlijk zullen ook de onderwerpen waarover ik ga schrijven een opfrisbeurt krijgen en wellicht zal ik in de toekomst ook inspirerende filmpjes plaatsen...
Kortom: ik ben flink aan het sleutelen en hopelijk met succes...

Ik ben benieuwd hoe jullie gaan reageren op de eerste veranderingen...

Blog blogger blogst...

BLOG

 

***

 

INSPIRATIE

 

***

 

RESEARCH

 

***

 

ONTWIKKELING

***

 

VERANDERING

***

 

IDEEËN

 

***

 

DENKEN

 

***

 

BEDENKEN

 

***

 

CREATIEF

 

***

 

SCHRIJVEN

 

***

 

FOTO'S

 

***

 

TIJD

 

***

 

LEZEN

 

***

 

MAKEN

 

***

 

HANDWERK

 

***

 

MAAR EERST ROME !

 

 

 



Hobbyen voor de verkoop of verkopen als hobby?

Het is al weer even geleden, dat ik stopte met mijn webwinkel. Helaas werd het geen succes. Achteraf denk ik, dat ik indertijd niet de goede keuzes heb gemaakt. Mijn shop werd te algemeen, te veelzijdig, mijn doelgroep niet duidelijk omlijnd en mijn inzet was niet 100%.
Duidelijk geen succesverhaal en ik heb mezelf beloofd om niet nog eens opnieuw te beginnen.
Dus ben ik begonnen met lekker 'voor de hobby' frøbelen, gewoon voor mezelf. Leuke dingen maken, stylen, foto's maken, thuis schuiven met spullen, schilderen, weghalen, neerzetten...

Drie weken geleden heb ik een tweede instagram account aangemaakt, naast die met mijn privé-kiekjes. Ik wilde meer bezig zijn met interieur, leuke en mooie plaatjes, inrichting en styling en dat delen met andere IGers, maar ook om ideeën op te doen bij anderen. En er is meer dan genoeg te zien! Er zijn tig accounts met hele leuke styling tips, mooie sfeerplaatjes, verwijzingen naar blogs... Ondertussen volg ik zelf heel veel IGers en in 3 weken tijd heb ik zelf 50 volgers 'verzameld'.

 

Door het vele plaatjes kijken, ontdek ik zoveel leuke dingen en dat maakt het lastig om echt mijn eigen stijl te ontdekken. Je zou denken, dat ik die stijl na 51 jaar wel een beetje ken, maar ik ben nogal veranderlijk en trendgevoelig. Er zijn zoveel mooie interieurs en bijzondere accessoires... Ja kijk... dan wil ik best eens switchen ;) Ik vind het knap dat sommigen zo trouw zijn aan hun eigen stijl, maar dat is bij mij duidelijk niet het geval.

 

 

Ik bekijk vooral Nederlandse accounts en verbaas me over de vele meiden/vrouwen die er een eigen webwinkel op na houden. Natuurlijk vraag ik me dan af: hoe doen ze dat? Zijn ze zo succesvol als ze lijken? Doen ze het 'erbij' of is het een serieuze inkomstenbron? Soms lijkt het zo simpel, maar misschien is dat juist wel heel doeltreffend.
En geloof het of niet... het begint weer te kriebelen. Nee, ik ga geen webwinkel beginnen, maar ik vind het nog steeds leuk om zelf decoraties te maken en het is stiekem nog steeds een droom(pje) om die aan de man (vrouw) te brengen. Maarrr... ik wil geen uitgebreide veeleisende webshop. Ik wil gewoon voor de lol eenvoudige dingen verkopen. Dus de raderen draaien en ik heb al een tipje van de sluier opgelicht op IG.

Les één (dankzij instagram): verkoop alleen dingen die als brievenbuspost verstuurd kunnen worden en die niet breekbaar zijn. Dat is gewoon lekker simpel, weinig risico en weinig kosten.
Les twee: houdt het bij één of twee verschillende producten, dan is de investering klein en weinig risicovol.
Les drie: verwacht geen instant succes en laat van je horen op social media... Promoot jezelf en doe dat zo overtuigend mogelijk.

Dus met het idee in m'n achterhoofd, dat het misschien geen succes wordt (voor zover ik over succes wil spreken, want ik zie het nu als hobby-dingetje) ga ik proberen af en toe iets te maken en te verkopen. Niet in een webshop, maar via social media. Geen gouden bergen, maar gewoon voor de 'leut'...

Een autoritje waar muziek in zit!

Dat ritje van m'n huis naar m'n werk en vice versa is toch steeds weer een moment van dwarrelende gedachten en inspiratie...

Vanmorgen luisterde ik onderweg naar radio 2... Omdat ik niet echt een kenner ben van Radio 2, moest ik vanavond thuis opzoeken welk programma het was en welke gast erin te horen was. De gast was een zanger, die de presentator op locatie rondleidde in zijn hometown Zwolle. Het bleek om Bertolf te gaan... Via youtube kwam ik er vanavond achter, dat ik hem wel ken van Another Day.
Zonder dat ik wist wie het was, hield hij mijn aandacht vast met verhalen over Zwolle, maar ook over muziek waar hij vroeger naar luisterde.

Op het moment dat hij een nummer van Simon & Garfunkel liet horen, dwaalden mijn gedachten af naar mijn kamertje waar ik als tiener naar radio, cassettebandjes en lp's luisterde.
Ik ben, al zeg ik het zelf, een liefhebber van een breed repertoire, maar in elke fase was er wel een band/ artiest die meer aandacht kreeg dan de rest.

Mijn vroegste herinnering van echte 'verering' betrof ABBA. Ik had cassettebandjes, singletjes en lp's, die grijs gedraaid werden. Alle teksten zong ik mee. Van mijn zakgeld kocht ik een kettinkje met de letters ABBA en mijn moeder ging mee naar Utrecht, zodat ik daar in de bios 'ABBA, the movie' kon zien. Gekker dan dat werd het niet ;)
Het was de tijd, dat we een abonnement hadden op Hitkrant, toen nog een echt krantje. Als hij op de mat lag was het eerste doel: welke posters staan erin en vervolgens bladerde ik door naar de songteksten. En met de top 40 bij de hand luisterde ik naar de radio, soms met cassetterecorder bij de hand om de favoriete liedjes op te nemen. En oh wee als je er doorheen praatte!!

ABBA verdween langzaam naar de achtergrond omdat het op de middelbare school niet echt meer 'kon'. Tijdens de Franse les vertaalden we teksten van Gérard Lenorman (Voici les clés), maar het was een andere Franse zanger, Julien Clerc, die met zijn zoete liedjes mijn hart veroverde. Hij was de artiest waarbij ik mijn eerste concert beleefde... en dan ook maar meteen in Frankrijk zelf... samen met mijn vriendin Marga in St. Cyprien, tijdens de zomervakantie.
Naar aanleiding van kaskraker Grease, luisterde ik veel naar de romantische muziek van Olivia Newton John. Mijn in Saoudi Arabië werkende oom nam ladingen cassettebandjes van haar mee naar Nederland. Speciaal voor mij. Voor zijn eigen zoons was het Neil Diamond.

