maandag 26 mei 2014

Zondag gesloten... !?

Afgelopen weekend was ik voor het eerst in weken weer spontaan, zonder verlofaanvraag, een heel weekend vrij. En dat zijn de momenten dat je je realiseert, hoe lekker het is om weer eens echt 'weekend' te hebben. Vaak zie je op vrijdag blije foto's en teksten voorbij komen op de social media, die het welverdiende vrije weekend inluiden. Er zijn momenten, dat ik me daar aan stoor. Want hoeveel mensen zijn er wel niet, die helemaal geen 'weekend' hebben...??

Waarschijnlijk klink ik oubollig als ik terug verlang naar de tijd dat zondag nog een vrije dag was. Voor de meesten was dat zo, want ik moet hierbij natuurlijk vermelden, dat bv. in de zorg veel mensen de weekenden werken, want ziekenhuizen, verzorgingstehuizen, brandweer, politie, horeca etc. gaan niet 'dicht' op zondag. Respect voor hen! En dan heb ik het nu vooral over de zòndag, maar op de zaterdag zijn er nog veel meer mensen 'de klos' (ja ja ik weet dat niet iedereen die in het weekend werkt het zo ervaart!).
Tegenwoordig werk ik bijna ieder weekend... de zaterdag òf de zondag. Zou de zondag echter een 'gesloten' dag zijn en je moet dan om de week op zaterdag werken... dan heb je om de week een heel weekend vrij... Ik zou er voor tekenen!

Ik ben blij met mijn werk, laat daar geen twijfel over bestaan, maar als het aan mij had gelegen, had de koopzondag (en koop-feestdag) niet uitgevonden hoeven worden. De 'bazen' zullen erover nagedacht hebben, het zal lonen en ik geef toe dat ook ik me schuldig maak aan shoppen op zondag, maar ik kan ook heel goed zonder. Ik kan die jas, schoenen, kast of kaas ook prima op zaterdag of maandag kopen.

Toen ik in 2008 in een winkel ging werken, was de 'wekelijkse' koopzondag daar nog niet ingevoerd, maar ook daar besloot men uiteindelijk mee te gaan met de ontwikkeling van deze tijd en als personeel heb je dan eigenlijk geen keuze. Je moet mee. Tenzij je gegronde bezwaren (geloofsovertuiging) hebt tegen werken op zondag, maar die bezwaren heb ik niet. En als je niet meedoet? Ik heb niet het gevoel dat dat geaccepteerd wordt, maar ik heb het nooit geprobeerd.

Ik 'vrees' dat de ontwikkelingen nooit teruggedraaid zullen worden, maar ik had gewoon even de behoefte om dit van me af te schrijven.
Ondertussen werk ook ik vrolijk door in het weekend, want het is 'part of the job'...maar laten we ons realiseren dat veel mensen de weekenden werken, zodat 'de rest van ons' boodschappen kan doen, kan shoppen, verzorgd wordt, plezier kan maken en kan uitgaan....

Zaterdag a.s. ga ik weer lekker werken, maar oh wat is een vrij weekend op z'n tijd heerlijk!

woensdag 21 mei 2014

hardlopers zijn doodlopers...

Sinds een maand of wat heb ik de draad van buiten hardlopen weer opgepikt. Lekker in de buitenlucht. Met als doel, de 10 km tijdens de Marikenloop 2014 in Nijmegen (18 mei) sneller te lopen, dan 2 jaar geleden in Rotterdam. Ik ben geen fanatieke hardloper hoor. Gewoon af en toe een stukkie. Tijdens mijn 'trainingen' (eigenlijk is dat een te groot woord voor mijn activiteit) loop ik tegenwoordig een rondje van 7 km. Dat red ik net zeg maar, dus dan is 10 km wel een uitdaging.

