Sterrenkrans DIY

Met de kerstdagen in zicht (nou ja... zo voelt het, nu ik op mijn werk een lading kerstartikelen over me heen krijg) ga je toch weer denken aan gezelligheid, kaarsjes aan, warme chocolademelk en versieringen voor in huis. Liefst geen overkill, maar subtiele accenten.

Kijkend tussen mijn DIY spullen, kwam ik op het idee van deze sterrenkrans. Hij is heel simpel te maken.

Ik gebruikte de volgende artikelen:

-een metalen ring van ø 30 cm.
-lijmpistool/-patronen
-zwart draad
-zwart karton
-2 figuurponsen ster ø 3.5 cm en 1.5 cm.
-schaar/mesje

De zwarte metalen ring had ik nog liggen. Mocht je geen zwarte kunnen vinden: je kunt hem heel makkelijk zwart spuiten. Of pas de kleur van je karton aan, aan de kleur van de ring. Ook de figuurponsen had ik nog liggen, maar je vindt ze zeker bij een hobbywinkel. De ringen en ponsen zitten op dit moment ook in het kerstassortiment van Søstrene Grene (zolang de voorraad strekt).

Met de figuurponsen drukte ik sterren uit het karton.
Voor deze krans gebruikte ik 23 grote en 14 kleine sterren.
Warm het lijmpistool op.
Leg de ring met één kant op een verhoging. Ik gebruikte een klein doosje. Dit maakt het vastplakken van de sterren makkelijker. Je voorkomt dat de ring aan de ondergrond vastkleeft.

Doe een druppel lijm op de ring en druk er een ster op. Hij zit eigenlijk meteen vast. Versier zo de hele ring, afwisselend met grote en kleine sterren. Het mooiste effect krijg je als je de sterren verschillende kanten op laat kantelen.

Als de lijm goed droog is kan je de krans voorzichtig omdraaien. Doe dan op de achterkant nog een druppel lijm, zodat de lijm als het ware om de ring heen zit. Zo loop je de minste kans, dat de sterren van de ring vallen.

Knip of snij de lijmresten/-draden weg, bevestig het zwarte draad aan de ring en klaar is je krans!


Op dezelfde manier ga ik ook een kleinere witte krans maken. Hiervoor moet ik met een restje verf de ring eerst wit maken, want hij is zilverkleur. Over een paar dagen zal ik hier ook het witte kransje laten zien.

Uiteraard kan je de krans in elke gewenste kleur maken. Ik ben benieuwd voor welke kleur jij kiest. Laat je me dat weten? #alookinsidekrans

Bucketlist opgefrist

Op 4 juni 2014 schreef ik een bericht over mijn bucketlist. Ik weet niet hoe het bij anderen is, maar mijn bucketlist is wel aan verandering onderhevig. Iets wat ik 4 jaar geeleden graag wilde, staat nu niet meer zo hoog en sommige dingen zijn niet zozeer 'bucketlist' dingen, maar eerder dromen, die je niet zomaar even 'uitvoert'. Een bungy-jump kan je redelijk eenvoudig plannen, succesvol bloggen is vooral een kwestie van inzet, doorzetten, talent en misschien ook een beetje geluk.

Mijn blog 'Belevend Bewijs"

Even knippen en plakken laat zien wat mijn lijstje in 2014 was. Ik noemde het mijn bucketlist 'in oprichting'. Het zijn niet de spectaculaire dingen die je misschien verwacht op een bucketlist, maar goed, ieder zijn ding! Ik wil niet uit een vliegtuig springen (alleen vliegen is al uitdagend genoeg), hoef niet aan een elastiek te bungelen, overweeg geen wereldreis, ga niet de hoogste bergen beklimmen of in de diepste zeeën duiken. Wat dan wel?

- rondreis (auto) Italië (incl. Sicilië)

- vliegvakantie (vliegen!)

- toneelspelen in echt theater

- figureren in tv serie op nationale tv

- week in een klooster (‘retraite’)

- wedstrijd winnen met iets creatiefs

- luiervakantie op Aruba of Curaçao

- trouwen

- boekje maken/uitgeven (iets met foto’s/styling en Kaatje-teksten)
- geld verdienen met m’n blog (of: succesvol bloggen)

Later voegde ik nog een punt'je' toe: de 4daagse lopen.

Hoe zijn ondertussen de vorderingen?

De vliegvakantie kon ik al afvinken, want dat had ik (na 16 jaar vliegangst) al gedaan voordat de bucketlist zwart op wit stond. Check V!

Officier van Justitie in Noord/Zuid (jan. 2015)

Al vrij snel na het publiceren van mijn lijstje, kon ik ook het figureren afvinken. Ik mocht 'schitteren' (hahaha) in de tv serie Noord Zuid, die overigens niet zo succesvol bleek. Maar ik had mijn seconds of fame, want ik kwam close in beeld als officier van justitie. Check V!