Maar naarmate ik het Streeklyceum in Ede doorliep veranderde de muziek... Ik kwam via mijn vriendje in aanraking met de Dire Straits en de Rolling Stones. De laatste zag ik live in De Kuip en ik schreef een verslag voor de schoolkrant. Alleen al het feit dat ik bij het concert aanwezig was, oogstte bewondering.

Via mijn broers leerde ik Elton John, de Beatles en Simon & Garfunkel kennen. Toen in 1977 Elvis overleed, dacht ik even dat de favoriete zanger van mijn oudste broer dood was. Ik liep zijn kamer in en zei: jee Elton John is dood... Maar nee... hij had het al gehoord... het was Elvis. Ik haalde mijn schouders op. Die naam zei me niet zoveel.......

Gedurende een periode was ik helemaal geobsedeerd door de muziek van mijn broers en ik herinner me dan ook, dat ik avonden lang alleen de Beatles luisterde. En mooi dat ik het vond! Hetzelfde deed ik met Simon & Garfunkel. Mijn jongste broer had de lp van het concert in Central Park... ik luisterde avond aan avond en kon, net als mijn broer, ook de teksten tússen de liedjes meepraten... Vele jaren later, kocht ik het concert op cd en hoewel het een mooie 'memory lane' is, ben ik niet meer zo bezeten.

In 5 VWO gingen we op kamp. In de klas zaten een paar muzikale jongens die hun gitaren meenamen en we zongen van alles. Soms ging er een bandje in het cassettedeck en ik herinner me Kate Bush die uit de boxen galmde. Samen met een klasgenootje zat ik op de grond en dansten we met ons bovenlichaam op Wuthering Heights. Ogen dicht en opgaan in de muziek. Sommigen vonden het leuk en keken er niet van op, anderen vonden ons een beetje raar.
Maar net zo makkelijk leerden we onze uitwisselingsklas uit Parijs de tekst van Doe Maars Doris Day... Je kon alle kanten met ons op! Ik breide zelfs een kopie van de rasta-trui van Henny Vrienten...

Na de middelbare school verkaste ik naar Kampen. Ik studeerde journalistiek en al vanaf het begin bleek bijna iedereen, althans zo voelde het, fan van U2. Eén van mijn studiegenoten kon geweldig enthousiast over hun muziek praten en dat werkte enorm aanstekelijk. Ik leerde de muziek steeds beter kennen en we gingen zelfs met een groep naar U2 in Ahoy. Bijna liep ik het concert mis. Terwijl ik op de bus stond te wachten, langs de IJssel, waaide het kaartje uit mijn portemonnee over een auto richting water... net op het randje van de kade bleef hij liggen... oef! Tot op de dag van vandaag heb ik een zwak voor de Ierse band en dan vooral voor Bono. Ik heb ze jaren later nog één keer mogen zien in Brussel. Hoewel het geluid belabberd was, genoot ik met volle teugen.

Tijdens de jaren die volgden ging ik naar meerdere concerten. Dire Straits, Elton John, Simple Minds, Sting en zelfs Chi Coltrane, mijn eerste en enige concert in Paradiso.

Natuurlijk hoorde ik via radio en tv ook veel andere muziek. En zoals ik al zei: ik vond (vind) veel mooi/leuk. Een programma waar ik vrij vaak naar luisterde was 'De verrukkelijke 15' van de Vara, uitgezonden tussen oktober 1983 en oktober 1989. Het leuke was, dat er wat meer alternatieve muziek voorbij kwam. Soms waren het grote hits, soms wat mindere toppers. Het was een plek waar The Cure, The Cult, Dead or Alive en Depeche Mode voorbij kwamen, maar ook Mathilde Santing, Madonna en Kate Bush. Zeer gevarieerd... Het paste op dat moment bij me om naar alternatieve muziek te luisteren... studententijd, beetje recalcitrant, zwarte kleding, zwarte nagellak, donkerpaarse lippen... on-Lunters...

Eén van de eerste cd's die ik kocht was Musica è van Eros Ramazzotti. Wie had toen kunnen denken, dat dat later één van de vele Eros cd's zou worden... Aan het begin van het cd tijdperk luisterde ik naar de meest uiteenlopende artiesten. Enya werd een topper, Era, Vogelvlucht van Herman van Veen kende ik uit mijn hoofd, maar ik had zelfs een set van 10 klassieke cd's. Ik kon ook lekker gek doen op muziek van Madness en we hadden erg veel lol, toen we tijdens onze housewarming 'Our House' op repeat hadden staan en het tot het einde van de avond duurde voordat iemand dat in de gaten had.
Verder herinner ik me de Robert Cray Band, Tracy Chapman en Phil Collins.

Omdat we Phil veel beluisterden besloten we kaartjes te kopen voor zijn concert in 2004. Helaas stelden we het bestellen te lang uit en bleek het concert uitverkocht. Mijn toenmalige partner stelde voor om dan naar Eros Ramazzotti te gaan. Dat bleek een beslissing die nu nog gevolgen heeft. Sinds dat concert ben ik groot fan. Ik heb alle cd's en dvd's en heb ondertussen rond de 15 concerten meegemaakt in Nederland, Duitsland en Italië en niet minder belangrijk: ik heb er een hele toffe vriendengroep aan overgehouden, waarmee ik binnenkort naar Rome vlieg voor ons eerste concert tijdens de nieuwe tour van Eros.

Eros staat dus met stip op nummer één, maar een nieuwe partner betekent ook weer een kennismaking met nieuwe muziek... De meeste van zijn favoriete artiesten kende ik al wel, maar daar had ik niet zoveel mee, maar eerlijk is eerlijk, er zitten heerlijke nummers tussen. Ik ben vooral onder de indruk van Nena's (ja die van 99 luftballons) 'In meinem leben' en dan de live versie. Naast mijn lp's van Eros en U2 prijken die van Marcel: Lionel Richie en Whitney Houston. Op zijn iPod staan de Stylistics en Dionne Warwick en laat ik ook de Duitse schlagers niet vergeten. Ik laat me tegenwoordig gerust verleiden om 'Ich bin wie du' van Marianne Rosenberg uit volle borst mee te zingen.

Bijzonder om zo in gedachten een reis door de (muziek)tijd te maken. In een paar minuten herinner je je alles weer... Ja, dat was vanmorgen zeker een autoritje waar muziek in zat...

ps: aan welke band/artiest/muziek heb jij goede herinneringen?

Waar melancholie geen melancholie bleek...

