Vier!

Het woordje vier kan verschillende betekenissen hebben... vier als in 4... maar ook vier als in 'vier het leven of de liefde of je verjaardag'...

Het was deze week 4 jaar geleden, dat ik er alleen voor kwam te staan en ik vroeg mezelf af of ik dat hier wilde opschrijven. Want persoonlijk, want privé... maar wel onderdeel van mij. Ik heb echter een goede aanleiding, een goede kapstok, waar ik mijn '4 jaar' aan kan ophangen, dus ik vind het toch het noemen waard.

Afgelopen zaterdag ben ik met Marcel naar de voorstelling Hartenvrouw van Babette van Veen geweest in Theater de Kik in Elst. Nou was ik nooit fan van Babette in de periode, dat ik nog naar Goede Tijden keek, want het was in die serie natuurlijk gewoon een bitch ;) en daar hield ik niet van en het feit dat ze een rol speelde deed daar niets aan af, maar... ik heb mij mening bijgesteld.
Tijdens de voorstelling, naar aanleiding van haar boek Hartenvrouw, gunt ze ons een kijkje in haar hoofd en leven na de scheiding van haar man Bas. Een scheiding.... vier jaar geleden.... 4. En daar kwamen onze wegen samen. Nou ja... dat heeft zij uiteraard niet gemerkt... maar voor mij was het sindsdien een soort van houvast om haar Tweets te lezen, haar struggle te zien, maar ook haar kracht en humor. Op dat moment liepen onze levens even parallel.

Om dan nu haar verhaal te lezen in een boek is één grote weg van herkenning. Sterk zijn voor de buitenwereld, maar thuis wegkruipen in een hoekje, verzorgd en in de make-up de deur uit, maar liever in joggingbroek op de bank willen zitten of helemaal je bed niet uitkomen. Of momenten dat je juist wèl die dingen aanpakt, die 'vroeger' je man deed, in plaats van te zwelgen in zelfmedelijden.
Ze beschrijft ook een moment in Oostenrijk, op vakantie met familie: ".... ineens overvalt het me. Alsof de hemel opengaat en het zonlicht alleen voor mij schijnt. Een streepje zon in een lucht vol sneeuwwolken. Met een klein beetje gevoel voor dramatiek zou ik engelen kunnen horen zingen en ik denk: zo van Veen, dit gaat lekker....... je flikt het toch maar mooi....."
Toen ik dit las dacht ik aan mijn zon-momentje. Op een iets minder romantische plek dan 'in de Oostenrijkse sneeuw', maar het gevoel was vast hetzelfde. Na een paar maanden alleen, ruimde ik de afwasmachine in (of uit?) en door het keukenraam kwam een straaltje zon naar binnen... ik betrapte mezelf op een gevoel van geluk (terwijl ik eigenlijk dacht, dat ik niet gelukkig kon of mocht zijn)... en ik realiseerde me, dat ik goed bezig was, dat ik er wel zou komen...

Het boek staat vol met herkenbare momenten, met humor, zelfspot en analyses... En ook haar voorstelling in Elst ademde die sfeer. Humoristische vertellingen over scheiden, goedbedoelde adviezen, de put en hoe je daaruit komt, goede voornemens en heldere, mooie liedjes.
Waarschijnlijk lees en kijk ik door een gekleurde bril en is mijn mening niet objectief... want ik voel me een beetje 'verbonden'... Toch durf ik te zeggen, dat het boek en de voorstelling zeer de moeite waard zijn...

Ondertussen is de 'parallel' in onze levens een beetje vervaagd. Ik ben al weer bijna 3 jaar gelukkig met Marcel, Babette is voor zover ik kan zien nog single.
Maar of je nu een 'stel' of  'single' bent... het leven is té mooi.... dus VIER het!!

Afval op de grote hoop

Je kan van Lunteren zeggen wat je wilt... een dorp op de Veluwe, bekrompen of juist niet, bible-belt of groeikern (wat hetzelfde kan zijn als bible-belt ;))... Maar ze hebben er wel kliko's! Wat? Ja je leest het goed... ik heb het over kliko's!

In Lunteren hebben ze een groene kliko (logisch?) voor het restafval, een bruine voor tuin-/groenafval en een groene met blauwe deksel voor papier. En weet je wat? Ik mis ze!! 
Want dan denk je te wonen aan de rand van een vooruitstrevende stad als Nijmegen, in een spiksplinternieuwe 'wijk' als Lent... en dan heb je geen kliko?? Oké ik lieg. We hebben 1 kliko voor tuin-/groenafval, maar niet voor restafval en papier en dat is dus waar ik me hogelijk over verbaas.
Het voelt alsof we zijn teruggegaan in de tijd. We hebben nog net geen ouderwetse zinken afvalemmers, maar in plaats van een kliko hebben we 'gewoon' plastic afvalzakken voor ons restafval en één keer in de twee weken rijd ik nog altijd verbaasd door de straat langs de enorme bergen met afvalzakken.

  

Nijmegen heeft het volgende bedacht: we verkopen groene afvalzakken bij de supermarkten in de gemeente met het DAR (verantwoordelijk voor ons afval) logo erop. Dat zijn de zakken die bewoners aan de weg mogen zetten als het afval opgehaald wordt. Op die manier betalen we onze afval-bijdrage zelf. Maar jeetje wat ongelooflijk achterhaald is dit. Ten eerste zie je in de wijk, dat men eigenlijk niet weet waar je die gevulde afvalzakken moet laten voordat ze opgehaald worden. Bovendien zijn ze een prooi voor katten. En op de ophaaldag staan ze opgestapeld aan de weg met daarnaast ook de plasticzakken met 'plastic-afval', die sowieso alle kanten opwaaien als je ze niet aan een paal vastmaakt  (met 'zwerfafval' tot gevolg).
Ik verbaas me hier zo over! Waarom geen kliko's? Volgens mij netter en schoner voor de buurt, prettiger voor de ophalers... en zoveel praktischer!!

En dan wordt één keer in de maand ook papier/karton opgehaald. En ja, dat gaat op dezelfde manier: zet het maar aan de weg... Nou weet ik ondertussen uit ervaring, dat het papier aan het begin van de avond opgehaald wordt, dus als het even kan, zetten wij het pas aan de weg als we thuiskomen uit ons werk. Maar er zijn uiteraard ook bewoners die het er 's morgens al neerzetten. Dat kan prima op een droge en windstille dag... maar stel je eens een regendag (in Nederland toch niet ondenkbaar) of een stormachtige dag ('liefst' zonder regen... ) voor: scheurende dozen of rond waaiend papier...

 

Nogmaals: waarom geen kliko's of desnoods ondergrondse afvalcontainers in de wijk? Ik kan er met m'n pet niet bij. En dat al ruim twee jaar. Dus ik vond het hoog tijd om m'n frustratie eens te uiten... gewoon omdat ik het niet snap!
Misschien moet ik er maar eens een berichtje aan de DAR of gemeente Nijmegen aan wagen... maar dat verdwijnt dan vast 'op de grote hoop' ;)

(ps: berichtje ondertussen toch maar eens gestuurd... wordt vervolgd dus... hoop ik...)

Draadloos...

Ja.... ik ben eindelijk draadloos! En nee, dan heb ik het niet over telefoon of internet... maar over mijn #onewireaday challenge. 

Afgelopen woensdag 5 november heb ik mijn allerlaatste draadje gemaakt. De laatste in de serie van 365. Mensen om me heen leefden mee, moedigden me aan en kwamen met ideeën voor de 'laatste draadjes'.
Mijn serie 'Parijs/Frankrijk' werd op het laatste moment nog opgepakt door de site frankrijk.nl, waar mijn Franse draadjes werden geplaatst en ik heb uiteindelijk ook nog 2 Franse onewireaday's gemaakt naar aanleiding van suggesties van volgers van die site.
Dat laatste voelde een beetje als een goedmakertje voor mijn niet behaalde 'aandachtsmomentje' in DWDD haha... want dat was mijn droom: dat ik opgemerkt zou worden en ermee 'landelijke aandacht' zou krijgen... Nee, daar deed ik het niet voor (maar het zou wel grappig geweest zijn)... ik deed het gewoon voor de lol, hoewel de lol soms ver te zoeken was. Blijkbaar was mijn doorzettingsvermogen, om dit in een vlaag van verstandsverbijstering ontstane idee uit te voeren, toch wel groot, dus uiteindelijk is het resultaat dat ik een verzameling van 365 draadjes heb.



En wat nu? Deze vraag is veel gesteld. Val ik nu in een zwart gat? Of heb ik al weer een andere uitdaging op de agenda staan? Op beiden kan ik volmondig NEE zeggen. Ik ben niet in een zwart gat gevallen. Het is verbazingwekkend om me te realiseren, dat ik niet 's avonds ineens opschrik en denk: help, ik moet nog een draadje maken! Dat is niet gebeurd. Blijkbaar is het woensdag van me afgegleden en is het weg... klaar. En nee, ik heb ook geen nieuwe uitdaging. Niet dat ik geen plannen heb, maar dat zijn gewoon leuke dingen die ik wil gaan doen, waar geen verplichting aan vast zit. Ik hoef niet meer elke dag iets... geen jaar lang, een half jaar en zelfs geen maand... Mijn aftel-app is leeg... niets nieuws (hoewel ik stiekem denk aan een week (haha een week!) niet online... mobiel uit... alleen ik zie daar meer tegenop, dan tegen 365 draadjes ;)... ssssttt)

Rest mij nu alleen nog om na te denken wat ik met mijn verzameling ga doen. Waarschijnlijk zal ik de 'mooiste' draadjes een plekje gaan geven in huis. Maar waar, wat en hoe... daar ben ik nog niet uit. Mag ik daar een jaartje over nadenken? ;)

Tot slot...
Helaas heb ik niet bijgehouden hoeveel tijd en ijzerdraad ik gebruikt heb bij mijn #onewireaday challenge... Ik durf wel een schatting te doen.... maar dat is een hele ruwe schatting!
Een rol draad is 50 meter.... ik denk dat ik er zeker 8 heb gebruikt... dus 400 meter (incl. mislukte pogingen). En hoeveel tijd ik besteed heb aan 365 draadjes? Dat is echt een hele grote gok... ik kom op zo'n 250 uur... maar dat zou ook 300 kunnen zijn...

Opgetogen afgetraind

YES... I did it... en het kan mijn trouwe facebook-vrienden niet zijn ontgaan.