In Rotterdam ben ik destijds na lang twijfelen van start gegaan. Geveld door een kuitblessure had ik de maanden ervoor bijna niet gelopen, dus leek meedoen me volstrekt zinloos, gedoemd te mislukken. Bovendien had ik nog nooit 10 km gelopen...!! De dag ervoor twijfelde ik nog steeds, maar onder aanmoediging van Marcel heb ik mijn startnummer opgehaald, compressiekousen gekocht om mijn kuiten te ondersteunen en ben ik ervoor gegaan. Ik was dan ook stomverbaasd, dat ik zonder één moment te stoppen onderweg de 10 uitliep in een tijd van 1.06 en een beetje. Ja ik was moe, maar dat werd volledig weggeblazen door blijdschap, trots en verbazing...

Mijn doel voor dit jaar was dus om die tijd van Rotterdam te verbeteren. Ook al had ik na Rotterdam nooit meer 10 km gelopen, ik had veel meer getraind (?) dus waarom zou het niet lukken?
Twee weken geleden kreeg ik ineens last van mijn knie. De binnenkant van links. Marcel voelde, vroeg door en dacht dat het wel eens de meniscus kon zijn. Ik, als medische dummy, vroeg me hardop af wat dat is en vooral: kan ik daarmee 10 km hardlopen? Marcels idee om even langs de huisarts te gaan, leek me niet nodig, vooral omdat ik bang was te horen, dat ik de Marikenloop niet mocht lopen.
Ik besloot een paar dagen af te wachten en op de woensdag voor Mariken deed ik een testje. Gewoon even 3 km lopen om te kijken wat mijn knie daarvan vond. Nou mijn knie vond het prima! Geen centje pijn. Niet in mijn knie nee, maar dus wèl in mijn kuit. Ik baalde als een stekker, want de pijn die voelde alsof ik elk moment een spier kon verrekken, herkende ik van 2 jaar geleden... Thuisgekomen heb ik mijn onderdanen meteen in de watten gelegd. Warme douche erop, gemasseerd, ingesmeerd met tantum en te rusten gelegd op een hittepitje. Elke dag was ik me bewust van mijn kuit en de lichte pijn die ik voelde. Het zette niet door, maar het ging ook niet weg. Ik was als de dood dat ik niet zou kunnen lopen, maar probeerde die gedachte te negeren.



De zondag van de loop naderde. Ik dronk een smoothie, at broodjes kaas en werkte vast wat water weg, omdat de temperatuur onverwachts hoog zou worden. Naast mijn kuit, werd ook dàt een uitdaging.
Niet bepaald vol vertrouwen ging ik richting startvak, waar we opgewarmd werden door Annemarie Thomas. De warming-up van mijn vak duurde het langst, want ik stond ik het laatste vak, gebaseerd op mijn Rotterdam-eindtijd. Enigszins gespannen begon ik tijdens het opwarmen te joggen... alle aandacht daarbij gericht op het gevoel in mijn kuit. De opluchting was groot, want ik voelde niets 'engs'. Dat was het moment, dat ik de onzekerheid daarover los kon laten en ik toch nog vrij optimistisch van start ging. So far so good....