Terwijl ik vorige week alleen in de auto zat, overviel mij een gevoel van melancholie. Althans... ik dacht dat het melancholie was en ik noemde het zo.
Het woord bleef in mijn hoofd hangen en dus ben ik de juiste betekenis gaan opzoeken, omdat ik die hier uit de doeken wilde doen. En wat blijkt: de betekenis komt helemaal niet overeen met het gevoel dat ik had. Tja, hoe ga ik mijn blogbericht dan noemen? Vind ik het net zo'n mooi woord, is het onbruikbaar!?

Wat ik vind over de betekenis van melancholie:
- zwaarmoedigheid
- verouderd begrip voor bepaalde vormen van depressie
- droefgeestigheid.
- ernstige neerslachtigheid
- zwartgalligheid 

Nou dat komt dus helemaal niet overeen met mijn gevoel van dat moment. Ik heb een probleem: ik wil iets schrijven over mijn gevoel, maar het er geen woord/begrip voor...? Ik zoek nog even verder naar een woord dat mijn gemoedstoestand beter omschrijft.
Speurend op het net vind ik het woord weemoed, dat ook wordt gebruikt als synoniem voor melancholie. Toch vind ik daar iets meer verzachtende nuances.

- hartzeer
- mistroostigheid
- een beetje bedroefd zijn om iets fijns dat voorbij is
- zacht treurige stemming 
- licht aangedaan
- teergevoelig

Al een stuk beter dan zwartgallig, maar nog steeds niet mijn gevoel, want ik voelde me alles behalve neerslachtig en treurig.

Terwijl ik dus in de auto zat, mijmerde ik over dingen die geweest zijn. Op dat moment overviel mij een ontspannen, rustig gevoel. Ik reed gewoon door en zàg alles om me heen, maar de herinneringen speelden in mijn hoofd. Dat is het moment dat ik dacht melancholisch te zijn.
Ik dacht aan vroeger. Aan Maaike en Jochim toen ze klein waren en zag voor me hoe ik ze naar school bracht. Ik dacht aan ons dorp, ons huis en aan mijn ouders. In het huis waar zij wonen ben ik opgegroeid. Er tegenover stond mijn kleuterschool en ik zag mezelf onzeker naar school gaan met de want van een ander kindje, die per ongeluk tussen mijn 'werkjes' was gekomen. Ik durfde hem niet terug te geven.
Mijn gedachten gingen naar de tennisclub, waar ik vele uren doorbracht en mijn fietstochtjes naar de 'middelbare'... ja toen gingen we door weer en wind op de fiets ;)
Maar ik dacht ook aan het eerste zenuwachtige afspraakje met Marcel, het afscheid van Lunteren en mijn verhuizing naar Dieren en Lent.
Kortom er ging een behoorlijk deel van mijn leven door mijn hoofd, maar een beetje gedempt. Als of er een mist voor hing, watten in mijn hoofd, afgesloten van het nu... Ik probeer de juiste omschrijving te vinden maar die lijkt er niet. Ik voelde me niet somber maar ook niet perse heel vrolijk, maar ik voelde rust, ontspanning en zag de mooie dingen. Dingen die geweest zijn en niet meer terugkomen, maar het is goed zo. Ik voelde me dus alles behalve zwartgallig, zwaarmoedig, treurig of bedroefd...

Misschien ken je dat gevoel dat je naar iets kijkt, maar het eigenlijk niet ziet? Je neemt het niet op, maar het is er wel... dat gevoel. Of stel je voor dat je als vogel zweeft en neerkijkt op de aarde... het is er wel, maar ver weg... je ziet het maar je kan het niet pakken.
Ja misschien komt weemoed het dichtste in de buurt, maar ik voelde geen 'wee'.. geen pijn.

Ik zou het leuk vinden als er iemand is die een woord heeft voor mijn gemoedstoestand en dat achterlaat in een reactie op mijn blogbericht. Misschien ontstaat er zo een lijstje van mooie woorden, die de lading dekken. Ik ben benieuwd....

Fris en fruitig

Heb je dat ook wel eens... dat je behoefte hebt aan verandering...? De zomer is zonder bloggen voorbij gegaan en toen ik mijn blog weer opende om even te kijken of ik nog wat lezers had gehad, zag ik een donker uitziende site, terwijl ik me juist zo fris en fruitig voel.
Dus ik vond het tijd voor verandering, tijd voor een nieuwe look.

Ik heb me even een half dagje uitgeleefd en zie hier het resultaat. Licht, fris, meer van deze tijd en beter passend bij hoe ik me voel. Het beeld is klaar... binnenkort meer woord !

Tot schrijfs!

Mag m'n hoofd even 'uit'...

Met de verhuizing al weer twee maanden achter de kiezen en elke dag genietend van ons nieuwe stekkie, zou de rust nu toch wel moeten komen. Lekker niks en alleen maar genieten. Vaak lukt dat, maar niet altijd. Tel daarbij op, dat ik vrij veel hoofdpijn heb de laatste tijd.... Tja dan ga je toch wel eens denken: waar ligt dat aan.

Aangezien hoofdpijn voor mij één van de vervelendste pijnen is (naast kiespijn) was ik er wel zo'n beetje klaar mee. Ik neigde al naar de zelf gestelde diagnose migraine. De huisarts zag wel raakvlakken, maar er was meer. Spanning. Niet perse spanning in de zin van problemen, maar ik de zin van: ik ben maar aan het denken over van alles...

Al met al had ik zelf ook het gevoel, dat ik wat meer moest ontspannen. Fysiek... en in m'n hoofd. Ontspannen is ook 'niks doen', maar daar ben ik al vrij goed in, al zeg ik het zelf. Ontspannen in je hoofd is een heel ander verhaal.

Dus op zoek naar hulpmiddelen...
Op m'n mobiel heb ik nog de vlieg-app, uit de 'hoe kom ik van m'n vliegangst af' tijd. Daarop een ontspanningsoefening. En toegegeven: hij werkt ook in andere situaties.
Verder vond ik een meditatie-app, met vooral de eerste oefening die me helpt... de geleide-meditatie.
Ik ben al wel eens aan het zoeken geweest naar een cursus mediteren, maar op de één of andere manier voel ik daar toch een drempel... zowel financieel als mentaal ;)
Dus nu mediteer ik soms 10 minuutjes op bed of op de bank... en ik denk werkelijk dat het me helpt.

vlieg-app                                                               meditatie-app

Ook word ik nu behandeld door een haptotherapeut die mij bewust maakt van de spanning in mijn lijf en me leert hoe dat los te laten en me dan ook nog masseert... bijzonder, effectief, eigenlijk zo logisch allemaal en een fijn moment voor mezelf... Deze week nog geen hoofdpijn gehad, maar of dat al het gevolg is van de therapie...? Die conclusie is misschien iets te snel getrokken. Wel ben ik me nu al veel meer bewust van de momenten waarop ik spanning opbouw.