Negen weken lang heb ik mezelf ertoe kunnen zetten om de insanity-training te volgen en wat ik van tevoren niet had gedacht... ik heb het gedaan, afgemaakt en niet één workout gemist!
Zes dagen per week kon ik mezelf motiveren om de dvd's te starten en de trainingen te doen, aangemoedigd door ShaunT. Soms stond ik 's morgens al te springen, maar meestal 's avonds. En soms tot ongenoegen van Marcel, die mij meewarig aankeek als ik naar boven ging voor mijn dagelijkse portie insanity en mij hoofdschuddend opnam als ik druipend van het zweet weer beneden kwam. Niet alleen snapte hij niet, dat ik mezelf zo 'onder handen nam'... ik was ook nog eens een halve avond 'uit beeld'... en dus misschien niet zo gezellig. Vooral tegen het eind werden we het zat. Ik ook, want naarmate het einde dichterbij kwam, verlangde ik naar de laatste workout... Ik was er wel een beetje klaar mee, maar ik was zo ver gekomen...

Met nog een dag of 9 voor de boeg keek ik op m'n schema naar de resterende workouts... Ik wist precies welke er nog moesten komen en zag op tegen de twee 50+ minuten programma's. Ik moet toegeven, dat ik me soms naar boven sleepte. Tot en met week 7 kostte het me geen enkele moeite, maar oh oh... die laatste 2 weken...

Trouw streepte ik mijn lijstje af, deed ik de fit-test tussendoor, nam ik mijn maten en noteerde mijn gewicht. Ik combineerde insanity met 'lijnen'. In mijn app noteerde ik mijn dagelijks gegeten voedsel. De app had uitgerekend, op basis van mijn 'doel', wat ik per dag mocht 'innemen' en mijn verbrande calorieën werden erin meegenomen.

En toen was daar eindelijk de laatste dag. Nog één keer de fit-test als afsluiting. En daarna nog één keer mijn maten opnemen... Natuurlijk ook op de weegschaal, maar dat zal niet de laatste keer zijn waarschijnlijk ;)
Ik legde de lijstjes van dag één en de laatste dag naast elkaar. Het resultaat was echt boven verwachting... niet alleen kilo's kwijt, maar ook centimeters... veel centimeters... En als ik dan ook nog de foto's van vóór en ná naast elkaar zet... Wooo!!

Hoewel ik even getwijfeld heb of ik de foto's (vooral vóór) hier zou plaatsen, heb ik besloten het toch te doen, want ik wil het effect laten zien... als bewijs, dat ik mezelf niet voor niks heb afgebeuld, maar ook om anderen te motiveren. Ik hoor nl. steeds meer mensen in mijn omgeving, die ook denken aan een poging tot 'insanity'...

VOOR

NA

Ja, je moet gemotiveerd zijn, een beetje stevige knieën hebben, soms creatief zijn om oefeningen iets aan te passen, je niet laten afschrikken door de sporters op de dvd, die soms echt onmenselijk snel, fanatiek en sterk zijn en je moet luisteren naar de aanwijzingen van Shaun (take a rest when you need it, form over speed, push it, dig deeper)... en dan kan ook jij het!

Tot slot mijn insanity in samenvatting:
Ik raakte 5/8/6.5 cm en 8.3 kilo kwijt!

PSje... om het behaalde resultaat vast te houden, blijf ik 3 keer per week een insanity workout doen. Op den duur hoop ik naar 2 keer te gaan en dan weer één keer per week te gaan hardlopen. Maar zeker is, dat ik niet stop met bewegen ;)

Aftellen, goede voornemens... en doorzettingsvermogen!

Het is al weer even geleden, dat ik schreef over Insanity en mijn poging om het programma van Shaun T te gaan volgen. Hoopvol begon ik de work-outs, met als doel om dat minimaal 4x per week te doen. 

Zesenhalve week verder kan ik met trots vertellen, dat ik geen work-out gemist heb... dus al 45 dagen lang ben ik 6x per week op de slaapkamer voor de tv aan het springen, push-uppen en zweten... aangemoedigd door Shaun himself. En met goed gevolg kan ik zeggen. Minder kilo's, minder centimeters. Maar nog 18 dagen te gaan voor het eindresultaat... waarover ik dàn pas mededelingen doe.
Nooit had ik gedacht, dat ik het werkelijk zou volhouden. Maar eenmaal in het ritme gaat het me makkelijker af, dan gedacht, hoewel de afgelopen anderhalve week onverwacht zwaar was. De work-outs bleken 'ineens' van 40 minuten naar respectievelijk 59, 56, 48 en 47 minuten te zijn gegroeid. Oei...... maar toegegeven: zelfs dit went.
Zoals ik zei: nog 18 dagen. Want hoe goed het ook gaat... aftellen is ook wel heerlijk, zeker als je over de helft bent.

En nou is insanity niet het enige waarvoor ik aftel. Over 29 dagen gaan we naar Parijs... ook een heerlijk vooruitzicht en door het aftellen lijkt het wat sneller dichterbij te komen.
Op m'n smartphone heb ik een app waarmee in een aftel-kalender kan instellen. Dus bovenaan mij scherm zie ik in het wit '29 days' (Parijs) staan, in het groen '44 days'... de laatste is mij afteller voor project #onewireaday. Een in een vlaag van verstandsverbijstering gestart project. Het is ontstaan toen ik voor de grap een tekening maakte met een ijzerdraadje... een kop en schotel... de volgende dag maakte ik er weer één en het project was geboren: een jaar lang elke dag een "draadje" maken... een afbeelding uit 1 ijzerdraad, gefotografeerd op een gele ondergond... geplaatst op instagram, facebook en twitter. (En stiekem hoopte ik er op de één of andere manier 'publiciteit' mee te halen... een itempje in DWDD, een verwijzing van Instagram naar mijn project, een BNer op twitter die me ontdekt. Tja je moet iets te dromen hebben... en het is een droom gebleven ;))



Nou ben ik niet altijd een doorzetter, maar in dit geval (en ik het geval #insanity) ben ik toch vrij gedreven. Soms drijf ik Marcel tot waanzin, als ik 's avonds om 23 uur nog naar ijzerdraad en tangetje grijp. Nog snel even een 'draadje' maken. En eerlijk gezegd word ik er zelf ook wel eens gek van. De inspiratie begint een beetje op te raken. Het geduld ook. Maar de eindstreep is in zicht, dus ik houd vol. IJzerdraad en tangetje liggen standaard op tafel. Binnen handbereik. Wat zal ik blij zijn als het 6 november is! Dan wil ik als afsluiting nog een hele mooie maken, maar daarna gaan tang en draad uit het zicht in een la... ver weg...
En als je me vraagt "waarom" ben je hieraan begonnen?? Ik heb werkelijk geen flauw idee! Gewoon als grap, als gekkigheid? Nooit gedacht dat ik door zou gaan? Eén of andere rare kronkel in m'n hoofd? Alleen de eindstreep is nu zo dichtbij, dus ik ga door!! Nog 'maar' 44... lijkt nog vrij veel, maar hé... ik heb er dus al 321 gemaakt!!
(ja volslagen idioot ja, ik geef het toe!!)



Afijn: nog 18 dagen #insanity, nog 29 tot Parijs en nog 44 draadjes... Aftellen van het aftellen... Nog 3 doelen te halen...

En dan? Er is me al gevraagd of er een nieuw project komt. Weer een jaar lang elke dag 'iets' doen... Nou geloof me: NEE. Zoiets ga ik in ieder geval niet doen. Maar ja... er komt vast wel iets in m'n aftel-app te staan... gewoon omdat aftellen leuk is. En doelen stellen ook. Maar weer 365 dagen lang elke dag voor de lol iets maken/doen/presteren... Dat doet een normaal mens toch niet?

Irritatiefactortje

Nederland is in de ban van de strijd tussen Humberto en Jeroen... RTL Late Night versus PAUW... Ik meng me niet in de discussie welke van de twee beter is. Geen idee namelijk. PAUW heb ik pas één keer gezien en mijn eerste indruk was 'hyper' en 'vermoeiend' maar op basis van die ene keer kan ik geen mening vormen. Dat doe ik dan ook niet.

Naar RTL Late Night heb ik geregeld gekeken. Soms met plezier, soms met ergernis, omdat de gasten niet leuk waren, de muziek niet of Humberto niet. En ik merk dat ik steeds meer weerzin krijg... kon niet zo goed ontdekken waar dat door kwam, maar ik denk dat ik het nu weet.

Doodmoe word ik van de steeds terugkerende over-verbaasde blik van Humberto met half open gezakte mond. Liefst ook nog met grote ogen. Ik weet niet of het gespeeld is of het een maniertje is of gewoon echt, maar op mij komt het gekunsteld over en dat irriteert me mateloos. Ik geloof het niet meer.
Bovendien lijkt hij vaak zijn gasten te aanbidden, zeker artiesten, en ligt hij bijna in katzwijm en dan denk ik: hallo het zijn ook maar gewoon mensen hoor!
En dan die eeuwige gasten uit de eigen RTL-keuken, die reclame komen maken voor weer een nieuw programma. Ja natuurlijk is dat logisch. Natuurlijk doen ze dat, maar het ligt er zo dik bovenop. Het lijkt soms één grote reclamespot voor RTL programma's of John de Mol-producties. Nog meer van hetzelfde. En dat wil ik niet, want tussen alle programma's door zie ik ook al niets anders dan promo's voor programma's, die helaas ook steeds vaker 'veel van hetzelfde' zijn.

Eerlijk gezegd denk ik, dat maar weinig mensen het met me eens zijn en/of er ook zo over denken. De kijkcijfers zijn goed en Humberto is al weer een behoorlijke tijd mister Late Night. Prima hoor, begrijp me niet verkeerd. Ieder z'n ding, maar ik haak even af. En of ik verkas naar PAUW... geen idee. Misschien moet ik maar gewoon eens vroeg gaan slapen... daar heb ik volgens mij veel meer aan.

Gewoon met de tijd mee of verslaafd?

Een jaar geleden kocht ik mijn eerste smartphone. Eigenlijk wilde ik er nog niet aan. M'n oude telefoon deed het nog gewoon, maar op aandringen van Marcel heb ik toch m'n oudje eraan gegeven en een Samsung S3 gekocht. Met abonnement.... voor het eerst. Mooi geel hoesje erbij.... geheel in Kaatje stijl.

Vanaf het begin, toen ik m'n telefoon een beetje 'ontdekt' had, twitterde, facebookte en appte ik er vrolijk op los. Later kwam ook Instagram erbij en wist ik menige andere interessante app te vinden.