Achteraf weet ik, dat ik veel te hard van start ben gegaan en onder andere dàt heeft ervoor gezorgd, dat ik tijdens de loop wel 6 keer dood ben gegaan. Sjees wat ging ik stuk zeg. Niet één keer, niet twee.... Bij 5 km dacht ik "had ik me daar maar voor ingeschreven" en bij 6 was ik dit keer niet blij dat ik over de helft was, nee ik kon alleen maar denken "shit nog 4"... In tegenstelling tot Rotterdam moest ik een paar keer terug naar een stevig wandeltempo om daarna vol frisse tegenzin weer het tempo op te voeren. De laatste twee kilometers waren vreselijk. Pal in de zon met benen die niet vooruit te branden waren... Nog één keer ben ik gewoon gaan lopen, zodat ik mijn laatste beetje energie kon gebruiken om de laatste kilometer door te komen. Een lang recht stuk, met in de verte de finish, die maar niet dichterbij leek te komen. Het enige wat mij op de been hield, was de gedachte aan de medaille. Die wilde ik koste wat het kost verdienen. Ik moest en zou kunnen zeggen, dat ik Mariken uitgelopen heb.
Zelfs op 100 meter voor de finish dacht ik nog "shit nog 100"... Ja zo erg was het. Ik heb met het laatste beetje kracht mijn armen nog wel omhoog gestoken in een poging het eruit te laten zien als juichen. Ik heb het gehaald... vraag me niet hoe, maar het is gelukt!
Eenmaal over de streep nam ik zwalkend een flesje (bar-le-duc geloof ik) in ontvangst en natuurlijk ook mijn medaille!! Maar verder was ik volgens mij alle controle kwijt. Ik plofte ergens op het gras en op datzelfde moment belde Marcel... ben je al (?) binnen? Ja ik was binnen. Hij probeerde mij uit te leggen waar ik hem kon vinden in de veronderstelling dat ik meteen op zijn aanwijzing zijn kant op liep, maar ik kon niet helder denken, had geen idee waar hij was en wilde al helemaal niet opstaan! Ik bel je zo terug schat, eerst zitten en drinken... Na een minuut of vijf voelde ik me goed genoeg om op te staan en ging ik op zoek naar (en vond) Marcel. Ik kreeg Mariken-bloemen, hij haalde een cola (dit keer geen light please) voor me en ik moest natuurlijk even 'vastgelegd' op de foto. Verder wilde ik alleen maar zitten...
Op dat moment kreeg ik het smsje binnen van ChipMail... mijn eindtijd.... Bij lange na niet de tijd van Rotterdam, maar dat verbaasde mij natuurlijk niks... 1.12.20... mmm... misschien toch volgend jaar maar een nieuwe poging doen?? Ik moet er nog even niet aan denken!!!




woensdag 7 mei 2014

Ik geef me bloot...

Jarenlang heeft m'n vriendin (ik noem haar 'Marie') aan m'n hoofd gezeurd... Ga nou eens mee naar de sauna! Maar ik hield stug vol, dat ik dat niet wilde. Bij m'n vliegangst was het echt angst, hier was het waarschijnlijk vooral onwil. Ik kon niet precies uitleggen waarom ik niet mee wilde. Was het het 'blootgeven'? Of de (dacht ik) onaangename warmte? Geen idee, maar dat ik niet wilde stond als een paal boven water.

Tot ik Marcel leerde kennen. Hij was al vaker naar de sauna geweest en probeerde uit te leggen hoe lekker het is. Ik, in een nieuwe relatie, met nieuwe ideeën, luisterde ernaar en kreeg steeds meer het gevoel, dat ik het toch maar eens moest proberen. Niet dat ik meteen stond te springen, maar de duidelijke nee, die ik naar Marie toe had, maakt plaats voor een voorzichtig misschien...

Ongeveer anderhalf jaar hield ik dat vol. Misschien werd ooit.... ooit werd binnenkort... Nog een paar maanden schoof ik het voor me uit, totdat het eind december 2013 was. Ik was moe, hard gewerkt, druk in m'n hoofd... Op facebook zag ik een berichtje van m'n broer, die op tweede Kerstdag met vrouw en een aantal vrienden in de sauna zat... en ik was jaloers!! Op dat moment kon ik alleen maar denken: dat wil ik ook!
Om te voorkomen dat dat gevoel weer weg zou gaan hebben Marcel en ik meteen gereserveerd voor een dagje sauna op nieuwjaarsdag... inclusief ontspanningsmassage... Dan maar meteen volle bak! Lekker dinerbuffet erbij...