In mijn zoektocht naar ontspanning en misschien ook een soort van afleiding van het denken, kwam ik ook een cursus 'zentangle' tegen. Ik zag voorbeelden van indrukwekkende zwart-wit pentekeningen en die spraken me meteen aan. Verder zoekend kwam ik boeken tegen, starter-sets, websites... en aangezien ik niet zo'n zin had ik elke week verplicht op woensdagavond naar cursus, besloot ik mezelf een startpakket cadeau te doen. Ik teken nu geregeld een zentangle en merk dat het ontspannend werkt... door me te concentreren op de tekening, waar je toch al gauw een uur mee bezig bent, vergeet mijn hoofd te denken en dat bevalt goed.



Eigenlijk ben ik best goed bezig. Hoewel het me soms zelf wat zweverig in de oren klinkt allemaal, voelt het wel goed. Misschien heb ik het idee dat ik meer een 'met beide benen op de grond' type ben, maar als de therapeut zegt, dat ik goed kan 'voelen' en 'uit m'n hoofd komen'... tja dan doe ik daar maar m'n voordeel mee.

Hoewel ik nog niet helemaal vrij ben van de spanning, ontdek ik wel, dat alle dingen die ik afzonderlijk van elkaar deed (vliegangst-app, mediatie, tekenen en haptotherapie) juist heel veel raakvlakken hebben. Bij alles voel ik bewust het verschil tussen spanning en ontspanning, het effect van 'denken' op mijn lichaam en dus ook het effect van 'niet denken'...
Het is niet zo moeilijk allemaal... je moet het alleen 'even weten' (lees: bewustworden)

En trouwens: zentangle tekenen is ook gewoon heel erg leuk om te doen!

Ik huppel dus ik besta

Bijzonder om te ervaren hoe snel een nieuw adres, een nieuw huis, went. Ik rijd al zo makkelijk van en naar huis als ik ga werken, maar werp nog wel een korte blik als ik langs ons 'oude huis' rijd, waar nu een rode theepot met witte stippen in de vensterbank prijkt.

Vandaag een dagje vrij. In de ochtendzon wandel ik door de stad naar de kaasspeciaalzaak. Zoveel keuze en zoveel leuker dan de supermarkt. Ik kies een lekkere boerenkaas en wandel vervolgens naar Eko Plaza, de biologische supermarkt, op zoek naar dat lekkere brood 'van vorige week'. Thuis neem ik een paar verse sneetjes met roomboter. Terwijl mijn vriendinnen zich massaal op havermoutse mug-cakes storten, smeer ik nog wat roomboter op m'n broodje. Serieus, die mug-cakes zien er prima uit en ik geloof het als de meiden zeggen, dat ze heerlijk zijn, maar ik doe me toch even tegoed aan de verleidingen van de stad. Zoveel winkels, zoveel lekkers... Voor mij geen clean-eating, hoewel ik wel vaker voor biologisch ga.

Het is ook de hoogste tijd voor de kapper. Door alles rondom de verhuizing is dat 12 weken geleden en dat is te zien... Ik kan bijna staartjes maken. Terwijl ik voor de tweede keer door de stad loop, word ik blij. Hier woon ik en dat voelt zo lekker... ik huppel richting kapper. De zon schijnt, de terrasjes raken voller en in de Molenstraat wordt weer eens een podium opgebouwd voor het Hemelvaart-feest-weekend. Misschien vanavond maar een terrasje pakken...

In eigen huiselijke omgeving bewonder ik mijn 'herstelde' coupe en met mijn handen reorganiseer ik de boel een beetje. Tevreden ga ik nog even 'naar beneden' voor de laatste boodschappen en dus loop ik voor de derde keer de stad in. Voor het geval we vanavond toch niet gaan terrassen, neem ik een fles prosecco en Aperol mee. Ach... op ons balkon kunnen we de muziek ook wel horen ;)...

Ik huppel naar huis...

Van huis naar thuis...

En dan woon je zo opeens in de stad. In het centrum van Nijmegen. Hoewel: zomaar opeens was het dus niet. 

Ik schreef al, dat het de nodige tijd kostte voordat we de definitieve aankoop-'ja' kregen en dan is er nog genoeg te regelen, voordat de verhuizing kan plaatsvinden.

Eind januari lag de koop vast en 1 april zou de sleuteloverdracht zijn. Het leek erg kort dag en we hadden ook liever een paar maanden willen wachten, maar oké... 1 april it was! Nog maar twee maanden dus. En dan ineens moet er van alles geregeld worden. De oude rode keuken verkochten we via marktplaats. Dat ging behoorlijk snel. Het eruit halen (begin april) ging minder makkelijk... (breek me de bek niet open).

Het uitkiezen van een nieuwe keuken bleek ook een hele klus. Ik wist precies wat ik wilde... dacht ik... maar na een rondje 'keukenzaken' ging ik twijfelen en uiteindelijk werd antraciet hout en hout werd wit. Donker werd licht. Inductie werd gas. Maar ook daar kwamen we uit, de keuken werd besteld en kon gelukkig op tijd geleverd worden.

We maakten to-do lijstjes voor het oude en het nieuwe huis, ik frøbelde verhuisberichtjes, we fantaseerden over de inrichting en het wonen in de stad, we deden niks meer aan de tuin, reden meerdere keren naar 'de stort' met een auto vol 'opgeruimde' spullen, verkochten via marktplaats, ik verzamelde dozen op mijn werk en als we in de stad waren, keken we altijd even omhoog naar ons nieuwe huis...

Kortom: alles stond in het teken van verhuizen. Uiteindelijk waren we ook blij, dat het in april al zover zou zijn. We waren er klaar voor en hadden er zin in.

Op 1 april kregen we een grote bos sleutels en gingen we voor het eerst samen naar ons huis. We zaten op de vensterbank en keken rond. Stil. Dit is dus ons huis... hier gaan we wonen... nog een maandje en dan worden we hier 's morgens wakker...
Ik pakte de glazen, Marcel opende de bubbels en samen proostten we op een nieuwe plek, een veranderde toekomst... En het voelde zo goed!



Het was woensdag en zaterdag zou de keuken opgehaald worden. Pas daarna konden we echt in het huis gaan klussen. Als de keuken eenmaal weg was, konden we wat leidingen verleggen voor de nieuwe keuken. Fluitje van een cent.
Ai... dat viel tegen. En dat viel zó tegen, dat het marktplaats-spaarpotje voor een nieuwe bank, volledig opging aan het installatie-werk... Dat was even een zure appel, maar het was niet anders en de knop ging snel om.
Ondertussen waren we ook aan het plamuren, schilderen, behangen en soppen. De kamers werden als nieuw en de keuken werd geplaatst met de nodige 'hobbels', maar toegegeven: hij is zo mooi!

Op 25 april moest de definitieve verhuizing plaatsvinden. En dat gebeurde met enige vertraging ook. Het werd een enerverend verhuisweekend, met een dochter (van Marcel) die in het ziekenhuis lag, waardoor vooral Marcel heen en weer hobbelde tussen huizen en ziekenhuis. Maar dat ziekenhuis was vooral vervelend voor dochterlief... die verhuizing kwam wel goed.