Maar (het is bijna niet te missen geweest) er is meer gebeurd!

In november vorig jaar vroeg ik mijn lief te huwelijk en ondertussen zijn we getrouwd! Check V!

Getrouwd op 29 juni 2018

In juli van dit jaar liep ik de 4daagse van Nijmegen uit! Kapot, maar zo trots! Check V!

4x 40 km.

Hoewel het wéér 'figureren' was, ik geen tekst had, maar ik wel mocht meedoen in een echt theater, (de schouwburg van Nijmegen) èn ik op het podium stond met o.a. Liz Snoijink, vind ik dat ik ook het toneelspelen in een echt theater mag afvinken. Check V!
 

Schouwburg Nijmegen
3 oktober 2018

Terwijl ik dit schrijf, bedenk ik, dat ik ooit een prijs heb gewonnen met een fotowedstrijd op Instagram. Dat is toch hetzelfde als een wedstrijd winnen met iets creatiefs? Check V!

Winnende foto

Of de tropische luiervakantie er ooit van komt? Ik zie mezelf dat misschien wel doen, met mijn lief, maar dan moet hij eerst zíjn vliegangst overwinnen. Ik weet nog wel en leuke blogpost voor hem om te lezen ;) En als hij dan toch zover is, kunnen we misschien beter ook naar Sicilië gaan vliegen ;), hoewel de rondreis me nog steeds cool lijkt.
Beiden blijven bijzonder, maar ik voel niet echt hele grote behoeft ofzo. Wie weet ooit, maar ze staan niet bovenaan.

En het boekje uitgeven? Dat zie ik meer als droom. Ik denk wel, dat ik een keer een boekje maak zoals ik het in mijn hoofd heb, maar uitgeven is een ander ding. Het zal waarschijnlijk gewoon een soort foto-albumpje worden, voor mijn eigen privé-collectie.

Alleen de retraite staat nog wel serieus op mijn list. Het lijkt me heel bijzonder en hopelijk rustgevend en verhelderend om een aantal dagen los te komen van de hectiek van alledag, in stilte. Geen prikkels van buitenaf, geen stadsgeluiden, geen tv, geen social media... niks!

Happy face na eerste vlucht in 16 jaar (maart 2014)

Nog even in samenvatting:

- rondreis (auto) Italië (incl. Sicilië)

V vliegvakantie (vliegen!)

V toneelspelen in echt theater

V figureren in tv serie op nationale tv

- week in een klooster (‘retraite’)

V wedstrijd winnen met iets creatiefs

- luiervakantie op Aruba of Curaçao

V trouwen

- boekje maken/uitgeven (iets met foto’s/styling en Kaatje-teksten)
- geld verdienen met m’n blog (of: succesvol bloggen)

V de 4daagse lopen

Heb jij ook een bucketlist, al dan niet vastgelegd? Wat staat het hoogste op jouw lijstje?

Duurzame dummie

Sinds vandaag staat er een spaarpot in de keuken. Op de plank, in het zicht. Oké het is eigenlijk een mandje, waar vanaf nu hopelijk geregeld losse munten in verdwijnen. Mijn matties zullen denken, dat het het potje is, waar ik een eventueel buitenlands reisje van wil betalen, maar nee, dat is een ander potje.

Het zwart-witte mandje is mijn spaarpot!

Dit mandje op de plank dient een heel ander doel. Het is mijn begin van 'duurzamer leven'. Iets dat al langer in mijn hoofd speelt, maar waarmee ik uit gemakzucht eigenlijk zelden iets doe. Hoewel ik naar mijn zin te veel bivakkeer op social media, levert me het toch iets op. Duurzamer, milieuvriendelijker leven is de laatste jaren steeds meer uitgegroeid tot een hot item. In het gewone dagelijkse leven speelt het meer en meer een rol en dat merk je ook op Facebook en Instagram.

foto: www.seepje.nl

Het afgelopen jaar zag ik het merk Seepje geregeld voorbij komen en tot mijn verrassing zag ik het vanmorgen in het wasmiddelenschap van AH staan. Ik vond dat echt tof om te zien, hoewel ik het zelf nog niet gebruik. Onder de naam Seepje worden wasmiddelen en andere schoonmaakmiddelen verkocht, die gemaakt worden van de schil van de Sapindus mukorossi vrucht uit India en Nepal. Door dit natuurproduct is wassen minder belastend voor het milieu en de 'schillenboeren' krijgen er een eerlijke prijs voor betaald.