Nieuwjaarsdag brak aan en Marcel vroeg of ik er wel echt zin in had. Ja dat had ik! Natuurlijk kreeg ik wel een beetje de kriebels. Gezonde spanning...
Eenmaal binnen, in de ruimte waar de kluisjes zijn en waar we moesten omkleden... uh: uitkleden!... vroeg ik me een seconde af, waar de kleedhokjes waren. Haha... ja wat denk je zelf? Snel trok ik m'n kleding uit en badjas aan. Op naar de eerste sauna. Niet te heet beginnen, dus de rozensauna van 65 graden. En wat iedereen al voorspelde, gebeurde. Ik trok m'n badjas uit, liep met handdoek de sauna in en alles viel van me af. De gène was weg, de warmte voelde weldadig en ik genoot van de rust en de geuren. Oké... dit is dus de sauna en ik snapte meteen waarom iedereen ('bij wijze van' dan) hier zo van houdt.

Ik heb de hele dag genoten van de rust, ontspanning, het warme water, de zweterige sauna, de opgietingen, de loungebank bij de haard, de smoothie, het buffet, zelfs van het dompelbad en de koude douche en natuurlijk de massage... Ik was om. Eigenlijk was ik dat al na een paar minuten.

En zo kwam het dus, dat ik afgelopen maandag dan eindelijk met Marie naar de sauna ging. Na jaren zeuren ;) was het zover. Omdat we elkaar niet zo vaak zien, hadden we wel gepland, dat het een bijklets-dag zou worden. Nou is dat in de sauna niet al te makkelijk, want het is een stilteruimte. Behalve dan die ene. De panoramasauna is de 'goed gesprek sauna'. Haha... die hadden we nodig!
Dat we later  in het warme binnenbad op de vingers getikt werden, omdat we kletsten (we waren niet de enigen hoor!) terwijl het een stilte ruimte is... oeps... dat was een foutje. Schuldig!

Maar wat was het een lekkere dag. Veel gekletst, gelachen, gedobberd, lekker gegeten, roseetje gedronken, maar ook koffie, herinneringen opgehaald aan ons gezamenlijke toneel-verleden en onze zoektocht op RP die geen zoektocht werd, gefantaseerd wat we gaan doen met de 17 miljoen van de staatsloterij en ontdekt dat het nog best lastig is om dat geld op te krijgen. Kortom: eigenlijk hadden we tijd te weinig. Genoeg reden dus voor een vervolgsessie... ooit... ;)

vrijdag 2 mei 2014

Oei ik vlieg!

Zestien jaar lang heb ik niet meegedaan aan prijsvragen waar je vliegreizen mee kon winnen. Niet dat de kans om te winnen überhaupt groot was.... maar stèl... dan had ik niets aan die prijs. Ik had namelijk vliegangst... Hàd ja, want ik durf te zeggen dat ik er vanaf ben. Natuurlijk zal er nog een restje zitten. Ik zal het ook best spannend blijven vinden, maar ik ga het niet meer uit de weg...

Over mijn 'overwinning' heb ik al eerder een bericht geschreven, maar niet hier in Belevend Bewijs. Omdat het voor mij belangrijk is, vind ik dat het hier een plekje verdient. En wie weet kan ik er nog iemand mee helpen, die zich herkent in mijn verhaal.

Vliegangst?
Het is december 1997… Terug van een vakantie op Aruba. Het zal de laatste keer zijn dat ik vlieg. 
Ik ben er zeker van. Vliegen hoeft voor mij niet meer. Ik durf niet meer. Niet dat ik slechte ervaringen heb. Nee. Maar een gevoel in mij zegt dat het mooi is geweest.
Mijn besluit praat ik goed met “ik kan naar alle plaatsen waar ik nog heen wil met de auto”.
Jarenlang ben ik overtuigd van mijn besluit. Het is goed zo. Italië en Spanje zijn prima te bereiken met de auto.
Mijn gezin past zich aan mij aan. Niet dat ze veel bezwaar maken. Helemaal niet. Waarschijnlijk kom ik erg stellig over.
Als mensen mij vragen waarom ik vliegangst heb (ik verberg het niet), zeg ik dat ik bang ben dat het vliegtuig neerstort. Dat de overlevingskans dan bijna nihil is en dat ik weet dat er met auto’s meer kans is om te verongelukken, maar dat ik dan ook alleen m’n been kan breken. Punt.