Deze week stond er een berichtje van Libelle op Twitter: of je mee wilde doen met een een korte enquête, met kans op een Libelle goodiebag. Nou, dat wilde ik wel. De enquête bleek te gaan over het al dan niet gebruiken van smartphone en social media. Ik heb de enquête naar waarheid ingevuld en gaf ineens toe, dat ik misschien (ahum) toch wel veel tijd aan mijn Samsung besteed. Natuurlijk wist ik dat wel, maar 'hardop' toegeven is net even anders.

Wat deed ik 'vroeger' zonder smartphone? 's Avonds op de bank... of in m'n middagpauze... ? Tja dat was toch veel tv kijken, beetje knutselen ... maar ook kletsen thuis op de bank of met collega's... of gewoon even niks... Lezen deed ik al heel lang niet meer. Een tijd lang (vóór m'n Samsung tijdperk) heb ik daar de rust niet voor gehad, maar nu zou het toch weer moeten kunnen. Lekker met een leuk boek op de bank. Alleen ik merk, dat ik me er niet toe kan zetten om een leuk boek te zoeken.

Maar ben ik nou verslaafd aan mijn mobiel of ga ik met m'n tijd mee? Of is het van beiden een beetje? Eerlijk gezegd, denk ik het laatste, maar wel een beetje meer van het ene dan van het andere. Een beetje meer verslaafd... denk ik... vrees ik... weet ik...

Ik hoop, dat ik met m'n eerlijkheid een goodiebag ga winnen. Het is al lang geleden, dat ik iets won.
En ik ga proberen om van een beetje meer een beetje minder te maken. Ik ga weer wat meer frøbelen. En misschien toch maar weer eens lezen... Even zoeken naar een mooi boek op m'n mobiele Google misschien? ;)

Dag vakantie... hello goodbye kilo's...

Meestal als de vakantie in zicht komt, ga ik denken over zon zee strand... en m'n bikini. Vorig jaar een paar leuke gekocht... maar het idee, dat ik die dit jaar weer aanmoest... daar kreeg ik een ongemakkelijk gevoel van. Ik mag echt niet klagen hoor. Ik heb best een aardig figuur voor een vijftiger (ai) dus ik heb ze ook gewoon gedragen. Ik ben niet vóór de vakantie gaan lijnen om er nog iets van te maken. Nee het viel allemaal best mee......

Maar dan is de vakantie voorbij... Ik heb volop genoten van zon zee strand.... en van eten en drinken... Heerlijk natuurlijk, maar de gevolgen zijn zichtbaar en voelbaar. Daar komt bij, dat ik na de Marikenloop (18 mei) helemaal niks (ja dat zeg ik...) aan sport heb gedaan. Nul komma nul... Zelfs de sportschool opgezegd. Steeds nam ik me voor om weer te gaan lopen, maar ik deed het niet. Met als gevolg, dat ik nu zwaarder ben dan ooit. Nog steeds niets dramatisch, maar zoals vrouwen het zo mooi kunnen zeggen: m'n kleren zitten niet lekker meer, dus er moet iets af. Normaal willen we het liefst nieuwe kleding kopen, maar in dit geval willen we toch het 'oude' kloffie aan. Ik snap soms wel, dat mannen ons niet helemaal kunnen volgen.

Kortom: alles bij elkaar opgeteld is het tijd voor actie!
En toen kwam weer eens de geweldige discipline van vriendin Mieke ter sprake in ons vrienden-cluppie. Hoe zij vorig jaar gedreven 5 maanden lang Insanity van Shaun T heeft gedaan... en volgehouden. Insanity is een fanatieke vorm van training, met behulp van Shaun op dvd, laptop of usb. Tot 'overmaat van ramp' plaatste Mieke een foto van zichzelf een jaar geleden en één van nu op facebook... wooo...
Ik begon voorzichtig aan te geven, dat ik het ook wel wilde proberen... maar diep in mijn hart dacht ik: dat ga ik nooit volhouden zoals Mieke het deed: 6x per week (thuis!!) een 40 minuten work-out. Maar toch liet de gedachte me niet los. Dus nu heb ik een dvd-box in huis... met de 'gevreesde' Insanity work-outs van Shaun... en geloof me of niet... van het vrienden-cluppie zijn 3 anderen ook begonnen... Allemaal de afgelopen dagen.



Nadat ik gisteren dvd speler op de (ruime) slaapkamer had aangesloten, heb ik alvast even een kijkje genomen bij de fit-test. Die doe je aan het begin en dan iedere twee weken gedurende de trainingsperiode van (tenminste) 60 dagen.
Na het kijken had ik zowaar zin om de test te gaan doen, hoewel er een paar onderdelen bijzaten, waar ik dus echt slecht in ben. Bv. de push-up-jump of zoiets. Opdrukken en tegelijkertijd met je voeten uit elkaar 'springen'. Nou geloof me: ik kan al niet opdrukken zonder jump.... laat staan mèt. Zou ik daar dan ook beter in worden of houd je gewoon altijd een zwak punt? Ik ga het ervaren!

Vanmorgen was mijn moment daar. Ik heb de test gedaan en geloof me: het was zwaar!! Nou ben ik ook geen ochtendmens. Ik heb dan altijd het gevoel, dat mijn lijf nog niet wakker is, maar Shaun hield daar geen rekening mee.... Gaan!
Na een half uur zat de test erop. Verschillende oefeningen, die je in 1 minuut zo vaak mogelijk moet doen. En nu weet ik dus (netjes opgeschreven), welke aantallen ik over 2 weken moet 'verslaan'. Appeltje eitje... slik.



En morgen dus de eerste echte 40-minuten work-out. Ik heb er zin in en dat is geen leugen. Eigenlijk wilde ik afspreken om 4x per week te gaan sporten, maar ik vrees, dat het dan snel 2 of 3 wordt en dus heb ik me voorgenomen om voor de 6 (dat is ook de bedoeling van Shaun... geloof ik ;)) te gaan.... en dan kom ik hopelijk niet onder de 4.
Na een beetje wikken en wegen, wordt vrijdag mijn rustdag, want dat is werkrooster-technisch gezien de lastigste dag om het sporten in te plannen.

Dus Insanity it is... en ik wil het echt volhouden... met een beetje steun van de mee-sportende vriendinnen... maar natuurlijk is morele support van iedereen welkom. Dus laat je vooral niet tegenhouden om oppeppende berichtjes te sturen! HELP (me)!

Het heilige 'moeten'...?

Maanden geleden stuurde ik een behoorlijk aantal vrienden een verzoekje om mee te doen met mijn projectje 'zelfonderzoek'. Dit stuurde ik:
Ik ben bezig met het maken van een plan voor de komende tijd... wat wil ik graag doen, bereiken, ervaren... Kan je 3 sterke punten van mij noemen... liefst met concrete voorbeelden erbij.

Ik heb de nodige reacties gehad en heb dit laten bezinken. Natuurlijk is het heerlijk om positieve dingen over jezelf te lezen. Alleen daarom al is het leuk om te doen, maar ik wilde er meer mee bereiken, dan alleen een goed gevoel.
Vervolgens heb ik vooral veel nagedacht over mijn vraag, de reacties, maar ook mijn reden waarom ik dit wilde weten... Heb ik er iets aan, ben ik er wijzer van geworden en gaat het me helpen om mijn pad vanaf hier te bepalen?

Sommige positieve punten die genoemd werden, waren niet erg verrassend. 'Je bent creatief'. Ik vind het lastig om dit over mezelf te zeggen, maar ja, ik ben creatief en dat wist ik al ;) 'Je kan leuk en pakkend schrijven'. Dat vond ik fijn om te horen, want daarover twijfel ik heel erg.
Verrassend ook was het om te lezen, dat ik bv. goed kan organiseren of dat ik betrouwbaar ben. Verrassend omdat je niet verwacht dat ze dat als één van je sterke punten gaan noemen.
'Goed organiseren' staat volgens mij haaks op de chaotische Karin, die ik ook kan zijn. Betrouwbaar... ja ik denk dat ik dat ben, maar is dat een sterk punt? Of zou iedereen dat moeten zijn?

Een andere terugkerend punt was bescheidenheid, met steeds erbij: dat kan ook een valkuil zijn. En ja, dat weet ik maar al te goed! Gelukkig heb ik door omstandigheden wel geleerd, dat ik die bescheidenheid soms moet laten varen om dingen te bereiken of om voor mezelf op te komen, maar oef wat is dat lastig als het een jarenlang ingebakken eigenschap is! Maar toch heb ik heel bewust geprobeerd om het los te laten. Om dingen te doen, die ik eigenlijk niet dacht te durven. Hoewel niet altijd succesvol, ik ben er wel trots op.

Al met al heb ik alles de revue laten passeren en ben ik tot de conclusie gekomen, dat ik vooral nog veel moest van mezelf... en hoe meer ik moest, hoe minder er uit m'n 'handen' kwam. Ik moest veel en kon daardoor niet kiezen, wat ik werkelijk wilde doen. En ik weet nu, dat het vooral betrekking had op mijn werk. Het gevoel, dat ik meer moest bereiken, dat ik meer kan en dat ik daar te weinig mee deed.
Het is heel moeilijk om dat los te laten. Door een vorm van onzekerheid, jezelf niet goed genoeg voelen, leg je de lat hoog. Ik moest nog een carrière-move maken, ik moest doorgaan met m'n webwinkel, ik moest moest moest... Maar nu weet ik, dat ik niets meer MOET. En dan te bedenken, dat in mijn vraagstelling toch duidelijk stond: 'wat WIL ik nog graag doen/bereiken'. Blijkbaar schreef ik het anders op dan ik het voelde.

Ja ik kan nog een andere richting ingaan qua werk... maar dat doe ik dan omdat/als ik dat WIL, niet omdat het moet. Ik kon heel moeilijk mijn webwinkel opgeven, omdat ik dat als mislukken zag, maar ik voelde me er niet meer happy bij. Ik stopte er geld in, maar kreeg er niets voor terug. Uiteindelijk ben ik gestopt met Kaatje -sfeervolle woondeco- en het luchtte op.

Door de reacties weet ik, dat ik veel kan, dat ik soms sterker overkom, dan ik me voel en dat ik veel kwaliteiten heb. Maar ik ben ook heel tevreden met wat ik nu heb. Mijn baan, maar lief, mijn leven... En ja er kriebelen nog dingen die ik graag wil doen... maar ik moet het niet meer van mezelf en vooral: het moet niet per se op professionele basis.
Dus maak ik keuzes om het anders te doen. Ik leef me creatief uit op kleine meubeltjes en verkoop ze via marktplaats op momenten dat ik er zin in heb. Ik schrijf heel graag, mijn journalistieke opleiding was niet helemaal betekenisloos, maar ik ben geen journalist. Dus nu uit ik me in mijn blog. Ik kan er heerlijk van me af schrijven, soms over onzin-dingen, soms met meer betekenis.