Ik volg Mirjam Hart van Een Goed Verhaal al een behoorlijke tijd op Instagram en Facebook. Zij post steeds vaker inspirerende blogs en foto's, waarin ze haar manier van duurzaam leven deelt. Ze laat zien hoe je kleine stapjes kunt zetten en ook zonder al te veel moeite alvast kunt beginnen met een milieuvriendelijker huishouden.
Ook de jongste dochter van mijn lief is begaan met natuur en milieu. Ik vind het bijzonder om te zien, hoe zij nadenkt en zich boos maakt over dierenleed, hoe ze zich verdiept in het milieu en op haar manier een bijdrage levert, onder andere door vegetarisch te eten (net als haar oudere zus trouwens ;))

In de jaren dat we in een rijtjeshuis met een tuin woonden, waren we trouw in het scheiden van ons afval. GFT, rest-afval en plastic werden keurig apart bewaard. Maar sinds we in ons appartement wonen, met niet al teveel (buiten)ruimte, is de klad erin gekomen. Of eigenlijk: we zijn ermee gestopt. Want waar laat je je groenafval? Op het balkon? Dat gaat zo stinken en dat is vervelend als je buiten zit en het is een lelijk ding, zo'n afvalbak. Waar wordt het in de stad opgehaald of ingezameld? Gedoe gedoe gedoe… Typisch gevalletje gemakzucht!

De Bee's Wrap is een goed alternatief voor bv. 

huishoudfolie.

foto: www.beeswrap.com

De laatste weken begint mijn geweten steeds meer te spreken en daarom is het hoog tijd om stappen te zetten. In eerste instantie houdt 'het gedoe' veel mensen (en mij dus ook) tegen om bewustere keuzes te maken, maar naar mijn mening is ieder klein stapje al een goed begin. Je hoeft niet meteen alles rigoureus om te gooien. Dat is vaak onhaalbaar. Maar een klein stapje, een eerste verandering, kan het begin zijn van een mooi en duurzaam leven.

Maar waarom dan dat spaarpotje? Om dat het hoog tijd is voor onze eerste stap en ik ook wel zie, dat aan veel kleine oplossingen wel een prijskaartje hangt. En door een spaarpotje te maken en een wensenlijstje van 'hulpmiddelen', heb ik een stok achter de deur. Een rol huishoudfolie kost 80 cent, de Bee's Wraps (gemaakt van o.a. organische katoen en bijenwas) die ik wellicht wil gebruiken hebben een aanzienlijk hogere prijs (drie velletjes van 17x20 cm kosten ca. €20,-). Mijn zoektocht naar alternatieven is pas net begonnen, dus dit is slechts om je een idee te geven.

Natuurlijk kan ik ook zonder spaarpot de eerste stappen zetten en dat ga ik ook doen. Als ik weer wasmiddel nodig heb, ga ik Seepje zeker uitproberen! Maar ik zal/kan niet in één keer een nieuwe afvalbak (met meerdere compartimenten), Foodhuggers en Bee's-Wraps kopen. Dus daarom mijn spaarpotje.

Foodhuggers zijn op meerdere manieren toepasbaar.

Gemaakt van siliconen (BPA- en ftalaatvrij)

foto: www.foodhuggers.com

Ondertussen liggen er in onze keukenlades nog genoeg hulpmiddelen, die ik in de toekomst niet meer wil gebruiken, zoals vershoudfolie, boterhamzakjes, plastic flesjes, rietjes...
Wat doe ik daarmee? Ik zou zelf denken: ze liggen er nu, laat ik ze maar opmaken, maar ik hoor graag van doorgewinterde 'groene' lezers, wat ik er (beter) mee zou kunnen doen.

Ik ga ongetwijfeld nog groene flaters slaan, uit gewoonte verkeerde keuzes maken of keuzes waarvan ik denk, dat ze goed zijn... maar toch niet. De komende tijd zal ik mijn kleine stapjes met jullie delen en hopelijk kan ik jullie dan ook inspireren om (milieu)bewustere keuzes te maken. Ondertussen ben ik benieuwd hoever jij bent met een duurzamer leven? Zit het net zoals bij mij vooral nog in je hoofd of pas je het al veelvuldig toe? Let me know! En natuurlijk zijn alle tips voor deze 'duurzame dummie' van harte welkom!

Oogstrelende collectie Søstrene Grene

Het is al weer bijna september, de maand dat Søstrene Grene traditiegetrouw een nieuwe najaarscollectie uitbrengt. We moeten nog 2 weken geduld hebben, maar ik mag jullie al wel een voorproefje geven van deze mooie en wat mij betreft wederom bijzondere collectie.

Meer nog dan de vorige keren proef ik Scandinavië en dus Denemarken als ik de collectie bekijk. Waren de stoelen eerder van kunststof of zachte velours, dit keer hebben ze gebruik gemaakt van het typische lichte hout, waar Scandinavische interieurs bekend om staan. Dit gecombineerd met de voor Søstrene Grene kenmerkende zachte kleuren, maakt het een oogstrelende collectie, waaraan menig interieurliefhebber zijn hart kan ophalen.