En dat ‘doodsangst’ gevoel haalt een vliegangst-training niet bij me weg. Dat weet ik zeker. Toch doe ik rond 2006 (?) de test van de stichting Valk, om te kijken of ik vliegangst heb (ja duh!)… en ik blijk “een behoorlijke mate van vliegangst” te hebben. Ik verdiep me in de cursus/training maar vind de kosten te hoog. En ach: ik kan toch met de auto? Ik houd dit jaren vol!

Milaan met de meiden
In de zomer van 2013 dromen we met 7 vriendinnen over een meidentrip naar Milaan. Ka ga je mee? Ja ik wil wel mee… maar hoe? Terwijl we plannen maken en een datum bepalen, zoek ik op internet naar een reis met Eurolines. De bus dus. Rechtstreeks naar Milaan en goed betaalbaar. Dat ik een dag eerder weg moet en een dag later thuiskom dan de rest, zie ik niet als een probleem. Boeken kan nog niet. Dat kan pas 2 à 3 maanden van tevoren.

En dan begin ik te denken… over dat het niet gezellig is, dat ik alleen reis. Dat een bus, ’s nachts door de bergen, ook niet echt een fijn idee is. Zal ik dan alleen met de auto? Milaan is te doen.
Maar ook begin ik voorzichtig te denken: zal ik gaan vliegen? “Gewoon” gezellig met de meiden.
Ik ga weer naar de site van Valk. Verdiep me in de training. Bel voor aanvullende info. Op welke termijn kan ik de training doen? (snel dus) Krijg ik iets vergoed? (weinig) Weer schrikt dat me af. Maar omdat ik in m’n hoofd al steeds meer denk dat ik met de meiden sámen de reis wil maken, zoek ik naar een oplossing die wel binnen handbereik ligt: het boek ‘Over Vliegangst en hoe je ervan afkomt’!! Dat ga ik doen. Het boek lezen en dan maar zien of dat me helpt. Ik weet dan in ieder geval of er hoop voor me is… Ik licht m’n vriendinnen in. Meiden ik ga het boek lezen en daarna beslis ik of ik ga vliegen. 



12 september 2013 zet ik mijn eerste stap. Ik koop het boek en realiseer me, dat ik er waarschijnlijk aan toe ben om m’n angst aan te pakken. De volgende dag begin ik met lezen… en eigenlijk stop ik niet tot ik het uit heb… de volgende middag.
Tijdens het eerste deel van het boek, de uitleg over angst etc, bekruipt me soms een onaangenaam gevoel. Ik herken veel van de beschreven situaties en voel wat de personen in het boek voelen. Pfff… heftig. Maar ik zet door en naarmate ik verder kom in het boek, voel ik me rustiger en hoopvoller. Ik begin werkelijk te geloven, dat ik ga vliegen.
De uitleg van het begrip angst en hoe je hier zelf invloed op hebt en de info over vliegtuigen, veiligheid en turbulentie geven me het gevoel dat ik wèl zelf invloed heb op mijn angst en dat ik meer vertrouwen heb in de luchtvaart.
Als het boek uit is, download ik de vlieg-app, die ik meteen gebruik voor de ontspannings- en ademhalingsoefeningen. Uit ervaring weet ik, dat ik vrij goed kan ontspannen als ik er voor ga zitten. En ook de ademhaling krijg ik onder controle. Ik weet dat je van angst een onregelmatige ademhaling en gespannen spieren krijgt, maar voor het eerst ervaar ik, dat het ook andersom werkt. Als ik mijn ademhaling onder controle heb en mijn lichaam ontspan, neemt het angstgevoel af. Wat een openbaring.

Het besluit
De gekregen info en inzichten laat ik een paar dagen bezinken en dan hak ik de knoop door. Ik meld mijn vriendinnen, dat ze voor mij ook een ticket mogen bestellen. IK GA VLIEGEN! En door die beslissing krijg ik niet, zoals misschien verwacht, een angstig gevoel. Nee, ik ben blij en trots. Dit is de eerste stap.