Op dit moment voel ik me goed bij de keuzes die ik heb gemaakt. Het afstappen van 'moeten' en inzien dat 'willen' belangrijker voor me is, heeft me rust gegeven. Het is goed zo.
Dit wil overigens niet zeggen, dat ik nu vastgeroest ben in mijn leven. Ik sta open voor verandering, wie weet wat er nog op mijn pad komt, maar ik voel geen druk, geen hete adem van het heilige moeten...

Baby-boom....

Geen schokkend blogbericht vandaag, maar gewoon iets wat me opgevallen is...

Sinds we in het nieuwbouw-gedeelte van Lent wonen, kunnen we met een gerust hart constateren, dat we in een jonge wijk wonen. Natuurlijk zijn er wel wat ouderen, maar het wemelt hier vooral van de jonge stellen en kleine kinderen... en de groep is 'groeiende'...

De afgelopen maanden heb ik geregeld een rondje wijk gedaan en altijd hing er wel weer een nieuwe vlag, stond er een nieuwe ooievaar of andere aankondiging van de jongste spruit. En dan heb ik het nu alleen even over ons kleine Franse wijkje... met de Frankrijkstraat, Edith Piafstraat, Maurice Chevalierstraat, Serge Gainsbourgstraat en Yves Montandstraat...



'Stiekem' heb ik tijdens mijn rondgang foto's gemaakt van de versierde huizen en bedacht me, dat dat in 'mijn tijd' wel anders was. Af en toe zag je toen wel versierde huizen of ooievaars, maar het lijkt erop, dat het tegenwoordig een must is om de geboorte op creatieve wijze te tonen aan de buitenwereld.

Vandaag is mijn zoon Jochim jarig.... Hij had geen ooievaar in de tuin toen hij 20 jaar geleden geboren werd...
Alsnog het huis versieren is geen optie, aangezien hij niet bij mij in Lent woont. Bovendien kan je je afvragen of hij op een versierd huis zit te wachten... Maar ik heb hem wel geëerd hoor... via Facebook en Instagram heeft hij alsnog zijn eigen aankondiging!!

En nu ook hier! Gefeliciteerd lieve Jochim...

Feestweek.... van wit tot oranje...

De afgelopen week kan ik gerust bestempelen als feestweek. Het begon vrijdag de 13e (?) en eindigde (voorlopig) op woensdag de 18e... Hoewel het niet met een feestje eindigde kan ik toch zeggen, dat het de moeite van het feesten waard was!

Op vrijdag 13 en zaterdag 14 juni mocht ik meegenieten met het bruidspaar Joyce en Dennis. Dochter van mijn lief Marcel en haar man. Wat ik me van tevoren niet meteen gerealiseerd had, was dat ik de dagen vanaf de eerste rij mocht meebeleven, want tja... partner van de vader van de bruid... Dat is wel heel close toch? Ik vermoed, dat het wel anders voelt dan als wellicht mijn eigen dochter of zoon zou gaan trouwen... maar voor nu was het dichtbij en intens.

Het feest werd verdeeld over twee dagen en dat betekende o.a. voor bruid en gom twee outfits. Zij in een korte en een lange 'witte' jurk, hij in 2 verschillende blauwe pakken. Met op z'n italiaanse schoenen zonder sokken... en dat heeft ie geweten. Leve de compeed blarenpleisters! Die heb ik trouwens zelf ook gul gebruikt.

 

De twee fotografen (ja alles kwam in tweeën) schoten er lustig op los, dus ik kijk uit naar de foto's. Natuurlijk ben ik benieuwd naar die van het bruidspaar, maar stiekem ook naar die van Marcel en mij, aangezien we nog nooit echt een mooie 'geposeerde' foto van ons als stel hebben gehad. De verwachtingen zijn hoog gespannen... als dat maar niet tegenvalt! Maar gezien de prachtige plaatjes van het jonggetrouwde stel, die we al even mochten zien, denk ik niet dat ik me zorgen hoef te maken.

Tijdens een intiem diner in het hotel op vrijdagavond, konden we ook de verrichtingen van het Nederlands elftal volgen. De 5-1 maakte het feest compleet.

Op zondagmiddag, toen we na alle feestelijkheden terugkeerden naar huis, waren we zo'n beetje gesloopt. We kwamen binnen, zagen de bank, ploften neer en vielen meteen in slaap, om anderhalf uur later weer wakker te worden... nou ja wakker! Ja we waren gebroken, maar.... het waren twee fantastische dagen ;)

Net zoals de WK voetbal gingen ook wij gewoon door... Op woensdag de 18e maakten we ons op voor het volgende feestje. Guus Meeuwis in Groots met een zachte G, met voorafgaand aan het concert de wedstrijd van Nederland tegen Australië op een groot scherm. De enorme oranje-massa in het stadion was duidelijk optimistisch gestemd, maar het Nederlands elftal deed er alles aan om de sfeer te verknallen. Gelukkig lukte dat niet, zodat het concert op volle toeren los kon gaan. En dat gebeurde! Met een enorme drum-sessie waaraan o.a. Cesar Zuiderwijk en Edwin Evers meededen, werd het Nederlands elftal afgeserveerd en Guus aangekondigd. Het werd een optreden in een deinende oranje massa, met support van Nick en Simon en Kane. Een feestje...
Omdat ik geen echte die-hard Guus-fan ben, kon ik niet alles meezingen, maar gelukkig kende ik de nodige refreinen. Tot mijn 'opluchting' kwam de trein al vroeg voorbij 'kdengen'... want zeker niet mijn favoriete nummer en dan kan je die maar gehad hebben! (sorry zon)

'Ons nummer' bewaarde Guus tot de toegift. Het maakte deze avond op een stijlvolle manier af! Toen 'dat komt door jou' begon voelde ik een arm om me heen... We keken elkaar aan... Het was een mooie avond...

Een mooie avond ondanks het ongelukje vóórdat alles begon. Marcel haalde een biertje en een roseetje, kwam terug, klom over het stoeltje voor ons, tikte de leuning aan met z'n voet, verloor zijn evenwicht, ving zichzelf op aan zijn eigen stoeltje en... knak zei zijn vinger. Het topje stond krom en hij dacht meteen aan een kootje 'uit de kom'... Het deed pijn en ik raadde hem aan naar de EHBO te gaan. Stomverbaasd zag ik hem een kwartiertje later de trap opkomen... met een gespalkte vinger en een mitella... huh?? Pees afgescheurd.
Het bleef wel wat pijn doen, maar we konden blijven genieten van de avond. Na afloop reden we echter wel op aanraden van de EHBO-er naar de spoedeisende hulp in ons 'eigen' Nijmegen. En zo zit je dan ineens (om 12 uur 's nachts) in de wachtkamer van het ziekenhuis. Foto gemaakt, pees wel kapot, bot niet gelukkig, nieuwe spalk erom en volgende week terug voor een spalkje op maat... En deze moet minimaal 6 weken (max. 12) blijven zitten met als waarschuwing: absoluut gedurende die tijd de vinger niet buigen. Dat wordt nog wat, want als de spalk eraf gaat, buigt ie vanzelf..........

Bucketlist in oprichting

In mijn vorige bericht heb ik al een paar punten van mijn bucketlist aangestipt. Zoals ik zei, heb ik nooit een tastbare lijst gemaakt. Soms komen er gewoon dingen in je op, waarvan je je realiseert, dat je dat eigenlijk al heel lang wilt... ooit... Volgens mij zijn dat typische bucketlist-punten.
Op dit moment kan ik dan ook niet zeggen hoe lang mijn denkbeeldige lijstje precies is. Morgen kan me zomaar ineens weer iets te binnen schieten waarvan ik denk... oh ja, dat wilde ik ook 'ooit' eens doen...

Toch heb ik geprobeerd om een begin van een lijstje te maken, maar ik merkte in eerste instantie, dat ik vooral nog reizen wil maken. Viel me een beetje tegen van mezelf, dat ik geen 'betekenisvollere' punten had... maar na een paar dagen komen er toch ook wat minder alledaagse dingen bij... en punten waar ik misschien over twijfel: wil ik dat echt? Tja... het zit in ieder geval in m'n hoofd, dus ergens van binnen is het wel iets wat me bezig houdt.

Mijn bucketlist in oprichting:

- rondreis (auto) Italië (incl. Sicilië)

V vliegvakantie (vliegen!)

- toneelspelen in echt theater

\ figureren in tv serie op nationale tv

- week in een klooster (‘retraite’)

- wedstrijd winnen met iets creatiefs

- luiervakantie op Aruba of Curaçao

- trouwen

- boekje maken/uitgeven (iets met foto’s/styling en Kaatje-teksten)
- geld verdienen met m’n blog (of: succesvol bloggen)

Als ik het lijstje langsloop denk ik: wàt wil ik echt? wat misschìen? En wat gaat me werkelijk 'lukken'? 

De vliegvakantie stond al jaren op m'n lijstje ivm mijn vliegangst. Ondertussen heb ik dit dus gedaan (zie: Oei ik vlieg!) vandaar het Vinkje
Het figureren heeft een half vinkje... ik heb het wel gedaan, maar ik heb het pas volbracht als ik in beeld ben geweest.

Nu ik mijn gedachten zo aan mijn blog heb toevertrouwd, worden mijn wensen wel heel echt ineens. Het voelt alsof ik er nu iets mee moet doen... alsof jullie me erop kunnen gaan aanspreken: hej Ka... hoe staat het ervoor? Ik 'vrees' dat dat vooral voor punt 8 geldt haha...

ACTIE! ... en dan ben je ineens figurant....

Dankzij de film 'The Bucketlist' weet ik dat een lijstje met 'wat je ooit nog eens wilt doen' ook wel een 'bucketlist' genoemd wordt. Hoewel ik nooit mijn wensen aan het papier heb toevertrouwd, zijn er zeker dingen die nog op mijn verlanglijstje staan. Mooi moment misschien om er eens wat te benoemen.
Een bucketlist kan natuurlijk van alles bevatten: realistische wensen, wensen waar je een beetje (veel) geluk bij moet hebben, wensen die misschien meer dromen zijn... En in meerdere of mindere mate kan je invloed uitoefenen op het realiseren hiervan.