Strakke gestileerde vormen geven het geheel een modern uiterlijk, de zachte stoffen en ingetogen kleuren zorgen voor warmte. Uiteraard is de vormgeving belangrijk, maar dit mag niet ten koste gaan van de functionaliteit. Om met Anna en Clara te spreken: "De magie van interieurontwerp is dat het tegelijkertijd je huis mooier én ruimtelijker kan maken".

Verrassend is tevens de toevoeging van bed-textiel aan het assortiment. Deze zomer zagen we dat al bij de Mini Home collectie voor de allerkleinsten, nu dus ook voor volwassenen. Uiteraard ook hier in de bekende zachte tinten.

 

De collectie wordt afgemaakt met een prachtige functionele keukencollectie en uiteraard zijn er ook weer bijzondere lampen, vazen en tal van andere accessoires beschikbaar.

 

De collectie zal in de winkels verkocht worden vanaf donderdag 6 september. Behalve de stoel, het stoelkussen, de wandlamp en de schraagtafel: deze zijn beschikbaar vanaf 20 september.
De nieuwe catalogus is zowel online als in één van de 12 winkels in Nederland beschikbaar. En natuurlijk ook in de winkels in de rest van de wereld ;)

4 dagen ploeteren met pijn èn plezier

Nadat ons 'project bruiloft' is afgesloten, dient de volgende uitdaging zich aan. Sinds ik in Nijmegen woon en de 4daagse vanaf de kant heb bekeken, al dan niet met een biertje in de hand, werd het gevoel 'ooit wil ik hem lopen' steeds sterker.
En om het even plat te zeggen: wat in mijn kop zit, zit niet in mijn kont (waar komt deze uitdrukking vandaan??), dus koos ik mijn moment, mijn jaar... dít jaar!

Nadat ik me in januari had ingeschreven voor Via Vierdaagse, kreeg ik een mooi trainingsschema. Hoewel ik me had voorgenomen om flexibel met het schema om te gaan, liep ik vele kilometers op mijn vrije dagen. Naarmate de 4daagse dichterbij kwam, groeide het vertrouwen en de zin om het evenement nu eens als wandelaar mee te maken.

Tot mijn grote schrik kreeg ik begin juni last van een pijnlijke voet. Na 15 kilometer kon ik bijna niet meer lopen. Een weekje rust hielp enigszins, maar pijnvrij werd het niet. Paniek! Wat nu? Nog 6 weken tot de start. Omdat ik zelf nogal aarzelend was om hulp in te schakelen, was het zetje in de rug van Marcel precies wat ik nodig had. Een Nijmeegse fysio zou zeker wel snappen, waarom ik zo snel mogelijk pijnvrij of in ieder geval met zo min mogelijk pijn zou willen lopen. De 4daagse is hier zo'n beetje heilig.

Na een intensieve behandeling (2x per week), waarvan de laatste op de dag vóór de start, kon ik niets anders denken dan: fingers crossed… one day at a time! Zo ging ik dus van start!
De podotherapeut, waar ik op de valreep langs ging, bracht nog een viltlaag aan in mijn schoen, om een drukplek te ontlasten. Dit bleek uiteindelijk enorm te helpen.

Vol trots haalde ik zondags al mijn gele lopers-bandje en de eerste contrôlekaart op. Nu ben ik één van de lopers dacht ik. Maar meteen was ik ook zenuwachtig. Hoever ga ik komen? Ik was als de dood, dat ik al op dag 1 zou moeten afhaken. 4x 40 km? Ik had er eerlijk gezegd een hard hoofd in!

Om de herrie uit de stad enigszins buiten te sluiten ging ik maandagavond met oordopjes slapen. Ik had eerder al getest of ik dan mijn wekker wel zou horen. Op mijn mobiel stelde ik 4 wekkers in, zodat mijn angst om me te verslapen minder werd. Bij het eerste geluidje zat ik rechtop en stoof mijn bed uit. Na een frisse douche, het inpakken van mijn rugzak en een paar happen van mijn ontbijtje, was het tijd om richting start te gaan. Toch spannend zo'n eerste keer... bang om op de verkeerde plek te staan. Achteraf gezien idioot, want het is niet te missen. Gewoon aansluiten bij de meute.

NU BEGINT HET... 
Dit is mijn beleving op dat moment... vandaar de tegenwoordige tijd. Dat maakt het makkelijker om mijn gevoel te beschrijven.

met Judith... 

apart gelopen, maar wel meegeleefd

Vlak voor de Wedren stuit ik op collega Judith, die met 2 vriendinnen ook gaat lopen. We maken een selfie, die we aan onze collega's sturen. Vervolgens zoek ik mijn plekje in de grote groep wandelaars. De 50 km is al gestart. Ik start in de vroege groep van de 40 km. Mijn hart bonkt. Ik haal diep adem en de adrenaline klotst op het moment dat de marsleider aftelt... Het duurt een minuut of 7 voordat ik gescand ben en dag 1 echt van start is. Hier loop ik dan flitst het door mijn hoofd. Ik ontvang de high fives van de aangeschoten studenten. Prachtig toch! Niet iedereen is hiervan gediend, maar ik geniet nu al.