Eind oktober boekt één van de meiden onze tickets voor 20 maart 2014 en dan is het zeker. Hoewel… ik weet dat er genoeg vliegangstigen op het laatste moment afhaken… ook al hebben ze een ticket.

De volgende maanden maken we plannen voor Milaan, boeken we het hotel en hebben voorpret. Het voelt goed. Tot januari. Dan ga ik weer denken… ga ik het echt doen? Maar ik wil nog steeds, dus besluit ik het boek nogmaals te lezen. Gewoon even alles nog een keer in me opnemen. En dat blijkt een goede keuze, want ik was sommige dingen alweer vergeten. Die punten lees ik met extra aandacht. Vervolgens scan ik de pagina’s met ‘tips voor reisgenoten’ en stuur ze door via de mail.

Langzaam komt 20 maart 2014 dichterbij. En langzaam voel ik de spanning toenemen in m’n buik. Maar ik kan het nog handelen. Tot mijn verbazing droom ik nooit over de vliegreis, terwijl ik dat vroeger wel heel vaak heb gedaan. Ik heb in mijn dromen heel wat vliegtuigen zien neerstorten, maar nu slaap ik goed en rustig. Voor mij is dat een teken dat ‘het goed gaat komen’.
Op Facebook tel ik af naar de 20ste. Sommigen vragen zich af of ik er niet teveel nadruk op leg, maar voor mij voelt dat goed. Het is mijn manier om ermee om te gaan. Anderen denken mij te helpen door te adviseren om een pilletje te nemen of wijntje te drinken van tevoren. Ik weet beter.

Afscheid
Een paar dagen voor de reis heb ik de behoefte om mijn kinderen, die niet bij mij wonen, te zien. Ik merk dat ik stiekem denk: als er wat gebeurt…. dan heb ik in ieder geval afscheid genomen. Ik baal van die gedachte en probeer het te onderdrukken. Ik kom namelijk gewoon weer thuis ook!




Woensdag 19 maart ben ik vrij. Op m’n gemak pak ik mijn koffertje in (boek bovenop) en loop mijn to-do lijstje af. Ik voel me onrustig, ga af en toe even zitten en probeer te ontspannen met behulp van de ademhalingsoefening. Dat lukt redelijk, maar het is me wel duidelijk dat ik nog wat zal moeten overwinnen morgen.
We vliegen om 8.30 uur vanaf Eindhoven. Dat betekent om 5 uur de wekker en om 5.45 uur weg, want ik wil me vooral niet haasten (ik houd me keurig aan de tips in het boek).  Hoewel ik bang ben, dat ik niet kan slapen, val ik snel in slaap, maar om 3.00 uur ben ik wakker. Ik dommel daarna nog een beetje, maar echt slapen lukt niet meer. Ik geef me eraan over en probeer me niet druk te maken. Uiteindelijk sta ik om 4.30 uur op en ga douchen. Ik ontbijt met een broodje en een glaasje sap. Koffie en thee laat ik staan. Ook hier volg ik de tips uit het boek.

Mijn partner Marcel brengt me weg naar Eindhoven. We rijden keurig op tijd weg. Onderweg praat Marcel tegen me. Ik reageer niet waarop hij zegt: volgens mij interesseert het je nu even niet hè? Hij heeft gelijk. Ik hoor eigenlijk niet wat hij zegt. Ben met m’n gedachten bij de reis… Kan aan niets anders denken.
Iets over half 7 komen we aan. Van de 6 vriendinnen zijn 4 er ook al gearriveerd. Ze vragen hoe het gaat. Ik zeg: wel goed. Terwijl zij een lekkere Starbucks drinken, neem ik een fruitdrankje. We kletsen wat en ik steun nog even op Marcel. Ondertussen arriveren de anderen. Ik pas mijn handbagage koffertje in het Ryanair rekje… gelukkig hij past.
Met een dikke knuffel neem ik afscheid van Marcel en begeven we ons richting douane. Vlotjes gaan we er doorheen en zoeken we een plekje om de tijd te doden. Ik merk dat de meiden me aan de praat houden en dat is goed, want ik heb amper tijd om na te denken over de vlucht.
Eén van hen zegt: ik weet eigenlijk niet of ik nou wel of niet moet vragen hoe het met je gaat, waarop de ander zegt. Nee joh. Gewoon lekker kletsen. Ik moet lachen. Ze heeft gelijk.