Neem de wens om eens een prijs(je) te winnen met iets creatiefs. Wil dat lukken, dan zal ik wel iets creatiefs moeten doen/maken/inzenden. Anders is de kans nul komma nul. Maar àls ik dat dan doe, is het geen garantie dat ik werkelijk iets ga winnen.... dus ik heb wel een beetje invloed, maar de uiteindelijke beslissing of ik dit punt van mijn lijstje kan strepen heb ik niet zelf in de hand.

Een rondrit maken door Italië, inclusief Sicilië heb ik wel degelijk zelf in de hand. Ik kan sparen, plannen en gaan... en vervolgens afvinken. Check!

FIGURATIE
En dan het punt waar ik nu naartoe wil: figureren in een tv-serie/-film die op de landelijke tv wordt uitgezonden. Een ijdele wens, want kom op zeg: wie wil dat nou? Mensen die graag een keer (of meer) met hun kop op tv willen? Ik durf hier wel ja op te zeggen, hoewel het misschien iets genuanceerder ligt. Dat wil ik tenminste graag geloven, want anders ben ik zelf ook 'zo iemand'...
Maar goed.... dit staat dus op mijn bucketlist. Al maanden krijg ik mailtjes van een site waar je je kunt aanmelden als figurant. In die mailtjes staan dan oproepen voor figuranten voor allerlei doelen. Examenfilms voor de filmacademie, promotiefilmpjes voor bedrijven, reclames, tv-series... Je kan het zo gek niet bedenken. Nadeel van al die oproepen is, dat het korte termijn-werk is. We hebben overmogen mensen nodig. Leeftijd tussen de 40 en de 60 M/V. Tja dan moet je maar net kunnen, zin hebben en in de categorie vallen.
Tot vorige week heb ik nooit op een 'vraag' gereageerd. Meestal kon ik niet of sprak de oproep mij niet aan. Bovendien ligt Nijmegen nou niet bepaald in het hart van film-/televisieland en moet ik rekening houden met veel reistijd (en -geld). Want laat één ding duidelijk zijn: voor het geld hoef je het niet te doen. Soms krijg je een paar (als in 2) tientjes en catering, soms alleen catering... Je moet het dan ook zien als hobby. Denk ik...

Op 28 mei kreeg ik weer een mail, waarin o.a. figuranten in zo'n beetje alle leeftijdsgroepen werden gevraagd voor de nieuwe tv-serie Noord/Zuid, die de KRO in 2015 gaat uitzenden. Dag: zondag 1 juni. Mijn categorie zat erbij, ik was beschikbaar en het was een tv serie voor nationale televisie. Nog nooit had ik de neiging om te reageren, maar nu begon ik er toch over na te denken. Ik hoefde alleen een foto te mailen...
Ik sprak mijn gedachten uit en Marcel zei meteen: dan doe je dat toch?
Voor ik het wist, was de foto uitgezocht en verstuurd. En ik begon mezelf meteen in te dekken: wordt toch niks, ze hebben er vast al genoeg, is wel ver weg Amsterdam.... 
Tot mijn verbazing kreeg ik de volgende dag een mailtje terug: ja we hebben nog mensen nodig, zeg maar of je definitief komt.... Oké...............................
Op dat moment kon ik alleen maar denken: dus.... het gaat gebeuren... Ik stuurde mijn defintieve ja en wachtte op de benodigde informatie: waar, hoe laat, wat neem ik mee.... Die informatie liet even op zich wachten, maar ik begon me al wel mentaal voor te bereiden op de dag. Uiteindelijk kreeg ik de officiële uitnodiging: zondag 1 juni om 7.15 (!!) uur melden in Amsterdam, paleis van justitie, 4 kledingsetjes mee in gedekte kleuren, niet te warm, niet te koud. Oh en een vergoeding van 20 euro ;) en gratis parkeren...

Waar ik heel goed in ben, is me een (niet altijd realistische) voorstelling maken van wat er gaat gebeuren. Zo ook in de aanloop naar mijn figuratie-debuut. De reis naar de locatie, de dingen die me te wachten staan die dag, mijn mede-figuranten etc... ik stel me voor hoe dit allemaal zal gaan. Terwijl ik mijn kleding-setjes bij elkaar zoek (wat heb ik ineens veel ongeschikte felle kleuren) overweeg ik om mijn kleine gele koffertje mee te nemen. Heel even maar hoor, want ik bedenk dat dat wel eens als overdreven en raar zou kunnen overkomen. Een hele koffer... duh! Ik besluit tot een kleine sporttas.
Marcel verklaart me voor gek, dat ik om 5 uur wil opstaan en kwart voor 6 wil wegrijden. Dan ben ik er om 7 uur (in de parkeergarage naast 'het paleis') en heb ik een kwartier om mijn weg te vinden naar de figuranten-opvang. Stel je voor, dat ik te laat ben en onverrichter zake weer naar huis kan? Natuurlijk heeft Marcel gelijk... Als ik wat later was binnengekomen was er niets aan de hand geweest...

ALLE SOORTEN EN MATEN
Als ik uiteindelijk om 7.02 in de parkeergarage uit mijn auto stap, stapt er vóór mij een vrouw uit met een klein koffertje...... Ze vraagt of ik ook kom figureren en samen lopen we naar de ingang van de rechtbank. Ze komt uit Hoevelaken (ik ben haar naam kwijt) en vertelt, dat ze al veel vaker figurant is geweest. Dit past precies bij mijn voorstelling ik zal wel de enige debutant zijn! Ik laat me enigszins door haar leiden en samen vinden we de ruimte (rechtszaal) waar we ons melden. We zijn niet de eersten, maar ook zeker niet de laatsten ;). De meiden van de 'kleding' zoeken setjes met ons uit. Ik wissel alleen van shirtje en mag dan naar de make-up. Haartjes in de plooi, poedertje en klaar. Tja je komt toch niet echt duidelijk in beeld, dus dat moet genoeg zijn.
De figuranten druppelen binnen en ja ze zijn er in alle soorten en maten. Donker, licht, dik, dun, klein, groot, jonge jongens en meiden, oudere echtparen, gezinnen, redelijk wat vrouwelijke en mannelijke leeftijdsgenoten ook. Kortom: ik kijk mijn ogen uit. De meesten blijken inderdaad die-hard figuranten. Sommigen wekelijks of zelf meerdere keren per week. En zoals verwacht komen er al snel verhalen los over leuke en minder leuke 'film-sets', over goede een slechte catering, wel of geen vergoeding... Sommigen vertellen bescheiden, anderen laten graag weten wat ze allemaal gedaan hebben. Oh en ik zie heel veel koffertjes!

Ik luister en kijk om me heen... zoek koffie en hoor, dat de catering wel eens beter geweest is. Als uiteindelijk de koffie wordt neergezet, worden we met een groepje van ca. 10 weggeplukt en meegenomen naar de hal op de eerste verdieping. We moeten aan het werk!
Ik word samen met een vrouw bovenaan de roltrap neergezet. Op actie moeten we naar de andere kant van de gang lopen. Pfff. Ik vraag nog eens precies wat, wanneer en hoe, want ik kan me niet vasthouden aan de ervaring van mijn 'meeloopster', die dit dus ook voor het eerst doet!
We repeteren eerst even 'droog' en als cameraman, geluidsman, regisseur en assistente zien dat het goed is, gaan we voor het echie.
Actie! Ik loop rustig, met mijn tas over mijn schouder, naar de andere kant, langs de actrice die deze scène speelt. Blik vastberaden vooruit en ik maak me smal om langs de camera uit beeld te kunnen lopen. Dat ging goed. De scéne wordt nog een keer of 4 over gedaan, waarna de camera van positie verandert. Nu gericht op de roltrap waar de tegenspelende acteur naar beneden komt. Zelfde scène, ander standpunt, zelfde teksten, zelfde loopje. En stop! Klaar.... Ik heb het warm en denk: jee... ik heb het gedaan!
We moeten nog even wachten en dan word ik met nog iemand meegenomen naar de andere kant van de gang. Ik moet 'nog even' de trap oplopen en rechtdoor uit beeld lopen... kort extra scènetje voor mij... Na 2 keer staat ie erop (om de één of andere wazige reden, herinner ik me deze opname pas nu tijdens het schrijven weer. Ik was 'm even helemaal kwijt)

Om 10 uur neem ik dan eindelijk mijn eerst slok koffie... Ik zit nog en beetje na te genieten van mijn eerste scène, hoewel ik aan het camera-standpunt wel kon zien, dat ik niet echt duidelijk in/door beeld ga komen. Zo realistisch ben ik dan ook wel weer.

LOOP MAAR EVEN MEE
Ik nestel me in de figurantenruimte op één van de banken, drink koffie, stroopwafel erbij en luister naar de mensen om me heen. Sommigen vragen mij wat ik allemaal al gedaan heb en stiekem vind ik het wel grappig om te zeggen: niks... dit is mijn eerste keer. De één kijkt verbaasd, een ander vraagt me waarom ik daar nu dan ben. Ik vertel over m'n bucketlist, waarna de volgende vraag meestal is: en ga je het vaker doen? Ik moet het antwoord voorlopig nog schuldig blijven. Ik zit nl. al weer ruim een uur te wachten en hoewel ik weet, dat dat erbij hoort, weet ik niet of ik dat vaker wil doen ;).
Het wachten dood ik met wat kletsen, spelen met m'n telefoon, beetje wandelen in de gang en naar beneden kijken, waar op dat moment gefilmd wordt. Als ik net weer op een bank ben geploft, komt de regie-assistente binnen met een kleedster. Ze kijken rond en de kleedster wijst naar mij en zegt: zij misschien? De assistente kijkt weg en lijkt iemand anders te zoeken. Ik doe quasi nonchalant, maar wil natuurlijk best uitgekozen worden. Ik ben er nou toch.
Dan kiest ze 3 vrouwen uit, waaronder ik. Lopen jullie maar even mee, dan kan de regisseur zelf kiezen wie ze wil hebben. Goed... en adem weer uit. Ik bedenk me 'onderweg', dat ze waarschijnlijk nog iemand zoeken voor in het rechtszaal-publiek. We lopen mee en staan dan op een rijtje tegenover regisseur Paula van der Oest... ze kijkt en zegt vrij snel: ja zij met die bril zou wel een goeie zijn als officier van justitie.... Wat?? Ik?? Ja zij wordt het zegt ze weer, maar dan ineens 'wacht even'... ze stapt naar me toe en zegt: je moet wel een beetje met je gezicht 'acteren'... kan/durf je dat? Ik twijfel geen moment en zeg zo nonchalant mogelijk: ja hoor. Slik...
Vervolgens word ik in rap tempo in een toga gehesen, gepoederd en in een stoel achter de desk gezet. So far so good. Ik krijg de opdracht om tijdens het betoog van de advocaat hem onbewogen (vooral niet vriendelijk) aan te kijken. Na een korte repetitie, gaan we over tot actie. Ik zit in mijn 'rol' (haha) en kijk de advocaat strak in zijn ogen als hij zich tot mij richt. Ik zal hem wel even een handje helpen hihi.
De regisseur is tevreden. Ik ook. Maar dan komt ze met de mededeling, dat ze van zowel de voorzitter, de rechter àls de officier een close-up wil.... ze wil die blikken op de advocaat duidelijk laten zien.... Die doen ertoe... Help! En voordat ik het weet start de scéne opnieuw, doet de advocaat zijn betoog en staat er een camera op mijn snuffert gericht. De regisseur praat mee en zegt dat ik even naar mijn dossier mag kijken en dan weer op naar de advocaat... Ja mooi.... Whaaa.... ik word gek... En stop!