Ik was vier dagen vrij en dat was fijn... heel fijn... alleen na die dagen voelde ik me oud, moe en stoffig. Het inpakken, opruimen, gesleep met dozen en gesjouw met kasten liet zijn sporen na. Maar we waren over! YES!
En een paar dagen later konden we de sleutels van het oude huis definitief overdragen. Deur dicht... weer en hoofdstuk afgesloten. Bye bye Lent... hello Nijmegen.

En nu zijn we bezig met de puntjes op de i. Er ligt een boodschappenlijstje met 'aankopen voor het huis' en een to-do-lijstje met klus-restanten... We strepen af, maar dat gaat niet heel snel. De verhuizing heeft kracht gekost en we verzamelen even moed voor de eindsprint. Maar ook dat komt goed...

Marcel vraagt geregeld of ik spijt heb... of ik mijn tuin mis, of ik het grote huis mis, Lent mis... En ik kan volmondig zeggen: nee... ik mis het niet en ik geloof ook niet dat ik het ga missen. Ik ben blij en kijk elke dag tevreden rond in ons huis... Hoewel we er nog maar zo kort wonen... het voelt al als thuis!

Verhuisje boompje feestje...

Eigenlijk begon het in november… maar er ging wel wat aan vooraf…

Sinds we naar Lent verhuisden, kwam het kopen van een eigen huis geregeld ter sprake, maar we waren het er niet over eens. Marcel wilde graag kopen en dan het liefst in de stad. Een appartement, lekker in het centrum, op loopafstand van alle gezelligheid en ‘diensten’…
Hoewel ik in eerste instantie mijn twijfels had over kopen, met de ervaringen uit het verleden, wilde ik daar toch wel over nadenken. Maar… ik was daar vrij duidelijk in.. ik wil pas over een jaar of 6 richting de stad. Nu nog lekker genieten van een ruim huis en de tuin.

Toch kwam op een bepaald moment bij mij de omslag. Wanneer en waarom?
Dat eigen huis bleef toch steeds een onderwerp van gesprek. Ik wilde ook echt wel in de toekomst naar de stad. Kon me wel verheugen op alles om de hoek… en toegegeven: dat valt in Lent toch wel een beetje tegen. Meer dan een supermarkt en kapper hebben we daar niet.

Al pratende en zoekende op internet kwamen we tot de conclusie, dat een appartement in de stad wel te vinden is, maar daar hangt een prijskaartje aan. En laat dat prijskaartje op dit moment dan ‘te betalen’ zijn, over 5 jaar kan dat maar zo heel anders zijn. Nu is de rente aantrekkelijk, de huizenprijzen laag… maar over 5 jaar? Veel lager zal het niet worden, eerder hoger. En dat zou kunnen betekenen, dat we er in de toekomst alleen over kunnen dromen. Je weet het niet….
Bovendien stijgen de huurprijzen ieder jaar en wooo… dat liegt er niet om. Natuurlijk heeft huren z’n voordelen, maar daar hangt ook een prijskaartje aan.

Mijn argument van ‘lekker veel ruimte’ in ons huidige huis ging een beetje tegen me spreken, toen bleek, dat we de kamers boven vooral gebruikten als opslag. Hoe vaak zaten we er nou werkelijk? Lekker op m’n werkkamer frøbelen… ja soms, maar meestal beneden aan de eettafel. En Marcels bureau bleef ook meestal ongebruikt. Dus toegegeven: 4 slaapkamers met z’n 2en is best veel.

En dan m’n tuin. De meesten die over onze verhuisplannen horen, vragen zich bezorgd af of ik mijn tuin niet vreselijk ga missen. Een begrijpelijke reactie, want dat was één van mijn argumenten om niet nu te verhuizen. En ja, ik zal hem soms missen…. Gewoon puur voor de gezelligheid van het buiten zitten.
Nog niet zo heel lang geleden hebben we de tuin aangepakt, gezellig gemaakt, klaar om te genieten. Maar wat bleek: ik genoot een paar weken per jaar van het mooie weer op mijn bankje, maar als het op tuinieren aankwam, zonk de moed me in de schoenen. Ik had er gewoon geen zin in. Hoe heb ik ooit een tuin van 240m² onderhouden? Deze, 60m², moet dan toch een fluitje van een cent zijn? Nou niet dus. De keiharde kleigrond maakt me moedeloos. Na een flinke regenbui zakt het water amper weg, laat staan als het een paar dagen regent. Een deel van de planten verdronk, ondanks onze pogingen om de afwatering te verbeteren. Nee, er is geen lol aan. En alles in mij zegt nu, dat ik deze tuin kan missen als kiespijn. De praktijk moet uitwijzen of dat werkelijk zo gaat zijn. Ik durf de uitdaging aan. Op Pinterest ben ik al druk op zoek naar ideetjes om ons balkon gezellig te maken.

Hoe meer we over ‘kopen’ spaken, hoe enthousiaster ik werd en zo kwam het, dat we in november serieus bezichtigingen planden. En we keken naar meerdere ‘vormen’. Oude benedenwoningen met een tuintje, een gerenoveerd appartement met enorm terras en nieuwere appartementen.
Eén appartement, dat met dat grote terras, bekeken we meerdere keren en bijna overwogen we een bod uit te brengen. Bijna… want ergens voelde er iets niet goed en dat hield ons tegen. En toen we eenmaal besloten, dat dat het niet ging worden waren we opgelucht… dus de goede beslissing.

De oude benedenwoningen waren een duidelijke nee. Klemmende deuren, oude ramen die niet open konden, een kil souterrain, koude kamers… daar hadden we beiden echt geen zin in. Voor ons geen klushuis.

Het appartement aan de Mariënburg, waar we bijna gaan intrekken, was Marcel al een paar keer opgevallen en ook de makelaar droeg die aan als optie. Ik wimpelde het steeds af. Vreselijk!
Toen ik tot tranen toe geïrriteerd was, omdat Marcel hem toch steeds ter sprake bracht, dacht ik: laten we maar stoppen met zoeken en in Lent blijven.
Eenmaal gekalmeerd besloot ik, dat we toch maar een keer moesten gaan kijken dan. Door de vreselijke rode keuken heen kijken… en dat balkon… was toch niet groot genoeg? Ik moest gewoon mijn koppigheid opzij zetten en dan maar ter plekke laten zien, waarom dat appartement niet geschikt was.
Het grappige was, dat we parkeerden aan de achterkant en van daaruit het appartement en balkon zagen en Marcel op dat moment zei: zullen we maar afbellen? Dit wordt niks! Ja duh… nou gaan we ook gewoon wel hè!