Take off en tranen
En dan is het tijd om naar het vliegtuig te gaan. De spanning in mijn lijf is stabiel. Dat verbaast me. Ik herinner me de verhalen van lotgenoten die het dan spaans benauwd krijgen. Bij mij wordt het (nog) niet erger.
We zoeken onze plekken en ik geef aan, dat ik graag aan het gangpad wil zitten. Dat mag natuurlijk.
Ik ben geïnstalleerd, heb m’n mobiel met vliegapp en oortjes op schoot en zie dat het ook al bijna tijd is om te vertrekken. En dan voel ik beweging. We rijden en dat is een teken voor mijn lijf om de spanning op te voeren. Ik kan nu niet meer terug. Ik ga vliegen. De vriendin naast me vraagt of ik haar hand wil, maar dat wil ik niet. Ik leg haar uit dat ik juist moet ontspannen en niet knijpen in handen of leuningen. Daarmee bouw je juist spanning op en dat moet niet. Ik leg mijn handen in m’n schoot en zij belooft op te letten of ik ze ontspannen houd. Lief!
Ik concentreer me op m’n ademhaling en dat lukt wonderwel. We taxiën naar de startbaan. Ik luister naar de geluiden. Dan hoor ik de motoren aanzwellen en word ik in mijn stoel gedrukt. Ik ga. Ik herken het gevoel van 16 jaar geleden.
Voorzichtig kijk ik naar het raampje om toch iets mee te krijgen van de snelheid. Ondertussen ontspan ik mijn spieren zoveel mogelijk en bedenk me, dat een plastic bekertje het overleefd zou hebben in mijn hand.  We komen los en dan weet ik, dat ik het gedaan heb. Langzaam (not!) klimt het vliegtuig. Ik zie dat mijn vriendinnen me in de gaten houden. Het gaat goed. Natuurlijk voel ik van alles in m’n lijf, maar ik heb het onder controle. Eén van m’n vriendinnen zegt: Ka je vliegt! Jee… ja ik vlieg! Als we zo’n beetje op hoogte zijn en ik niet meer het gevoel heb, dat ik me moet concentreren op m’n lichaam, breekt er iets in me. Ik begin te huilen. Dikke tranen. M’n vriendin kijkt me aan en weet even niet wat ze moet. Wat gebeurt er? Ik kijk haar aan en zeg: het is goed. Het is opluchting… Ik huil van opluchting, blijdschap, trots en alle spanning komt eruit. Ook al had ik controle… ik was natuurlijk niet spanningsloos ;)…



Rustige vlucht

De verdere vlucht ben ik rustig, maar wel op m’n hoede. Ik voel de bewegingen en hoor de geluiden, maar ik kan ze verklaren dankzij het boek en dat geeft rust. Ik merk dat ik de lichte turbulentie heel goed aankan, terwijl ik meer moeite heb met het geluid van de motoren, dat ineens afneemt of met het gevoel dat we ineens langzamer gaan. Maar ik geef niet toe aan dat gevoel…. Ik denk aan het boek en weet dat het normaal is. Toch kijk ik soms wel even om me heen naar de anderen… zij gaan gewoon door met kletsen, dus het is oké… ;)

Gelukkig kletsen mijn vriendinnen er vrolijk op los en dat maakt me meer ontspannen. Ik kijk zelfs naar buiten en geniet van de witte bergtoppen. Een teken, dat we Milaan naderen, want ik ken de kaart zo’n beetje uit m’n hoofd. En inderdaad komt al snel de melding dat we gaan landen. En of het nou komt doordat ik blij ben dat we er zijn of omdat ik ontspannen ben… de landing gaat eigenlijk zonder al teveel problemen. Ik kijk naar buiten en zie de grond dichterbij komen. De wielen raken de landingsbaan en we remmen op volle kracht. Ik zie blikken van 6 meiden om me heen… Ka je hebt het gedaan!!