De set moet omgebouwd worden, dus het is lunchtijd. Ik stuiter naar de wachtruimte, trek mijn toga uit en ben blij dat ik buiten in de frisse lucht mag eten... Ondertussen probeer ik mezelf voor te houden, dat het echt niet zeker is dat ze dit gaan gebruiken. Straks bedenkt de regisseur wat anders en skippen ze de scène... maar stiekem heb ik wel hoop, dat het uitgezonden wordt natuurlijk. Hoe cool zou dat zijn... mijn debuut en dan vol in beeld?

PAUZE
Buiten wacht ons een heerlijke lunch met lasagne, rucola-tomatensalade, broodjes, beleg, frisdrank, melk en toetjes. Op een muurtje aan het water doen we ons tegoed aan het lekkers. De late koffie van vanmorgen is ruimschoots goed gemaakt. Ondertussen koel ik een beetje af. Mijn dag kan niet meer stuk.
Hoewel ik weet, dat ik na de lunch terug moet in toga als officier, weet ik ook dat ik waarschijnlijk helemaal niet meer in beeld kom. Maar goed, braaf posteer ik me weer, vers geschminkt, achter mijn desk. Hoewel ik inderdaad buiten beeld blijf, kijk ik de advocaat weer strak aan. Ik moet hem toch een beetje in zijn rol houden niet dan? Ondertussen geniet ik van de hectiek. Het is zo leuk om op deze manier een kijkje achter de schermen te hebben. Dezelfde scène vanuit verschillende standpunten gefilmd en dat wordt straks allemaal door elkaar heen 'gesneden' en dan blijft er één scène over.... Als je dan weer eens naar tv kijkt realiseer je je des te meer, dat de vloeiende scène die je ziet echt niet in één keer met meerdere camara's is opgenomen. Nee ook daar heeft een acteur meerdere keren dezelfde scène gespeeld, ander camera-standpunt en van elke opname wordt een stukje gebruikt... Mooi om dat eens van de andere kant te zien gebeuren.

Als alles erop staat, mag ik me weer terugtrekken, nog een bakkie doen en wachten.... De klokt tikt door en uiteindelijk zitten we om 5 uur met zo'n beetje alle figuranten in de rechtszaal als publiek. Ik met de rechter uit 'mijn scène' (ahum) op de achterste bank. Niet te prominent, na de rol van daarnet. We moeten veel wachten en hebben ondertussen lol met de mensen om ons heen, maar op actie! zijn we netjes stil, met de blik naar voren gericht.
Na een uur zijn we klaar, maar we moeten allemaal nog in onze wachtruimte blijven, want misschien zijn we nog nodig. Ik lach, klets en maak lol met Bernadet (de rechter) en de vrouw, die ik in de parkeergarage ontmoette. Steeds wordt er een groepje figuranten teruggehaald en net als we denken, dat we niet meer hoeven, worden we toch weer geroepen. Nog 1 keer en dan mogen we naar huis.
Uiteindelijk eindigt deze dag niet om 18.00 uur, maar om 21.00 uur en om 22.30 uur ben ik thuis! Of ik het nog eens ga doen? Vast wel, maar het wordt geen vaak terugkerende bezigheid.

Ik ben moe, maar heb een super leuke dag gehad, met als resultaat hopelijk een flits op tv. Want laten we eerlijk zijn: pas dàn kan ik dit punt van mijn bucketlist afstrepen. Check!


ps: de uitzendingen van Noord/Zuid beginnen op 2 januari 2015

Zondag gesloten... !?

Afgelopen weekend was ik voor het eerst in weken weer spontaan, zonder verlofaanvraag, een heel weekend vrij. En dat zijn de momenten dat je je realiseert, hoe lekker het is om weer eens echt 'weekend' te hebben. Vaak zie je op vrijdag blije foto's en teksten voorbij komen op de social media, die het welverdiende vrije weekend inluiden. Er zijn momenten, dat ik me daar aan stoor. Want hoeveel mensen zijn er wel niet, die helemaal geen 'weekend' hebben...??

Waarschijnlijk klink ik oubollig als ik terug verlang naar de tijd dat zondag nog een vrije dag was. Voor de meesten was dat zo, want ik moet hierbij natuurlijk vermelden, dat bv. in de zorg veel mensen de weekenden werken, want ziekenhuizen, verzorgingstehuizen, brandweer, politie, horeca etc. gaan niet 'dicht' op zondag. Respect voor hen! En dan heb ik het nu vooral over de zòndag, maar op de zaterdag zijn er nog veel meer mensen 'de klos' (ja ja ik weet dat niet iedereen die in het weekend werkt het zo ervaart!).
Tegenwoordig werk ik bijna ieder weekend... de zaterdag òf de zondag. Zou de zondag echter een 'gesloten' dag zijn en je moet dan om de week op zaterdag werken... dan heb je om de week een heel weekend vrij... Ik zou er voor tekenen!

Ik ben blij met mijn werk, laat daar geen twijfel over bestaan, maar als het aan mij had gelegen, had de koopzondag (en koop-feestdag) niet uitgevonden hoeven worden. De 'bazen' zullen erover nagedacht hebben, het zal lonen en ik geef toe dat ook ik me schuldig maak aan shoppen op zondag, maar ik kan ook heel goed zonder. Ik kan die jas, schoenen, kast of kaas ook prima op zaterdag of maandag kopen.

Toen ik in 2008 in een winkel ging werken, was de 'wekelijkse' koopzondag daar nog niet ingevoerd, maar ook daar besloot men uiteindelijk mee te gaan met de ontwikkeling van deze tijd en als personeel heb je dan eigenlijk geen keuze. Je moet mee. Tenzij je gegronde bezwaren (geloofsovertuiging) hebt tegen werken op zondag, maar die bezwaren heb ik niet. En als je niet meedoet? Ik heb niet het gevoel dat dat geaccepteerd wordt, maar ik heb het nooit geprobeerd.

Ik 'vrees' dat de ontwikkelingen nooit teruggedraaid zullen worden, maar ik had gewoon even de behoefte om dit van me af te schrijven.
Ondertussen werk ook ik vrolijk door in het weekend, want het is 'part of the job'...maar laten we ons realiseren dat veel mensen de weekenden werken, zodat 'de rest van ons' boodschappen kan doen, kan shoppen, verzorgd wordt, plezier kan maken en kan uitgaan....

Zaterdag a.s. ga ik weer lekker werken, maar oh wat is een vrij weekend op z'n tijd heerlijk!

hardlopers zijn doodlopers...

Sinds een maand of wat heb ik de draad van buiten hardlopen weer opgepikt. Lekker in de buitenlucht. Met als doel, de 10 km tijdens de Marikenloop 2014 in Nijmegen (18 mei) sneller te lopen, dan 2 jaar geleden in Rotterdam. Ik ben geen fanatieke hardloper hoor. Gewoon af en toe een stukkie. Tijdens mijn 'trainingen' (eigenlijk is dat een te groot woord voor mijn activiteit) loop ik tegenwoordig een rondje van 7 km. Dat red ik net zeg maar, dus dan is 10 km wel een uitdaging.

In Rotterdam ben ik destijds na lang twijfelen van start gegaan. Geveld door een kuitblessure had ik de maanden ervoor bijna niet gelopen, dus leek meedoen me volstrekt zinloos, gedoemd te mislukken. Bovendien had ik nog nooit 10 km gelopen...!! De dag ervoor twijfelde ik nog steeds, maar onder aanmoediging van Marcel heb ik mijn startnummer opgehaald, compressiekousen gekocht om mijn kuiten te ondersteunen en ben ik ervoor gegaan. Ik was dan ook stomverbaasd, dat ik zonder één moment te stoppen onderweg de 10 uitliep in een tijd van 1.06 en een beetje. Ja ik was moe, maar dat werd volledig weggeblazen door blijdschap, trots en verbazing...

Mijn doel voor dit jaar was dus om die tijd van Rotterdam te verbeteren. Ook al had ik na Rotterdam nooit meer 10 km gelopen, ik had veel meer getraind (?) dus waarom zou het niet lukken?
Twee weken geleden kreeg ik ineens last van mijn knie. De binnenkant van links. Marcel voelde, vroeg door en dacht dat het wel eens de meniscus kon zijn. Ik, als medische dummy, vroeg me hardop af wat dat is en vooral: kan ik daarmee 10 km hardlopen? Marcels idee om even langs de huisarts te gaan, leek me niet nodig, vooral omdat ik bang was te horen, dat ik de Marikenloop niet mocht lopen.
Ik besloot een paar dagen af te wachten en op de woensdag voor Mariken deed ik een testje. Gewoon even 3 km lopen om te kijken wat mijn knie daarvan vond. Nou mijn knie vond het prima! Geen centje pijn. Niet in mijn knie nee, maar dus wèl in mijn kuit. Ik baalde als een stekker, want de pijn die voelde alsof ik elk moment een spier kon verrekken, herkende ik van 2 jaar geleden... Thuisgekomen heb ik mijn onderdanen meteen in de watten gelegd. Warme douche erop, gemasseerd, ingesmeerd met tantum en te rusten gelegd op een hittepitje. Elke dag was ik me bewust van mijn kuit en de lichte pijn die ik voelde. Het zette niet door, maar het ging ook niet weg. Ik was als de dood dat ik niet zou kunnen lopen, maar probeerde die gedachte te negeren.