En het wonderlijke gebeurde: ik viel als een blok! Niet normaal. Toen we door het hek van de hoofdingang de binnentuin inliepen voelde ik rust. Jee, dit ziet er mooi uit. En eenmaal boven (vier hoog) in het appartement werd ik eerst stil en toe enthousiast. Jee… dat had ik niet zien aankomen. Het uitzicht was mooi, de kamer licht, de keuken rood (haha echt rood-rood), de badkamer netjes, de slaapkamer groot genoeg en de afwerking prima. En het balkon viel reuze mee.
De raderen draaiden en op dat moment was ik enthousiaster dan Marcel. Hij durfde niet zo goed enthousiast te zijn denk ik, om mij niet te pushen.
Na de bezichtiging gingen we even koffie drinken in de stad (om de hoek ;)) en Marcel was duidelijk geamuseerd omdat ik zo enthousiast was.
In gedachten had ik de keuken al vervangen, de kamer ingericht en mijn stoeltje op het balkon gezet… maar ik moest mijn enthousiasme temperen. Even de indrukken laten bezinken en dan over een poosje een tweede bezichtiging plannen en kijken of ik nog steeds zo blij word van het appartement.
Zo gezegd zo gedaan en mijn gevoel bleef. Ik zag ons er al helemaal wonen. Maar ja… zover waren we nog lang niet.

Na de nodige gesprekken bij de man van de hypotheek, berekeningen, uitzoeken van alle kosten, wensen, mogelijkheden… hebben we uiteindelijk een bod gedaan. Na overleg met onze makelaar wisten we natuurlijk waar we dan ongeveer op uit zouden moeten komen. Uiteindelijk waren we er op de dag voor Kerst uit met de verkopers. Maar dan moet alles nog op papier, vóór 1 januari, en dat valt met al die feestdagen niet mee, maar ook dat lukte. En toen was het wachten op de bank… wachten… wachten… totdat we uiteindelijk op 23 januari opgelucht konden ademhalen!

(wordt vervolgd)

Twee voor de prijs van één...

Ik ben al een tijdje over de inhoud van dit bericht aan het nadenken. Helemaal helder krijg ik het niet voor mezelf, maar ik wil het toch even kwijt.

Er gaat in een paar maanden aardig wat shampoo doorheen bij ons en ook haar-mousse, lak, wasverzachter, wasmiddel en meer van dat soort artikelen. Maar jee, wat is dat spul vaak duur. Zeker als je aan bepaalde merken 'hangt'.
De afgelopen maanden heb ik bewust de folders van supermarkten en drogisten in de gaten gehouden. En wat blijkt: er zijn altijd wel producten, die wij gebruiken, in de aanbieding. En niet zelden komt het erop neer, dat het twee voor de prijs van één is, of iets in die buurt. En vaak ook staat bij een winkel, dezelfde aanbieding in meerdere opeenvolgende folders.

Nou weet ik niet of ik de enige ben, maar je gaat je dan toch afvragen of de prijzen van die producten niet gewoon standaard naar beneden kunnen? Als ik altijd wel ergens 2 flessen Syoss shampoo kan kopen voor de prijs van één... dan betaal ik nooit 'de hoofdprijs'... En ik zal niet de enige zijn, die dat doet...

Ik heb geen idee, wie opdraait voor 'het verlies' (hoewel ik betwijfel of er sprake is van verlies ;)) van al die gratis tweede producten: de aanbiedende winkel (lees in dit geval: Kruidvat)? De leverancier? De producent? Maar wat is het nut van die hoge prijzen van één product, als je er eigenlijk nooit het volle pond voor hoeft te betalen? Dus wat ik eigenlijk wil zeggen: gooi die prijzen naar beneden... !!

Ja ik weet het: het zal wel veel te simpel gedacht zijn en er zit vast een hele strategie achter, maar volgens mij zouden de merken veel meer goodwill kweken als ze de prijzen 'per stuk' zouden verlagen! Dan kom ik vaker één fles halen, vaker in de winkel, meer kans dat ik meer andere dingen koop... en dat is toch wat 'jullie' willen...?

(onderzoeksresultaten slechts gebaseerd op mijn eigen waarneming... ;))

Wat is nou één week!?

"Zeven dagen????.... Nou dan wens ik je heel veel succes!"...

Dat was over het algemeen de reactie op mijn mededeling, dat ik een weekje aan 'Facebook-onthouding' wilde doen. Toegegeven.... sommigen vroegen zich ook af, waarom dat nou zo moeilijk zou zijn.
Tja... als je verslaafd bent, líjkt stoppen niet moeilijk, maar dat ís het wel! Iedereen kent dat wel, dat je denkt: ik moet toch eens wat minderen, maar het dan ook echt doen!?

Ik wist eigenlijk wel, dat ik zo'n beetje vastzit aan mijn Samsung. Het enige moment, dat ik hem niet bij de hand heb, is als ik aan het werk ben. Maar verder? Als ik de deur uitga, de bocht om rij en ontdek, dat ik 'hem' niet bij me heb, ga ik terug.... en ik weet zeker dat ik niet de enige ben.

Een week op zwart
Dus besloot ik, dat het tijd werd om mezelf eens te testen. Hoe verslaafd ben ik? Kan ik een week zonder mijn Facebook-app? En na die week... ga ik dan net zo hard weer terug naar mijn oude gewoontes?
Zondagavond 22 februari om 00.00 zou ik op zwart gaan... tot de week erop zondag 00.00 uur... zeven dagen, 168 uur... Ondertussen had ik besloten, dat ik Facebook en Instagram (en uiteindelijk kwamen Pinterest en Twitter er ook bij) een week zou mijden, en dat ik mijn mail en Whatsapp maar één keer per dag zou checken... een half uurtje en dan weer afsluiten.

Zondagavond om 23.00 uur nam ik 'afscheid', een uur eerder dan gepland, maar om nou een uur langer wakker te blijven, alleen maar om mijn verslaving nog even te voeden?? Wel heb ik nog even mijn pictogrammen van de betreffende apps van mij 'startpagina' gehaald en ben ik uitgelogd op Facebook.

Maandag

's Morgens wist ik meteen weer wat ik mezelf had opgelegd. Ik pakte m'n telefoon even om te kijken hoe laat het was. Daarna legde ik hem netjes terug. Ik had mezelf uitgedaagd en ik die uitdaging aangenomen, dus ik wierp niet eens een blik op de pictogrammen....
Eenmaal beneden nestelde ik me met een bak koffie op de bank. Ik hoefde pas om 11 uur de deur uit, dus nog even rust. En toen gebeurde het: ik pakte mijn telefoon, een automatische beweging, en wilde met een lichte tik een app openen... maar die ene stond er niet... Nee!!
Ik had het niet eens door, het ging gewoon vanzelf... telefoon pakken, knopje indrukken, veeg, tik... Wat was ik blij, dat ik de pictogrammen had verwijderd, zodat ik moest nadenken wat ik deed en me realiseerde, dat ik midden in een uitdaging zat. Boem, met beide benen op de grond.