De route van dag 1 ken ik bijna helemaal. Terwijl ik over de Waalbrug loop en de slingerende massa op de dijk zie, denk ik: ik loop nu op mijn hangertje (zie foto). Als toeschouwer was dat altijd al een bijzonder gezicht. Ik loop een lekker stevig tempo en voordat ik het weet, ben ik al in Elst, waar ik mijn oud-collega Marjo zou treffen. Ik ben te vroeg. Marjo is nog onderweg. Morgen een nieuwe kans.

Wetend dat Marcel mij opwacht in Bemmel, loop ik lekker door. Het gaat goed. De pijn in mijn voet is te doen. Het valt echt mee, dus dat stemt mij hoopvol. Maar terwijl we door de weilanden slingeren, begint het onder mijn linkerhiel te gloeien. Ik probeer het te negeren, maar dat lukt slecht. Zou het een blaar zijn? Nu al? Ik heb nooit eerder blaren gelopen. Net voor we Bemmel bereiken, neem ik een pauze bij de rustplaats van de Wandelbond (en Via Vierdaagse). Ik heb ook toegang tot de 'VIP'tent, waar een EHBO post is. Terwijl ik geniet van een zout soepje, inspecteer ik mijn voet. Er zit een grote blaar, waar het vocht al uit is, maar hij is verder nog wel heel. Ik meld me bij de EHBO en na een kwartiertje ben ik aan de beurt. Binnen 10 minuten is de blaar ontsmet en afgeplakt en kan ik mijn weg vervolgen. Zo fijn om 2 kilometer verder Marcel langs de kant te zien staan. Hij pept me op en belooft me, dat hij naar het finishterrein komt. Ik realiseer me dan, dat ik dag 1 ga halen!

In Lent wilde ik eigenlijk nog even pauzeren, maar ik besluit door te lopen. Ik ben moe, maar ik wil zo snel mogelijk in Nijmegen zijn. Ik wil wel zitten, maar pas als ik mag blíjven zitten. Mijn benen doen pijn, maar juist dat stimuleert me om het tempo erin te houden. Langzamer lopen betekent langer pijn. Toch wel een beetje euforisch kom ik binnen op de Wedren. Dag 1 kan ik afvinken. One down, three to go.

dag 1: eerste blaar, Bemmel, bier en massage

Op advies van Marcel, koop ik een 3 dagenkaart voor de masseur op de Wedren. Hoewel de wachtrij lang is, is het meer dan de moeite waard. Terwijl ik wacht, drink ik een Heineken 0.0%... er schijnen goeie stoffen in te zitten voor het herstel. Ik weet op dat moment al zeker, dat ik ook dag 2 van start zal gaan.

ROZE WOENSDAG
Als ik de volgende dag opsta, ben ik verbaasd. Ik voel me fit. Geen pijn meer. Douchen heb ik 's avonds gedaan, zodat de leukoplast op de blaar niet nat in mijn sok gaat. Elke risico uitsluiten. Ik stop de nodige plukken wandelwol in mijn sokken, om verdere blaarvorming en druk tegen te gaan. Meer blaren blijven gelukkig uit, dus ik denk dat het werkt.

Voor de start tref ik Judith weer. We wisselen even ervaringen uit en gaan daarna ieder onze weg. Het is roze woensdag, die bekend staat als de zwaarste dag. Hoewel ik de aangekondigde saaie stukken vind meevallen, is het wel een pittige dag. Tijdens het feestgedruis in de verschillende plaatsen op de route, laad ik de accu op voor het vervolg. Ik zing en klap mee, dansen gaat niet, want ik ben bang dat een ongecontroleerde beweging een blessure oplevert. Mijn kuiten staan strak, maar de laatste kilometers zijn het vooral mijn scheenbenen, die me parten spelen. Ik voel een stekende pijn. Als dat maar goed gaat. Ter hoogte van de Vasem móet ik stoppen. Ik kan niet meer, maar ik moet nog ongeveer 4 km. De roze zee, die me in het centrum van Nijmegen te wachten staat, maakt dat ik verder kan.