En zo ben ik dus ‘zomaar’ in Italië… niet eerst 11 uur rijden, maar in 1,5 uur vliegen. En ik denk: het is niet meer 16 jaar geleden dat ik heb gevlogen!!

Terug
We genieten van 3 dagen Milaan… lachen, shoppen, eten, drinken… Ik voel me happy en trots.
En dan breekt de zondag aan. De terugreis. Ik weet nu dat ik het kan, maar voel wel spanning. Hanteerbare spanning weer.
Eigenlijk vergelijkbaar met de heenreis. Iets minder misschien. We zijn weer op tijd op het vliegveld. Ik drink geen koffie, maar water en eet een lekker broodje. We zitten met z’n allen na te genieten van Milaan, wisselen foto’s uit en hebben contact met het thuisfront.
Om 14.15 uur gaan we richting vliegtuig. Ik zoek m’n plekje aan het gangpad en installeer me. Handen op schoot, ontspannen. We grappen een beetje over de lange rit richting startbaan. Hé Ka, we gaan naar huis rijden. Ik lach mee. Dan draaien we de startbaan op en maken meteen vaart. We stijgen en ik adem weer rustig in en uit. Handen los, schouders ook. Weer ben ik opgelucht en blij, maar de tranen blijven (net) uit. Ik realiseer me, dat ik m’n mobiel met app niet op schoot heb, maar in m’n tas. Wouw… dat lijkt me een goed teken.




Het is bewolkt, dus behalve het wolkendek hebben we niet veel te zien.  De lampjes fasten your seatbelts gaan aan. De piloot verwacht turbulentie. Ik schrik er niet van. Een paar minuten later gaan de lampjes weer uit. Toch geen turbulentie. De tijd gaat snel en ik voel me werkelijk ontspannen. Voor ik het doorheb wordt de landing weer aangekondigd. Omdat we door de wolken heen gaan, is er turbulentie, maar ik kan het verklaren… Het is niet gevaarlijk, alleen ongemakkelijk. Ik heb dit zinnetje vaak gerepeteerd en het werkt!
We dalen richting Eindhoven en terwijl ik naar buiten kijk herken ik het gebouw van Ikea. Daar rijd ik straks langs naar huis. We landen soepel en ik grap dat het fijn is dat het vliegtuig goede remmen heeft. We zijn terug in Nederland en ik krijg een high five van de meiden. Jeuh Ka…. Je hebt het weer gedaan!

Trots
Als ik de trap afloop zie ik Marcel op het panoramadak staan. Hij maakt foto’s. Ik zwaai… blij en opgelucht, maar vooral trots. En ik vraag me stiekem af, waarom het zo lang geduurd heeft, dat ik deze stap gezet heb. Maar het is goed zo. Ik was er waarschijnlijk nu aan toe.
En de vraag “was dit eens maar nooit weer of ga je de volgende keer gewoon weer mee” kan ik volmondig beantwoorden met: ik ga gewoon weer mee!

Jaren heb ik gedacht, dat ik nooit meer zou vliegen. Dat mijn vliegangst ‘niet te genezen was’… maar nu weet ik beter. En ik denk dat er veel mensen zijn zoals ik. Tegen hen kan ik alleen maar zeggen: lees het boek. Probeer het. Het is een eerste stap.


PS: ik heb geen banden met de Stichting Valk. Voor meer info kan je terecht op hun site. Ik kan alleen maar zeggen, dat vliegangst te behandelen is... en het is zeker de moeite waard. Het boek 'Over Vliegangst en hoe je ervan afkomt' is geschreven door Dr. Lucas van Gerwen.