Aftellen, goede voornemens... en doorzettingsvermogen!

Het is al weer even geleden, dat ik schreef over Insanity en mijn poging om het programma van Shaun T te gaan volgen. Hoopvol begon ik de work-outs, met als doel om dat minimaal 4x per week te doen. 

Zesenhalve week verder kan ik met trots vertellen, dat ik geen work-out gemist heb... dus al 45 dagen lang ben ik 6x per week op de slaapkamer voor de tv aan het springen, push-uppen en zweten... aangemoedigd door Shaun himself. En met goed gevolg kan ik zeggen. Minder kilo's, minder centimeters. Maar nog 18 dagen te gaan voor het eindresultaat... waarover ik dàn pas mededelingen doe.
Nooit had ik gedacht, dat ik het werkelijk zou volhouden. Maar eenmaal in het ritme gaat het me makkelijker af, dan gedacht, hoewel de afgelopen anderhalve week onverwacht zwaar was. De work-outs bleken 'ineens' van 40 minuten naar respectievelijk 59, 56, 48 en 47 minuten te zijn gegroeid. Oei...... maar toegegeven: zelfs dit went.
Zoals ik zei: nog 18 dagen. Want hoe goed het ook gaat... aftellen is ook wel heerlijk, zeker als je over de helft bent.

En nou is insanity niet het enige waarvoor ik aftel. Over 29 dagen gaan we naar Parijs... ook een heerlijk vooruitzicht en door het aftellen lijkt het wat sneller dichterbij te komen.
Op m'n smartphone heb ik een app waarmee in een aftel-kalender kan instellen. Dus bovenaan mij scherm zie ik in het wit '29 days' (Parijs) staan, in het groen '44 days'... de laatste is mij afteller voor project #onewireaday. Een in een vlaag van verstandsverbijstering gestart project. Het is ontstaan toen ik voor de grap een tekening maakte met een ijzerdraadje... een kop en schotel... de volgende dag maakte ik er weer één en het project was geboren: een jaar lang elke dag een "draadje" maken... een afbeelding uit 1 ijzerdraad, gefotografeerd op een gele ondergond... geplaatst op instagram, facebook en twitter. (En stiekem hoopte ik er op de één of andere manier 'publiciteit' mee te halen... een itempje in DWDD, een verwijzing van Instagram naar mijn project, een BNer op twitter die me ontdekt. Tja je moet iets te dromen hebben... en het is een droom gebleven ;))



Nou ben ik niet altijd een doorzetter, maar in dit geval (en ik het geval #insanity) ben ik toch vrij gedreven. Soms drijf ik Marcel tot waanzin, als ik 's avonds om 23 uur nog naar ijzerdraad en tangetje grijp. Nog snel even een 'draadje' maken. En eerlijk gezegd word ik er zelf ook wel eens gek van. De inspiratie begint een beetje op te raken. Het geduld ook. Maar de eindstreep is in zicht, dus ik houd vol. IJzerdraad en tangetje liggen standaard op tafel. Binnen handbereik. Wat zal ik blij zijn als het 6 november is! Dan wil ik als afsluiting nog een hele mooie maken, maar daarna gaan tang en draad uit het zicht in een la... ver weg...
En als je me vraagt "waarom" ben je hieraan begonnen?? Ik heb werkelijk geen flauw idee! Gewoon als grap, als gekkigheid? Nooit gedacht dat ik door zou gaan? Eén of andere rare kronkel in m'n hoofd? Alleen de eindstreep is nu zo dichtbij, dus ik ga door!! Nog 'maar' 44... lijkt nog vrij veel, maar hé... ik heb er dus al 321 gemaakt!!
(ja volslagen idioot ja, ik geef het toe!!)



Afijn: nog 18 dagen #insanity, nog 29 tot Parijs en nog 44 draadjes... Aftellen van het aftellen... Nog 3 doelen te halen...

En dan? Er is me al gevraagd of er een nieuw project komt. Weer een jaar lang elke dag 'iets' doen... Nou geloof me: NEE. Zoiets ga ik in ieder geval niet doen. Maar ja... er komt vast wel iets in m'n aftel-app te staan... gewoon omdat aftellen leuk is. En doelen stellen ook. Maar weer 365 dagen lang elke dag voor de lol iets maken/doen/presteren... Dat doet een normaal mens toch niet?

Irritatiefactortje

Nederland is in de ban van de strijd tussen Humberto en Jeroen... RTL Late Night versus PAUW... Ik meng me niet in de discussie welke van de twee beter is. Geen idee namelijk. PAUW heb ik pas één keer gezien en mijn eerste indruk was 'hyper' en 'vermoeiend' maar op basis van die ene keer kan ik geen mening vormen. Dat doe ik dan ook niet.

Naar RTL Late Night heb ik geregeld gekeken. Soms met plezier, soms met ergernis, omdat de gasten niet leuk waren, de muziek niet of Humberto niet. En ik merk dat ik steeds meer weerzin krijg... kon niet zo goed ontdekken waar dat door kwam, maar ik denk dat ik het nu weet.

Doodmoe word ik van de steeds terugkerende over-verbaasde blik van Humberto met half open gezakte mond. Liefst ook nog met grote ogen. Ik weet niet of het gespeeld is of het een maniertje is of gewoon echt, maar op mij komt het gekunsteld over en dat irriteert me mateloos. Ik geloof het niet meer.
Bovendien lijkt hij vaak zijn gasten te aanbidden, zeker artiesten, en ligt hij bijna in katzwijm en dan denk ik: hallo het zijn ook maar gewoon mensen hoor!
En dan die eeuwige gasten uit de eigen RTL-keuken, die reclame komen maken voor weer een nieuw programma. Ja natuurlijk is dat logisch. Natuurlijk doen ze dat, maar het ligt er zo dik bovenop. Het lijkt soms één grote reclamespot voor RTL programma's of John de Mol-producties. Nog meer van hetzelfde. En dat wil ik niet, want tussen alle programma's door zie ik ook al niets anders dan promo's voor programma's, die helaas ook steeds vaker 'veel van hetzelfde' zijn.

Eerlijk gezegd denk ik, dat maar weinig mensen het met me eens zijn en/of er ook zo over denken. De kijkcijfers zijn goed en Humberto is al weer een behoorlijke tijd mister Late Night. Prima hoor, begrijp me niet verkeerd. Ieder z'n ding, maar ik haak even af. En of ik verkas naar PAUW... geen idee. Misschien moet ik maar gewoon eens vroeg gaan slapen... daar heb ik volgens mij veel meer aan.