Roze woensdag is één groot feest. De stad deint op foute muziek en meezingers. Als we de Voerstraat omhoog lopen, stokt de massa. De weg versmalt zich aan het begin van de Hertogstraat, maar het enorme feest zorgt voor genoeg vertier tijdens het oponthoud. Ik zing en klap me een weg door de menigte en val Marcel in de armen op het Faberplein. Met een vertrokken gezicht zeg ik, dat ik kapot ben en pijn heb. Zoveel pijn. Ik neem een slok van het biertje dat Mark (of Aimée) me aanreikt. 1 slokje want ik wil niet óók nog de man met de hamer tegenkomen op de laatste meters.

roze woensdag: 

Wijchen, Hertogstraat, Faberplein

Na de finish loop ik meteen door naar de massage-post. Mijn koude biertje wordt bruut door iemand omgegooid, dus ik moet het doen met water. Veel water. En zoute chips. Ik eet de restjes uit mijn rugzak op om maar weer energie te krijgen. Marjo mis ik weer vandaag. Zij zit elders op de Wedren, terwijl ik wacht bij de EHBO (uiteindelijk zal ik haar nog zien na de finish op vrijdag).

Ik strompel naar huis, maar heb vertrouwen, dat ik vannacht weer zo goed zal herstellen, dus yes... ik ga ook de derde dag van start. En iedereen die dat hoort zegt: als je dag 3 uitloopt, ga je het halen! Zelf denk ik nog steeds: eerst zien, dan geloven.

ZEVENHEUVELEN
Wat heerlijk dat ik op dag 3 weer vroeg mag starten. Nog voordat het licht wordt, sluit ik aan in de rij. Op deze dag heb ik me verheugd: de Zevenheuvelenweg! Ik heb hem tijdens de training vaak gelopen. Op het fietspad. Maar dit keer wil ik over de weg, tussen de vele toeschouwers, campers, caravans en auto's door. Onderweg naar Groesbeek bouw ik genoeg pauzes in. Ik geef mezelf iets meer tijd en rust. Zorg goed voor mezelf, eet een extra soepje en banaan en verheug me op mijn supporters in Groesbeek.

Hoewel ik even op ze moet wachten op de rotonde bij de molen, ben ik blij om Marcel, Joyce, Aimée en Florence te zien. We kletsen even, maken foto's en dan ga ik richting de Zevenheuvelen.

dag 3: zevenheuvelen

Tijdens de trainingen genoot ik vooral van de omgeving, nu zie ik alleen super-enthousiaste toeschouwers langs de kant, die ons de heuvels over leiden. Tijdens de trainingen vond ik de route erg meevallen, maar nu is het toch wel pittig. Ik weet dat het nog ongeveer 9 kilometer is naar de Wedren. Nog best en stukkie, maar ook in Nijmegen Oost wacht ons een feestje. Via een witte en later een rode mensenmenigte swingen we door Oost richting finish. Leef... alsof het je laatste dag is... Nou mijn hele lijf leeft hoor! Au! Ongelooflijk: ook dag 3 is binnen. Ik voel tranen in mijn ogen prikken. Zou het dan toch? Nog maar één dag!

BLOEDNERVEUS
Redelijk uitgerust en opgewonden word ik de volgende dag wakker. Het ochtendritueel herhaalt zich, maar ik ben zo onrustig. Of beter gezegd: ik ben bloednerveus. Diep in mijn hart leek ik (van tevoren) te weten, dat de missie 4daagse onhaalbaar was, maar nu lijkt het er toch verdomd veel op, dat ik straks de medaille kan ophalen. Ik kan het bijna niet geloven, maar nog steeds zeg ik tegen mezelf: je bent er nog niet. Nog ruim 40 km!

Maar hé... nu ga ik het toch echt niet meer laten lopen. Met bonkend hart verlaat ik voor de vierde keer de Wedren. Op naar Cuijk waar collega Wendy, die alle pijntjes vooraf heeft meegekregen, langs de route staat. Onderweg is het feest. Ik probeer voor de laatste keer alle muziek, alle aanmoedigingen en alle high fives mee te pakken. Voor de zoveelste keer vul ik mijn waterfles bij met een tuinslang en maak ik het sjaaltje om mijn nek nat. Ik snoep van de aangeboden komkommerschijfjes, zoute dropjes en chips en vind het niet erg om nat te worden door een sproeier.

laatste ochtend

In Cuijk wacht ons één groot feest. Na de enthousiaste omhelzing door Wendy durf ik voor het eerst serieus te denken: ik ga het halen, ik ga het echt halen!! Hoe bijzonder om vervolgens via de pontonbrug de Maas over te steken. Het aftellen kan beginnen! Vanaf Mook kom ik op bekend terrein en genietend begeef ik me richting Malden, waar ik van Aimée en Mark mijn eerste gladiolen krijg. Ja gladiolen!! Jippie!