De zondag van de loop naderde. Ik dronk een smoothie, at broodjes kaas en werkte vast wat water weg, omdat de temperatuur onverwachts hoog zou worden. Naast mijn kuit, werd ook dàt een uitdaging.
Niet bepaald vol vertrouwen ging ik richting startvak, waar we opgewarmd werden door Annemarie Thomas. De warming-up van mijn vak duurde het langst, want ik stond ik het laatste vak, gebaseerd op mijn Rotterdam-eindtijd. Enigszins gespannen begon ik tijdens het opwarmen te joggen... alle aandacht daarbij gericht op het gevoel in mijn kuit. De opluchting was groot, want ik voelde niets 'engs'. Dat was het moment, dat ik de onzekerheid daarover los kon laten en ik toch nog vrij optimistisch van start ging. So far so good....

Achteraf weet ik, dat ik veel te hard van start ben gegaan en onder andere dàt heeft ervoor gezorgd, dat ik tijdens de loop wel 6 keer dood ben gegaan. Sjees wat ging ik stuk zeg. Niet één keer, niet twee.... Bij 5 km dacht ik "had ik me daar maar voor ingeschreven" en bij 6 was ik dit keer niet blij dat ik over de helft was, nee ik kon alleen maar denken "shit nog 4"... In tegenstelling tot Rotterdam moest ik een paar keer terug naar een stevig wandeltempo om daarna vol frisse tegenzin weer het tempo op te voeren. De laatste twee kilometers waren vreselijk. Pal in de zon met benen die niet vooruit te branden waren... Nog één keer ben ik gewoon gaan lopen, zodat ik mijn laatste beetje energie kon gebruiken om de laatste kilometer door te komen. Een lang recht stuk, met in de verte de finish, die maar niet dichterbij leek te komen. Het enige wat mij op de been hield, was de gedachte aan de medaille. Die wilde ik koste wat het kost verdienen. Ik moest en zou kunnen zeggen, dat ik Mariken uitgelopen heb.
Zelfs op 100 meter voor de finish dacht ik nog "shit nog 100"... Ja zo erg was het. Ik heb met het laatste beetje kracht mijn armen nog wel omhoog gestoken in een poging het eruit te laten zien als juichen. Ik heb het gehaald... vraag me niet hoe, maar het is gelukt!
Eenmaal over de streep nam ik zwalkend een flesje (bar-le-duc geloof ik) in ontvangst en natuurlijk ook mijn medaille!! Maar verder was ik volgens mij alle controle kwijt. Ik plofte ergens op het gras en op datzelfde moment belde Marcel... ben je al (?) binnen? Ja ik was binnen. Hij probeerde mij uit te leggen waar ik hem kon vinden in de veronderstelling dat ik meteen op zijn aanwijzing zijn kant op liep, maar ik kon niet helder denken, had geen idee waar hij was en wilde al helemaal niet opstaan! Ik bel je zo terug schat, eerst zitten en drinken... Na een minuut of vijf voelde ik me goed genoeg om op te staan en ging ik op zoek naar (en vond) Marcel. Ik kreeg Mariken-bloemen, hij haalde een cola (dit keer geen light please) voor me en ik moest natuurlijk even 'vastgelegd' op de foto. Verder wilde ik alleen maar zitten...
Op dat moment kreeg ik het smsje binnen van ChipMail... mijn eindtijd.... Bij lange na niet de tijd van Rotterdam, maar dat verbaasde mij natuurlijk niks... 1.12.20... mmm... misschien toch volgend jaar maar een nieuwe poging doen?? Ik moet er nog even niet aan denken!!!

Ik geef me bloot...

Jarenlang heeft m'n vriendin (ik noem haar 'Marie') aan m'n hoofd gezeurd... Ga nou eens mee naar de sauna! Maar ik hield stug vol, dat ik dat niet wilde. Bij m'n vliegangst was het echt angst, hier was het waarschijnlijk vooral onwil. Ik kon niet precies uitleggen waarom ik niet mee wilde. Was het het 'blootgeven'? Of de (dacht ik) onaangename warmte? Geen idee, maar dat ik niet wilde stond als een paal boven water.

Tot ik Marcel leerde kennen. Hij was al vaker naar de sauna geweest en probeerde uit te leggen hoe lekker het is. Ik, in een nieuwe relatie, met nieuwe ideeën, luisterde ernaar en kreeg steeds meer het gevoel, dat ik het toch maar eens moest proberen. Niet dat ik meteen stond te springen, maar de duidelijke nee, die ik naar Marie toe had, maakt plaats voor een voorzichtig misschien...

Ongeveer anderhalf jaar hield ik dat vol. Misschien werd ooit.... ooit werd binnenkort... Nog een paar maanden schoof ik het voor me uit, totdat het eind december 2013 was. Ik was moe, hard gewerkt, druk in m'n hoofd... Op facebook zag ik een berichtje van m'n broer, die op tweede Kerstdag met vrouw en een aantal vrienden in de sauna zat... en ik was jaloers!! Op dat moment kon ik alleen maar denken: dat wil ik ook!
Om te voorkomen dat dat gevoel weer weg zou gaan hebben Marcel en ik meteen gereserveerd voor een dagje sauna op nieuwjaarsdag... inclusief ontspanningsmassage... Dan maar meteen volle bak! Lekker dinerbuffet erbij...

Nieuwjaarsdag brak aan en Marcel vroeg of ik er wel echt zin in had. Ja dat had ik! Natuurlijk kreeg ik wel een beetje de kriebels. Gezonde spanning...
Eenmaal binnen, in de ruimte waar de kluisjes zijn en waar we moesten omkleden... uh: uitkleden!... vroeg ik me een seconde af, waar de kleedhokjes waren. Haha... ja wat denk je zelf? Snel trok ik m'n kleding uit en badjas aan. Op naar de eerste sauna. Niet te heet beginnen, dus de rozensauna van 65 graden. En wat iedereen al voorspelde, gebeurde. Ik trok m'n badjas uit, liep met handdoek de sauna in en alles viel van me af. De gène was weg, de warmte voelde weldadig en ik genoot van de rust en de geuren. Oké... dit is dus de sauna en ik snapte meteen waarom iedereen ('bij wijze van' dan) hier zo van houdt.

Ik heb de hele dag genoten van de rust, ontspanning, het warme water, de zweterige sauna, de opgietingen, de loungebank bij de haard, de smoothie, het buffet, zelfs van het dompelbad en de koude douche en natuurlijk de massage... Ik was om. Eigenlijk was ik dat al na een paar minuten.

En zo kwam het dus, dat ik afgelopen maandag dan eindelijk met Marie naar de sauna ging. Na jaren zeuren ;) was het zover. Omdat we elkaar niet zo vaak zien, hadden we wel gepland, dat het een bijklets-dag zou worden. Nou is dat in de sauna niet al te makkelijk, want het is een stilteruimte. Behalve dan die ene. De panoramasauna is de 'goed gesprek sauna'. Haha... die hadden we nodig!
Dat we later  in het warme binnenbad op de vingers getikt werden, omdat we kletsten (we waren niet de enigen hoor!) terwijl het een stilte ruimte is... oeps... dat was een foutje. Schuldig!

Maar wat was het een lekkere dag. Veel gekletst, gelachen, gedobberd, lekker gegeten, roseetje gedronken, maar ook koffie, herinneringen opgehaald aan ons gezamenlijke toneel-verleden en onze zoektocht op RP die geen zoektocht werd, gefantaseerd wat we gaan doen met de 17 miljoen van de staatsloterij en ontdekt dat het nog best lastig is om dat geld op te krijgen. Kortom: eigenlijk hadden we tijd te weinig. Genoeg reden dus voor een vervolgsessie... ooit... ;)

Oei ik vlieg!

Zestien jaar lang heb ik niet meegedaan aan prijsvragen waar je vliegreizen mee kon winnen. Niet dat de kans om te winnen überhaupt groot was.... maar stèl... dan had ik niets aan die prijs. Ik had namelijk vliegangst... Hàd ja, want ik durf te zeggen dat ik er vanaf ben. Natuurlijk zal er nog een restje zitten. Ik zal het ook best spannend blijven vinden, maar ik ga het niet meer uit de weg...

Over mijn 'overwinning' heb ik al eerder een bericht geschreven, maar niet hier in Belevend Bewijs. Omdat het voor mij belangrijk is, vind ik dat het hier een plekje verdient. En wie weet kan ik er nog iemand mee helpen, die zich herkent in mijn verhaal.

Vliegangst?
Het is december 1997… Terug van een vakantie op Aruba. Het zal de laatste keer zijn dat ik vlieg. 

Ik ben er zeker van. Vliegen hoeft voor mij niet meer. Ik durf niet meer. Niet dat ik slechte ervaringen heb. Nee. Maar een gevoel in mij zegt dat het mooi is geweest.
Mijn besluit praat ik goed met “ik kan naar alle plaatsen waar ik nog heen wil met de auto”.
Jarenlang ben ik overtuigd van mijn besluit. Het is goed zo. Italië en Spanje zijn prima te bereiken met de auto.
Mijn gezin past zich aan mij aan. Niet dat ze veel bezwaar maken. Helemaal niet. Waarschijnlijk kom ik erg stellig over.
Als mensen mij vragen waarom ik vliegangst heb (ik verberg het niet), zeg ik dat ik bang ben dat het vliegtuig neerstort. Dat de overlevingskans dan bijna nihil is en dat ik weet dat er met auto’s meer kans is om te verongelukken, maar dat ik dan ook alleen m’n been kan breken. Punt.

En dat ‘doodsangst’ gevoel haalt een vliegangst-training niet bij me weg. Dat weet ik zeker. Toch doe ik rond 2006 (?) de test van de stichting Valk, om te kijken of ik vliegangst heb (ja duh!)… en ik blijk “een behoorlijke mate van vliegangst” te hebben. Ik verdiep me in de cursus/training maar vind de kosten te hoog. En ach: ik kan toch met de auto? Ik houd dit jaren vol!

Milaan met de meiden
In de zomer van 2013 dromen we met 7 vriendinnen over een meidentrip naar Milaan. Ka ga je mee? Ja ik wil wel mee… maar hoe? Terwijl we plannen maken en een datum bepalen, zoek ik op internet naar een reis met Eurolines. De bus dus. Rechtstreeks naar Milaan en goed betaalbaar. Dat ik een dag eerder weg moet en een dag later thuiskom dan de rest, zie ik niet als een probleem. Boeken kan nog niet. Dat kan pas 2 à 3 maanden van tevoren.

