zondag 30 augustus 2015

Een autoritje waar muziek in zit!

Dat ritje van m'n huis naar m'n werk en vice versa is toch steeds weer een moment van dwarrelende gedachten en inspiratie...

Vanmorgen luisterde ik onderweg naar radio 2... Omdat ik niet echt een kenner ben van Radio 2, moest ik vanavond thuis opzoeken welk programma het was en welke gast erin te horen was. De gast was een zanger, die de presentator op locatie rondleidde in zijn hometown Zwolle. Het bleek om Bertolf te gaan... Via youtube kwam ik er vanavond achter, dat ik hem wel ken van Another Day.
Zonder dat ik wist wie het was, hield hij mijn aandacht vast met verhalen over Zwolle, maar ook over muziek waar hij vroeger naar luisterde.

Op het moment dat hij een nummer van Simon & Garfunkel liet horen, dwaalden mijn gedachten af naar mijn kamertje waar ik als tiener naar radio, cassettebandjes en lp's luisterde.
Ik ben, al zeg ik het zelf, een liefhebber van een breed repertoire, maar in elke fase was er wel een band/ artiest die meer aandacht kreeg dan de rest.

Mijn vroegste herinnering van echte 'verering' betrof ABBA. Ik had cassettebandjes, singletjes en lp's, die grijs gedraaid werden. Alle teksten zong ik mee. Van mijn zakgeld kocht ik een kettinkje met de letters ABBA en mijn moeder ging mee naar Utrecht, zodat ik daar in de bios 'ABBA, the movie' kon zien. Gekker dan dat werd het niet ;)
Het was de tijd, dat we een abonnement hadden op Hitkrant, toen nog een echt krantje. Als hij op de mat lag was het eerste doel: welke posters staan erin en vervolgens bladerde ik door naar de songteksten. En met de top 40 bij de hand luisterde ik naar de radio, soms met cassetterecorder bij de hand om de favoriete liedjes op te nemen. En oh wee als je er doorheen praatte!!

ABBA verdween langzaam naar de achtergrond omdat het op de middelbare school niet echt meer 'kon'. Tijdens de Franse les vertaalden we teksten van Gérard Lenorman (Voici les clés), maar het was een andere Franse zanger, Julien Clerc, die met zijn zoete liedjes mijn hart veroverde. Hij was de artiest waarbij ik mijn eerste concert beleefde... en dan ook maar meteen in Frankrijk zelf... samen met mijn vriendin Marga in St. Cyprien, tijdens de zomervakantie.
Naar aanleiding van kaskraker Grease, luisterde ik veel naar de romantische muziek van Olivia Newton John. Mijn in Saoudi Arabië werkende oom nam ladingen cassettebandjes van haar mee naar Nederland. Speciaal voor mij. Voor zijn eigen zoons was het Neil Diamond.

Maar naarmate ik het Streeklyceum in Ede doorliep veranderde de muziek... Ik kwam via mijn vriendje in aanraking met de Dire Straits en de Rolling Stones. De laatste zag ik live in De Kuip en ik schreef een verslag voor de schoolkrant. Alleen al het feit dat ik bij het concert aanwezig was, oogstte bewondering.

Via mijn broers leerde ik Elton John, de Beatles en Simon & Garfunkel kennen. Toen in 1977 Elvis overleed, dacht ik even dat de favoriete zanger van mijn oudste broer dood was. Ik liep zijn kamer in en zei: jee Elton John is dood... Maar nee... hij had het al gehoord... het was Elvis. Ik haalde mijn schouders op. Die naam zei me niet zoveel.......

Gedurende een periode was ik helemaal geobsedeerd door de muziek van mijn broers en ik herinner me dan ook, dat ik avonden lang alleen de Beatles luisterde. En mooi dat ik het vond! Hetzelfde deed ik met Simon & Garfunkel. Mijn jongste broer had de lp van het concert in Central Park... ik luisterde avond aan avond en kon, net als mijn broer, ook de teksten tússen de liedjes meepraten... Vele jaren later, kocht ik het concert op cd en hoewel het een mooie 'memory lane' is, ben ik niet meer zo bezeten.

In 5 VWO gingen we op kamp. In de klas zaten een paar muzikale jongens die hun gitaren meenamen en we zongen van alles. Soms ging er een bandje in het cassettedeck en ik herinner me Kate Bush die uit de boxen galmde. Samen met een klasgenootje zat ik op de grond en dansten we met ons bovenlichaam op Wuthering Heights. Ogen dicht en opgaan in de muziek. Sommigen vonden het leuk en keken er niet van op, anderen vonden ons een beetje raar.
Maar net zo makkelijk leerden we onze uitwisselingsklas uit Parijs de tekst van Doe Maars Doris Day... Je kon alle kanten met ons op! Ik breide zelfs een kopie van de rasta-trui van Henny Vrienten...