VIA GLADIOLA
En dan... ja dan komen we aan op de Via Gladiola… DE Via Gladiola. De o zo bekende St. Annastraat, die 1 x per jaar wereldberoemd is. Ik weet hoe moeilijk het is geweest voor al die mensen langs de kant om een plekje te vinden. Wat een massa, wat een geweldig onoverwinnelijk gevoel! Ik loop op de Via Gladiola! Hier droomde ik van en de tranen komen. Wat ben ik blij, opgelucht en trots! Naast de tribunes op het Keizer Karelplein word ik bedolven onder rode en witte gladiolen, ik krijg een sjerp met 'KANJER' en een kaart, die gekreukeld uit de strijd komt. Ik word binnengehaald door Marcel, Maaike, Bram en mijn ouders. Ze zijn trots... ze zijn blij voor me en ik ga straks op een terrasje met ze proosten. Maar eerst nog even finishen en mijn welverdiende 4daagse kruisje ophalen... in ontvangst nemen! Terwijl ik de laatste paar honderd meter loop, stromen de tranen weer. Een mengeling van trots, blijdschap, vermoeidheid, pijn en ook ongeloof! IK HEB HET GEDAAN! 

dag 4: Cuijk, Wendy, Via Gladiola,

eeuwige roem!

Met armen vol gladiolen passeer ik de finish. Om me heen alleen maar blije feestende wandelaars, die elkaar in de armen vallen. De dame die me mijn medaille overhandigt, feliciteert me. Dankjewel zeg ik trots en opgelucht. Het is klaar. 161,2 km in de benen. Eens, maar nooit weer. Maar ja, dat schijnt iedereen direct na de finish te zeggen ;)

We can do better

Hoewel het al weer 7 weken geleden is, weet ik nog precies hoe ik me voelde. Gespannen, opgewonden en verwonderd. Gespannen en opgewonden hoef ik waarschijnlijk niet uit te leggen. Maar hoezo verwonderd?

trouwkaart via Lenieke.com

De weken in aanloop naar onze trouwdag, ons huwelijk, kon ik soms niet geloven, dat ik het nog een keer zou meemaken. Dat bedoel ik met verwondering. In 1988 trouwde ik voor het eerst en dat doe je dan in de overtuiging, dat het voor 'eeuwig' is, hoewel je weet dat je geen garanties krijgt. Dat ik 30 jaar later nogmaals in het huwelijksbootje zou stappen, vervulde mij met oprechte verwondering... Jee, ik ga trouwen...

En natuurlijk was ik ook gespannen en opgewonden. Vooral omdat ik er zoveel zin in had. We hadden een plaatje in ons hoofd en je hoopt dat het zo mooi uitpakt. En dat ook de gasten het kunnen waarderen, hoewel dat niet de hoofdzaak is.

Nadat Marianne en Annemarie mij onder handen hadden genomen, verlieten we om 13.00 uur ons appartement om ons bij onze gasten te voegen en op dat moment begon ons feestje. Samen liepen we opgedoft door de Marikenstraat op weg naar De Hemel. Hoe mooi beeldsprakig is deze naam van onze feestlocatie?

samen in de Marikenstraat

op weg naar onze gasten

Daar voegden we ons bij onze dag-gasten, die eindelijk onze outfits konden zien. Mijn zomerse gebloemde jurk, die niet zoals velen dachten okergeel was en niet kort maar lang. Marcel in zijn superdonkere hippe spijkerbroek met mooi linnen overhemd en sportief donkerblauw jasje. Zonder stropdas en met kekke groene schoenen.

De kleurrijke bloemen in mijn haar, de bloemenarmband in plaats van een boeket en Marcels corsage maakten het geheel af. Ik voelde me mooi en gelukkig.

Tijdens de ceremonie hebben we gelachen en gehuild en elkaar nog persoonlijk toegesproken: onze alternatieve wedding-vows. De BABS heeft mooie worden gebruikt en hét officiële moment nog mooier gemaakt met een vertaling van ons entree lied Ti Sposero Perchè van Eros Ramazzotti.
Als afsluiting deden we elkaar een ring om... niet om elkaar te beperken, maar om elkaar te versterken. We wilden stoer, anders en betaalbaar. Het werd Buddha to Buddha.

Voor het einde van de ceremonie kozen we 'ons lied': We Can Do Better van Mat Simons. Hoewel we allebei eerder getrouwd waren en daarin teleurgesteld zijn, zijn we niet bang om opnieuw in het huwelijksbootje te stappen. We hebben voor elkaar gekozen en wilden dat graag op deze manier vieren.

Terwijl we door de stad terug liepen naar De Hemel, trokken we de nodige aandacht van het winkelende publiek. Maar hoe leuk is het om middenin de stad te wonen en er, op loopafstand van je huis, te trouwen en te feesten?

onze stoet op de Markt in Nijmegen

Op het prachtige terras van De Hemel sneden we de taartjes van Looijenga, proostten we op òns en kletsten we ontspannen met familie en vrienden.

5 prachtige taartjes

van Looijenga

Het weer was prachtig, de temperatuur perfect en de zon scheen volop. Mooier had het niet kunnen zijn.