Terwijl ik nog maar een bak koffie pakte, vielen de gedachten over elkaar heen: jee ik ben echt verslaafd... het is een automatisme... is dat eigenlijk echt zo erg of hoort het bij deze tijd... ik kan dit... een week is wel lang... Ik probeerde rustiger na te denken. Ga ik nu tijd overhouden? Zo ja, wat ga ik met die tijd doen?
Mijn blik viel op de mooie rozen, die ik zomaar van mijn lief had gekregen... Leuk, even een foto bij daglicht maken en op Insta.... Uhhh... shit!

Met koffie nummer drie, kroop ik weer op de bank. In mij ouderwetse papieren agenda heb ik mijn gedachten opgeschreven en ik besloot een stukje te gaan lezen om de gedachten te verzetten.

Om 11 uur moest ik gaan werken en dus miste ik mijn telefoon niet en in de pauze, die ik normaal niet zonder telefoon doorkom, liet ik hem in mijn kluisje liggen. Tja... ik kon hem wel pakken, maar wat had het voor een zin? Ik mocht er toch niets mee...

Eenmaal weer thuis op de bank, na het eten, betrapte ik mezelf op het automatisch pakken van de telefoon.
Uit 'verveling' keek ik maar even naar mijn saldo op de bank-app en mijn tegoed op de Vodafone-app. Nee niet doen! Gewoon NIET DOEN! 

Ik had ook de neiging om alvast de mail en de Whatsapp berichten te gaan bekijken, maar ik had me voorgenomen dat van 20.00 tot 20.30 uur te doen, dus ik hield me nog even in. En toen het om 20.00 uur zover was, liet ik mijn vriendinnen in onze groeps-app weten hoe dag één was verlopen, groette ik mijn kinderen, die me succes wensten, waarna ik om 20.30 uur vrij gemakkelijk de boel weer afsloot. Klaar voor vandaag.

Voordat ik in slaap viel, vroeg ik me nog af of het de komende dagen lastiger of makkelijker zou gaan worden. Ga ik het méér missen of mìnder? En wat gebeurt er na deze week... ga ik dan terug naar af?

Dinsdag- Woensdag
Ik begon dinsdag met een vrije ochtend en net als maandag, greep ik ook dinsdag naar m'n mobiel, terwijl ik aan de koffie zat. Is dit net zoiets als een sigaret pakken als je verslaafd bent aan roken? Je pakt eigenlijk zonder dat je er erg in hebt een sigaret?
Het lukte me wel om geen mail en app te openen, maar ik moest er wel bij nadenken. Gelukkig bood m'n werk de rest van de dag genoeg afleiding en heb ik eigenlijk geen tijd gehad om aan mijn telefoon te denken.
Na de VIP avond op m'n werk, was ik om 22.15 uur thuis. Pas na 23 uur heb ik mijn mail en Whatsapp bijgelezen. Even een half uurtje lezen en kletsen en toen naar bed. Weer een dag om.
Omdat woensdag een vrije dag was, was die dag een goede test. En ja het was best lastig om me in te houden. Het is zo lekker om even bij te lezen en foto's te kijken...
Wel heb ik een foto van de keuken in ons nieuwe huis op marktplaats gezet, want die willen we graag verkopen. En toegegeven... na 10 minuten stond er al een bod op en kon ik de verleiding niet weerstaan om mijn mail te checken. De mails met vragen en biedingen bleven komen, dus ja, ik heb vaker op mijn mail gekeken, dan ik me had voorgenomen. Wat dat betreft, is mijn missie niet helemaal geslaagd. Maar waar het vooral om ging, lukt me nog wel: geen Facebook en Instagram...

Donderdag
Geen lieve berichtjes van mij op Facebook om Marcel te feliciteren. Gelukkig kon ik het live doen en dat is uiteindelijk waar het allemaal om gaat. Na een hele dag werken, kwam ik thuis, waar de maaltijd al wachtte en daarna visite, dus weinig 'mobieletijd' en behoefte. Ondertussen gingen de biedingen op de keuken gewoon door... (dus ja: mail een aantal keren gecheckt).
Ik was deze dag om 12.00 uur overigens wel op de helft van mijn experiment!

Vrijdag- Zaterdag
Weer twee werkdagen, met overdag weinig tijd voor en behoefte aan internet. Maar 's avonds op de bank vond ik het toch lastig, dat ik niet even kon Facebooken enzo. En wat me opviel, is dat ik toch mijn telefoon bij de hand hield. En ik pakte hem geregeld, opende hem en keek.... Ik keek vooral naar de pictogrammen en dacht: kan ik nou echt niets openen? Klapte hem weer dicht en legde hem naast me neer. En toch pakte ik hem weer... een paar minuten later. Grrr... waarom doe ik dat toch?
En ik merkte ook, dat ik ging aftellen... aftellen tot zondagavond 00.00 uur.... Dan zou m'n 'onthouding' voorbij zijn.
Zaterdagavond in de bioscoop en bij de naborrel, maakte ik wel een foto, maar voelde niet de behoefte om hem te plaatsen op Facebook. Deze is voor mijn 'onthoudingsweek-collage'... Ja ik dacht al weer na over collages maken voor Instagram.... Facebook...
De contacten met Marktplaats in verband met de verkoop van de keuken had ik aan Marcel overgedragen. Daardoor hoefde ik minder mijn mail te checken. Toegegeven: ik heb mijn mail vaker gecheckt, dan voorgenomen.

Zondag
Laatste dag... dus vroeger dan normaal ging ik even een half uurtje appen... omdat ik wist, dat ik 's avonds om 00.00 uur weer 'vrij' was... Maar ik 'haal' 00.00 niet... ik slaap voor die tijd en dus wordt het maandagochtend voordat mijn experiment afloopt.

En dat is dus NU!
Toen ik vanmorgen wakker werd, wist ik dat mijn onthouding voorbij is. Maar nee, ik logte niet meteen in. Ik stond op, nam een bak koffie en nu zit ik achter de laptop en maak ik eerst dit blog-bericht af.
Pas als dat klaar is, ga ik eens kijken hoeveel meldingen ik heb staan op Facebook en Instagram...

Natuurlijk vraag ik me nu af, wat deze week 'zonder' nou met me gedaan heeft... Toegegeven: ik heb meer gelezen, m'n breiwerk gepakt, de krant, blog geschreven, gewandeld, naar de bios... maar als ik heel eerlijk ben: ja ik heb m'n appjes gemist. Het was misschien minder moeilijk dan ik dacht, maar ik heb me ook gestoord aan mijn gewoontes. Want die telefoon heb ik ondanks de onthouding niet uit het oog verloren... en dat vind ik eigenlijk vrij irritant ;)
Dus je hoort mij niet zeggen, dat het experiment geslaagd is. Maar ik ben wel benieuwd of ik nu kan minderen. Of het me lukt om m'n telefoon wat vaker weg te leggen, want ik weet nu nog beter, dat het geen zin heeft om hem steeds op te pakken... het is vooral de gewoonte, de beweging, die ingesleten is...
Dus eigenlijk heb ik er een uitdaging bij... 

ps: na een week 10 meldingen op Instagram, 39 op Facebook, 15 op Pinterest en 0 op Twitter

Bucketlist min één

Herinner je je nog mijn blogbericht over mijn figuratie-avontuur? Ik geef toe het is al weer even geleden... Om precies te zijn: 2 juni 2014. Zojuist heb ik het nog even teruggelezen en ik voelde mezelf weer stuiteren.