Na de middelbare school verkaste ik naar Kampen. Ik studeerde journalistiek en al vanaf het begin bleek bijna iedereen, althans zo voelde het, fan van U2. Eén van mijn studiegenoten kon geweldig enthousiast over hun muziek praten en dat werkte enorm aanstekelijk. Ik leerde de muziek steeds beter kennen en we gingen zelfs met een groep naar U2 in Ahoy. Bijna liep ik het concert mis. Terwijl ik op de bus stond te wachten, langs de IJssel, waaide het kaartje uit mijn portemonnee over een auto richting water... net op het randje van de kade bleef hij liggen... oef! Tot op de dag van vandaag heb ik een zwak voor de Ierse band en dan vooral voor Bono. Ik heb ze jaren later nog één keer mogen zien in Brussel. Hoewel het geluid belabberd was, genoot ik met volle teugen.

Tijdens de jaren die volgden ging ik naar meerdere concerten. Dire Straits, Elton John, Simple Minds, Sting en zelfs Chi Coltrane, mijn eerste en enige concert in Paradiso.

Natuurlijk hoorde ik via radio en tv ook veel andere muziek. En zoals ik al zei: ik vond (vind) veel mooi/leuk. Een programma waar ik vrij vaak naar luisterde was 'De verrukkelijke 15' van de Vara, uitgezonden tussen oktober 1983 en oktober 1989. Het leuke was, dat er wat meer alternatieve muziek voorbij kwam. Soms waren het grote hits, soms wat mindere toppers. Het was een plek waar The Cure, The Cult, Dead or Alive en Depeche Mode voorbij kwamen, maar ook Mathilde Santing, Madonna en Kate Bush. Zeer gevarieerd... Het paste op dat moment bij me om naar alternatieve muziek te luisteren... studententijd, beetje recalcitrant, zwarte kleding, zwarte nagellak, donkerpaarse lippen... on-Lunters...

Eén van de eerste cd's die ik kocht was Musica è van Eros Ramazzotti. Wie had toen kunnen denken, dat dat later één van de vele Eros cd's zou worden... Aan het begin van het cd tijdperk luisterde ik naar de meest uiteenlopende artiesten. Enya werd een topper, Era, Vogelvlucht van Herman van Veen kende ik uit mijn hoofd, maar ik had zelfs een set van 10 klassieke cd's. Ik kon ook lekker gek doen op muziek van Madness en we hadden erg veel lol, toen we tijdens onze housewarming 'Our House' op repeat hadden staan en het tot het einde van de avond duurde voordat iemand dat in de gaten had.
Verder herinner ik me de Robert Cray Band, Tracy Chapman en Phil Collins.

Omdat we Phil veel beluisterden besloten we kaartjes te kopen voor zijn concert in 2004. Helaas stelden we het bestellen te lang uit en bleek het concert uitverkocht. Mijn toenmalige partner stelde voor om dan naar Eros Ramazzotti te gaan. Dat bleek een beslissing die nu nog gevolgen heeft. Sinds dat concert ben ik groot fan. Ik heb alle cd's en dvd's en heb ondertussen rond de 15 concerten meegemaakt in Nederland, Duitsland en Italië en niet minder belangrijk: ik heb er een hele toffe vriendengroep aan overgehouden, waarmee ik binnenkort naar Rome vlieg voor ons eerste concert tijdens de nieuwe tour van Eros.


Eros staat dus met stip op nummer één, maar een nieuwe partner betekent ook weer een kennismaking met nieuwe muziek... De meeste van zijn favoriete artiesten kende ik al wel, maar daar had ik niet zoveel mee, maar eerlijk is eerlijk, er zitten heerlijke nummers tussen. Ik ben vooral onder de indruk van Nena's (ja die van 99 luftballons) 'In meinem leben' en dan de live versie. Naast mijn lp's van Eros en U2 prijken die van Marcel: Lionel Richie en Whitney Houston. Op zijn iPod staan de Stylistics en Dionne Warwick en laat ik ook de Duitse schlagers niet vergeten. Ik laat me tegenwoordig gerust verleiden om 'Ich bin wie du' van Marianne Rosenberg uit volle borst mee te zingen.

Bijzonder om zo in gedachten een reis door de (muziek)tijd te maken. In een paar minuten herinner je je alles weer... Ja, dat was vanmorgen zeker een autoritje waar muziek in zat...

ps: aan welke band/artiest/muziek heb jij goede herinneringen?

vrijdag 28 augustus 2015

Waar melancholie geen melancholie bleek...