Aan 4 lange tafels genoten we later van het dinerbuffet in de Alarduszaal, met uitzicht op de Waal. In de zaal hingen de slingers (waarvoor ik mezelf de blaren op mijn vingers heb geknipt) boven de tafels waarop een verzameling bloemen in conservenpotjes stond. In diezelfde zaal konden 's avonds ook de voetjes van de vloer... en dat hebben we gedaan! Tussendoor zijn we op hilarische wijze toegezongen door vrienden, die ons denken te kennen. Haha grapje: ze kennen ons!!

ruim 280 blaadjes geknipt!

en lege potjes verzameld

Veel te snel ging deze onvergetelijke dag voorbij, maar de herinneringen blijven: prachtige blije en emotionele momenten met iedereen die belangrijk voor ons is om ons heen. Vooral de aanwezigheid van onze kinderen en ouders (alle vier in de 80) maakte het bijzonder!

omhelzing met mijn vader

onze kinderen en aanhang
en kleindochter Florence

Alle foto's zijn gemaakt door Dennis Hendrix, Gea Sanou, Hans de Haan en door mijzelf ;)

Gespannen & ongeduldig!

Natuurlijk had ik al zin in DE dag, maar het begint nu echt te kriebelen. Langzaam maar zeker verstrijkt de tijd. Net als voor een vakantie gaan de laatste weken langzaam... Misschien is dat maar goed ook, want ik heb nog wel wat tijd nodig om de puntjes op de i te zetten.

Het belangrijkste dat de afgelopen weken gebeurd is: de kaarten zijn verstuurd. En oh wat ben ik er blij mee! De reacties op de kaart zijn erg leuk en dat is uiteraard heel fijn! Ja we zijn best vroeg, maar dit was dus ons compromis hè ;)

Dankzij Leny van Lenieke Paperdesign is de kaart geworden zoals we graag wilden. Toen ik de voorbeeldkaart op instagram voorbij zag komen, was ik meteen verliefd. Nog even heb ik gedacht om de Franse tekst te veranderen in Italiaans, maar de Franse bekt zo lekker... en dat maakt de kaart mede zo mooi. Wel heeft Leny de kleur aangepast aan onze wensen en dat pakte geweldig uit.

Onze kaart, met dank aan Lenieke Paperdesign

Deze stijl past precies bij wat ik in mijn hoofd had. Marcel gaf mij zo'n beetje de vrije hand bij de keuze van de kaart, maar bij de kleurkeuze had hij zeker een voorkeur. Gelukkig waren we daarin eensgezind! De bijpassende sluitstickers zijn ook in kleur aangepast. Wat op de kaart okergeel is, was bij 'het origineel' roze... maar ik heb nou eenmaal iets met geel!

Bijpassende sluitsticker

Op ons 'to do lijstje' wordt ondertussen steeds meer afgevinkt. Ik heb schoenen en een kettinkje gevonden en toch ook nog een kleine clutch gescoord. Mijn vestje is ondertussen in de gele uitvoering in de winkel te vinden, maar ik blijf bij mijn oorspronkelijke keuze. Ik weet dat dat de goede is!

Dus ja: ik ben klaar! En nog beter: ook Marcels outfit is compleet.
Vandaag heb ik de laatste slinger gemaakt, dus er hangen nu 4 exemplaren te wachten tot ze de zaal mogen versieren. Ze zijn zo leuk, al zeg ik het zelf!

Wat staat er nu nog op ons lijstje dan?
- Taart! Ondertussen hebben we besloten het idee van een echte bruidstaart los te laten en een aantal mooie kleine taartjes te bestellen. Gewoon uit het standaard assortiment.

Ik maak de 'bakker' van deze taart

tzt bekend. Beloofd!

- Het gastenboek is besteld. Toch een bestaande, maar zonder bijbehorende voorkant. Daar ga ik zelf iets voor verzinnen. Bij de kringloop vond ik iets, waarvan ik dacht: BINGO... daar kan ik iets mee!

inspiratie van de kringloop

- Bloemen koop ik, spannend, de dag van tevoren. Gewoon wat er op dat moment te krijgen is. Ik heb in ieder geval twee winkels in gedachten waar ik ga kijken: Decora, hier om de hoek en Het Molentje aan de Berg en Dalseweg. Wel heb ik al wat attributen gekocht voor 'het bloemwerk': bloemendraad en -band (caoutchouc) en lint.

Mijn 'oude vak' weer oppakken...?

Met Annemarie en Marianne, bekend uit mijn vorige posts, heb ik weer een nieuwe afspraak staan. Dit keer om mijn kapsel en make-up uit te proberen. Dat belooft een gezellige avond te worden. Verwacht geen spektakelstuk... daar ben ik niet zo van!

Verrassing!