Het was een bijzondere dag, een poging om iets van mijn bucketlist af te strepen, een kijkje achter de schermen en een uitdaging voor mezelf om iets nieuws en onbekends te proberen. Achteraf, maanden later, denk ik: heb ik dat echt gedaan?

Op 2 januari begon de nieuwe serie Noord/Zuid dan eindelijk. Onze begeleidster had verteld, dat er op 1 juni opnames zijn gemaakt voor aflevering 1, 5 en 9. Jammer genoeg kon  ik de eerste aflevering niet live zien, dus heb ik diezelfde avond nog uitzending gemist bekeken. Ik had ondertussen al een paar 'meldingen' gekregen van vrienden die mij  hadden herkend, dus ik werd wel een beetje nerveus... Welke scène zou het zijn?
En ineens was ie daar: pats boem... de officier van justitie vol in beeld... Ik moest lachen, (beetje) gillen en mezelf verstoppen op hetzelfde moment. Jee wat ongelooflijk leuk, maar ook confronterend en vreemd.

Een paar keer heb ik nog teruggespoeld.... mezelf bestudeerd ("sjees wat serieus... maar dat moest van de regisseur...") en HET moment even vastgelegd voor m'n blog...

 

Ik volg de serie nu elke vrijdag, hoewel ik er natuurlijk niet 'in zit'. Maar ja, stel dat ze hebben geknipt en geplakt en ik zit toevallig in 4? Nou dat bleek niet het geval... en ook niet in 5. Daar zat wel een scène in, mijn 'eerste', maar ik was niet te zien, omdat het camerabeeld enorm was ingezoomd... Raar om te weten dat je er loopt... maar onzichtbaar. Na die scène heb ik niet goed gekeken naar de rest van de aflevering, later bedacht ik, dat ik nog een klein scènetje had... Misschien zat die erin en heb ik die gemist? Toch nog maar een keer terugkijken ;)

Tijdens aflevering 9 zal ik nog eens goed opletten of het bij mijn debuut in aflevering 1 is gebleven... Maar hé... wat voor een debuut was dat?? Beter in beeld kon gewoon niet... en dat betekent dus, dat ik dit onderdeel kan afvinken op mijn bucketlist.

Figureren èn in beeld komen op nationale televisie: V check!

Afval bewust op de grote hoop!

Het nieuwe jaar is begonnen, de drukte van december hebben we achter ons gelaten. Hoewel ik liever vooruit kijk, moet ik toch even terugkomen op een blogbericht van 2014...

Nadat ik hier mijn verbazing had uitgesproken over de manier van afval inzamelen in Lent, heb ik hierover contact gezocht met de DAR, de inzameler, en de gemeente Nijmegen. Hoewel ik aangaf hier niet veel van te verwachten, moet ik toegeven, dat ik me daarin heb vergist. Van beide partijen kreeg ik een reactie.

De reactie van DAR (Anja Vink, klantenservice) was kort en krachtig:
Ik kan u berichten dat DAR gesprekken voert met de gemeente Nijmegen over de introductie van een papiercontainer. Deze gesprekken zijn in een vergaand stadium. Wellicht dat u in de nabije toekomst gebruik zult kunnen maken van zo'n container. Een datum is echter nog niet bekend. De plastic afvalzakken blijven voorlopig in gebruik. Wel zijn hierover ideeën om restafval te verzamelen in ondergrondse containers. Dit is echte nog in een zeer pril stadium.

De reactie van Ralph Breuer (beleidsadviseur openbare ruimte) van de gemeente Nijmegen was zeer uitgebreid:
Via facebook heb ik uw artikel gelezen over de afvalinzameling in Nijmegen en vooral de vragen die u hierover had. In het bijzonder verwonderde u zich over het feit dat we het restafval en plastic afval met plastic zakken inzamelden en waarom niet in kliko´s. In deze mail wil ik daar graag op ingaan.
Breuer doet erg veel moeite om mij uit te leggen waarom de groene plastic zakken gebruikt worden in plaats van kliko's en hij vertelt ook, wat de plannen voor de toekomst zijn. Ik zal proberen een beknopte samenvatting te geven.

Insteek van de afvalinzameling is, dat de vervuiler betaalt. Dus hoe meer restafvalzakken ik aan de weg zet, hoe meer het mij kost: namelijk 93 cent per zak! In het geval van een kliko zoals in Lunteren, kan ik hem iedere twee weken propvol aan de weg zetten, terwijl de buren er één zak in doen, maar we betalen allebei evenveel...
Bovendien leidt het betalen per zak tot 'bewuster omgaan met afval', want als ik mijn plastic afval netjes in de gratis plastic-hero zakken doe, heb ik minder groene zakken (93 cent!) nodig èn help ik mee aan een betere afvalscheiding, wat weer beter is voor het milieu.
Waar landelijk het gemiddelde van hergebruik van afval ligt op 50%, ligt dat in Nijmegen op 65%. alleen Maastricht doet het, ook met zakken ;), beter.
De groene zak was voor de gemeente een goedkoop en makkelijk in te voeren systeem. Bovendien ook geschikt voor hoogbouw, waar kliko's niet makkelijk gebruikt kunnen worden.

Toch gaat er in de toekomst iets veranderen, met als doel, dat we ons makkelijker van herbruikbaar afval kunnen ontdoen en lastiger van restafval, zodat we nog bewuster afval gaan scheiden.

Natuurlijk zijn er al milieustraten, voor grotere inzameling en glasbakken en kledingcontainers (nog niet overal) bij de supermarkten. Bovendien worden blik en drankkartons binnenkort 'apart' ingezameld (via de plastic-hero zakken) zodat restafval nog minder wordt. Voor papier krijgen laagbouwwoningen een kliko. En als alle bovengenoemde inzamelingen ingevoerd zijn en goed lopen, worden er in de toekomst in de wijken ondergrondse containers geplaatst, waarin men restafval kwijt kan. Hiervoor wordt dan betaald met een afvalpas: 93 cent per keer dat je de container opent, net zoveel als de huidige zakken. Er zal echter nog wel enige tijd overheen gaan, voordat dit gerealiseerd is.

Al met al ben ik blij verrast met het zeer uitgebreide antwoord ven de gemeente. Nog steeds verbaas ik me iedere twee weken over de enorme berg met afvalzakken in de straat, maar ik weet nu wat de achterliggende gedachte is. Laat ik zeggen: ik ben me nu BEWUST van de reden.