Terwijl ik vorige week alleen in de auto zat, overviel mij een gevoel van melancholie. Althans... ik dacht dat het melancholie was en ik noemde het zo.
Het woord bleef in mijn hoofd hangen en dus ben ik de juiste betekenis gaan opzoeken, omdat ik die hier uit de doeken wilde doen. En wat blijkt: de betekenis komt helemaal niet overeen met het gevoel dat ik had. Tja, hoe ga ik mijn blogbericht dan noemen? Vind ik het net zo'n mooi woord, is het onbruikbaar!?

Wat ik vind over de betekenis van melancholie:
- zwaarmoedigheid
- verouderd begrip voor bepaalde vormen van depressie
- droefgeestigheid.
- ernstige neerslachtigheid
- zwartgalligheid 

Nou dat komt dus helemaal niet overeen met mijn gevoel van dat moment. Ik heb een probleem: ik wil iets schrijven over mijn gevoel, maar het er geen woord/begrip voor...? Ik zoek nog even verder naar een woord dat mijn gemoedstoestand beter omschrijft.
Speurend op het net vind ik het woord weemoed, dat ook wordt gebruikt als synoniem voor melancholie. Toch vind ik daar iets meer verzachtende nuances.

- hartzeer
- mistroostigheid
- een beetje bedroefd zijn om iets fijns dat voorbij is
- zacht treurige stemming 
- licht aangedaan
- teergevoelig

Al een stuk beter dan zwartgallig, maar nog steeds niet mijn gevoel, want ik voelde me alles behalve neerslachtig en treurig.

Terwijl ik dus in de auto zat, mijmerde ik over dingen die geweest zijn. Op dat moment overviel mij een ontspannen, rustig gevoel. Ik reed gewoon door en zàg alles om me heen, maar de herinneringen speelden in mijn hoofd. Dat is het moment dat ik dacht melancholisch te zijn.
Ik dacht aan vroeger. Aan Maaike en Jochim toen ze klein waren en zag voor me hoe ik ze naar school bracht. Ik dacht aan ons dorp, ons huis en aan mijn ouders. In het huis waar zij wonen ben ik opgegroeid. Er tegenover stond mijn kleuterschool en ik zag mezelf onzeker naar school gaan met de want van een ander kindje, die per ongeluk tussen mijn 'werkjes' was gekomen. Ik durfde hem niet terug te geven.
Mijn gedachten gingen naar de tennisclub, waar ik vele uren doorbracht en mijn fietstochtjes naar de 'middelbare'... ja toen gingen we door weer en wind op de fiets ;)
Maar ik dacht ook aan het eerste zenuwachtige afspraakje met Marcel, het afscheid van Lunteren en mijn verhuizing naar Dieren en Lent.
Kortom er ging een behoorlijk deel van mijn leven door mijn hoofd, maar een beetje gedempt. Als of er een mist voor hing, watten in mijn hoofd, afgesloten van het nu... Ik probeer de juiste omschrijving te vinden maar die lijkt er niet. Ik voelde me niet somber maar ook niet perse heel vrolijk, maar ik voelde rust, ontspanning en zag de mooie dingen. Dingen die geweest zijn en niet meer terugkomen, maar het is goed zo. Ik voelde me dus alles behalve zwartgallig, zwaarmoedig, treurig of bedroefd...

Misschien ken je dat gevoel dat je naar iets kijkt, maar het eigenlijk niet ziet? Je neemt het niet op, maar het is er wel... dat gevoel. Of stel je voor dat je als vogel zweeft en neerkijkt op de aarde... het is er wel, maar ver weg... je ziet het maar je kan het niet pakken.
Ja misschien komt weemoed het dichtste in de buurt, maar ik voelde geen 'wee'.. geen pijn.

Ik zou het leuk vinden als er iemand is die een woord heeft voor mijn gemoedstoestand en dat achterlaat in een reactie op mijn blogbericht. Misschien ontstaat er zo een lijstje van mooie woorden, die de lading dekken. Ik ben benieuwd....


woensdag 26 augustus 2015

Fris en fruitig

Heb je dat ook wel eens... dat je behoefte hebt aan verandering...? De zomer is zonder bloggen voorbij gegaan en toen ik mijn blog weer opende om even te kijken of ik nog wat lezers had gehad, zag ik een donker uitziende site, terwijl ik me juist zo fris en fruitig voel.
Dus ik vond het tijd voor verandering, tijd voor een nieuwe look.

Ik heb me even een half dagje uitgeleefd en zie hier het resultaat. Licht, fris, meer van deze tijd en beter passend bij hoe ik me voel. Het beeld is klaar... binnenkort meer woord !

Tot schrijfs!