En dan begin ik te denken… over dat het niet gezellig is, dat ik alleen reis. Dat een bus, ’s nachts door de bergen, ook niet echt een fijn idee is. Zal ik dan alleen met de auto? Milaan is te doen.
Maar ook begin ik voorzichtig te denken: zal ik gaan vliegen? “Gewoon” gezellig met de meiden.
Ik ga weer naar de site van Valk. Verdiep me in de training. Bel voor aanvullende info. Op welke termijn kan ik de training doen? (snel dus) Krijg ik iets vergoed? (weinig) Weer schrikt dat me af. Maar omdat ik in m’n hoofd al steeds meer denk dat ik met de meiden sámen de reis wil maken, zoek ik naar een oplossing die wel binnen handbereik ligt: het boek ‘Over Vliegangst en hoe je ervan afkomt’!! Dat ga ik doen. Het boek lezen en dan maar zien of dat me helpt. Ik weet dan in ieder geval of er hoop voor me is… Ik licht m’n vriendinnen in. Meiden ik ga het boek lezen en daarna beslis ik of ik ga vliegen. 



12 september 2013 zet ik mijn eerste stap. Ik koop het boek en realiseer me, dat ik er waarschijnlijk aan toe ben om m’n angst aan te pakken. De volgende dag begin ik met lezen… en eigenlijk stop ik niet tot ik het uit heb… de volgende middag.
Tijdens het eerste deel van het boek, de uitleg over angst etc, bekruipt me soms een onaangenaam gevoel. Ik herken veel van de beschreven situaties en voel wat de personen in het boek voelen. Pfff… heftig. Maar ik zet door en naarmate ik verder kom in het boek, voel ik me rustiger en hoopvoller. Ik begin werkelijk te geloven, dat ik ga vliegen.
De uitleg van het begrip angst en hoe je hier zelf invloed op hebt en de info over vliegtuigen, veiligheid en turbulentie geven me het gevoel dat ik wèl zelf invloed heb op mijn angst en dat ik meer vertrouwen heb in de luchtvaart.
Als het boek uit is, download ik de vlieg-app, die ik meteen gebruik voor de ontspannings- en ademhalingsoefeningen. Uit ervaring weet ik, dat ik vrij goed kan ontspannen als ik er voor ga zitten. En ook de ademhaling krijg ik onder controle. Ik weet dat je van angst een onregelmatige ademhaling en gespannen spieren krijgt, maar voor het eerst ervaar ik, dat het ook andersom werkt. Als ik mijn ademhaling onder controle heb en mijn lichaam ontspan, neemt het angstgevoel af. Wat een openbaring.

Het besluit
De gekregen info en inzichten laat ik een paar dagen bezinken en dan hak ik de knoop door. Ik meld mijn vriendinnen, dat ze voor mij ook een ticket mogen bestellen. IK GA VLIEGEN! En door die beslissing krijg ik niet, zoals misschien verwacht, een angstig gevoel. Nee, ik ben blij en trots. Dit is de eerste stap.

Eind oktober boekt één van de meiden onze tickets voor 20 maart 2014 en dan is het zeker. Hoewel… ik weet dat er genoeg vliegangstigen op het laatste moment afhaken… ook al hebben ze een ticket.

De volgende maanden maken we plannen voor Milaan, boeken we het hotel en hebben voorpret. Het voelt goed. Tot januari. Dan ga ik weer denken… ga ik het echt doen? Maar ik wil nog steeds, dus besluit ik het boek nogmaals te lezen. Gewoon even alles nog een keer in me opnemen. En dat blijkt een goede keuze, want ik was sommige dingen alweer vergeten. Die punten lees ik met extra aandacht. Vervolgens scan ik de pagina’s met ‘tips voor reisgenoten’ en stuur ze door via de mail.

Langzaam komt 20 maart 2014 dichterbij. En langzaam voel ik de spanning toenemen in m’n buik. Maar ik kan het nog handelen. Tot mijn verbazing droom ik nooit over de vliegreis, terwijl ik dat vroeger wel heel vaak heb gedaan. Ik heb in mijn dromen heel wat vliegtuigen zien neerstorten, maar nu slaap ik goed en rustig. Voor mij is dat een teken dat ‘het goed gaat komen’.
Op Facebook tel ik af naar de 20^ste. Sommigen vragen zich af of ik er niet teveel nadruk op leg, maar voor mij voelt dat goed. Het is mijn manier om ermee om te gaan. Anderen denken mij te helpen door te adviseren om een pilletje te nemen of wijntje te drinken van tevoren. Ik weet beter.

Afscheid
Een paar dagen voor de reis heb ik de behoefte om mijn kinderen, die niet bij mij wonen, te zien. Ik merk dat ik stiekem denk: als er wat gebeurt…. dan heb ik in ieder geval afscheid genomen. Ik baal van die gedachte en probeer het te onderdrukken. Ik kom namelijk gewoon weer thuis ook!

Woensdag 19 maart ben ik vrij. Op m’n gemak pak ik mijn koffertje in (boek bovenop) en loop mijn to-do lijstje af. Ik voel me onrustig, ga af en toe even zitten en probeer te ontspannen met behulp van de ademhalingsoefening. Dat lukt redelijk, maar het is me wel duidelijk dat ik nog wat zal moeten overwinnen morgen.
We vliegen om 8.30 uur vanaf Eindhoven. Dat betekent om 5 uur de wekker en om 5.45 uur weg, want ik wil me vooral niet haasten (ik houd me keurig aan de tips in het boek).  Hoewel ik bang ben, dat ik niet kan slapen, val ik snel in slaap, maar om 3.00 uur ben ik wakker. Ik dommel daarna nog een beetje, maar echt slapen lukt niet meer. Ik geef me eraan over en probeer me niet druk te maken. Uiteindelijk sta ik om 4.30 uur op en ga douchen. Ik ontbijt met een broodje en een glaasje sap. Koffie en thee laat ik staan. Ook hier volg ik de tips uit het boek.

Mijn partner Marcel brengt me weg naar Eindhoven. We rijden keurig op tijd weg. Onderweg praat Marcel tegen me. Ik reageer niet waarop hij zegt: volgens mij interesseert het je nu even niet hè? Hij heeft gelijk. Ik hoor eigenlijk niet wat hij zegt. Ben met m’n gedachten bij de reis… Kan aan niets anders denken.
Iets over half 7 komen we aan. Van de 6 vriendinnen zijn 4 er ook al gearriveerd. Ze vragen hoe het gaat. Ik zeg: wel goed. Terwijl zij een lekkere Starbucks drinken, neem ik een fruitdrankje. We kletsen wat en ik steun nog even op Marcel. Ondertussen arriveren de anderen. Ik pas mijn handbagage koffertje in het Ryanair rekje… gelukkig hij past.
Met een dikke knuffel neem ik afscheid van Marcel en begeven we ons richting douane. Vlotjes gaan we er doorheen en zoeken we een plekje om de tijd te doden. Ik merk dat de meiden me aan de praat houden en dat is goed, want ik heb amper tijd om na te denken over de vlucht.
Eén van hen zegt: ik weet eigenlijk niet of ik nou wel of niet moet vragen hoe het met je gaat, waarop de ander zegt. Nee joh. Gewoon lekker kletsen. Ik moet lachen. Ze heeft gelijk.

Take off en tranen
En dan is het tijd om naar het vliegtuig te gaan. De spanning in mijn lijf is stabiel. Dat verbaast me. Ik herinner me de verhalen van lotgenoten die het dan spaans benauwd krijgen. Bij mij wordt het (nog) niet erger.
We zoeken onze plekken en ik geef aan, dat ik graag aan het gangpad wil zitten. Dat mag natuurlijk.
Ik ben geïnstalleerd, heb m’n mobiel met vliegapp en oortjes op schoot en zie dat het ook al bijna tijd is om te vertrekken. En dan voel ik beweging. We rijden en dat is een teken voor mijn lijf om de spanning op te voeren. Ik kan nu niet meer terug. Ik ga vliegen. De vriendin naast me vraagt of ik haar hand wil, maar dat wil ik niet. Ik leg haar uit dat ik juist moet ontspannen en niet knijpen in handen of leuningen. Daarmee bouw je juist spanning op en dat moet niet. Ik leg mijn handen in m’n schoot en zij belooft op te letten of ik ze ontspannen houd. Lief!
Ik concentreer me op m’n ademhaling en dat lukt wonderwel. We taxiën naar de startbaan. Ik luister naar de geluiden. Dan hoor ik de motoren aanzwellen en word ik in mijn stoel gedrukt. Ik ga. Ik herken het gevoel van 16 jaar geleden.
Voorzichtig kijk ik naar het raampje om toch iets mee te krijgen van de snelheid. Ondertussen ontspan ik mijn spieren zoveel mogelijk en bedenk me, dat een plastic bekertje het overleefd zou hebben in mijn hand.  We komen los en dan weet ik, dat ik het gedaan heb. Langzaam (not!) klimt het vliegtuig. Ik zie dat mijn vriendinnen me in de gaten houden. Het gaat goed. Natuurlijk voel ik van alles in m’n lijf, maar ik heb het onder controle. Eén van m’n vriendinnen zegt: Ka je vliegt! Jee… ja ik vlieg! Als we zo’n beetje op hoogte zijn en ik niet meer het gevoel heb, dat ik me moet concentreren op m’n lichaam, breekt er iets in me. Ik begin te huilen. Dikke tranen. M’n vriendin kijkt me aan en weet even niet wat ze moet. Wat gebeurt er? Ik kijk haar aan en zeg: het is goed. Het is opluchting… Ik huil van opluchting, blijdschap, trots en alle spanning komt eruit. Ook al had ik controle… ik was natuurlijk niet spanningsloos ;)…



Rustige vlucht
De verdere vlucht ben ik rustig, maar wel op m’n hoede. Ik voel de bewegingen en hoor de geluiden, maar ik kan ze verklaren dankzij het boek en dat geeft rust. Ik merk dat ik de lichte turbulentie heel goed aankan, terwijl ik meer moeite heb met het geluid van de motoren, dat ineens afneemt of met het gevoel dat we ineens langzamer gaan. Maar ik geef niet toe aan dat gevoel…. Ik denk aan het boek en weet dat het normaal is. Toch kijk ik soms wel even om me heen naar de anderen… zij gaan gewoon door met kletsen, dus het is oké… ;)

Gelukkig kletsen mijn vriendinnen er vrolijk op los en dat maakt me meer ontspannen. Ik kijk zelfs naar buiten en geniet van de witte bergtoppen. Een teken, dat we Milaan naderen, want ik ken de kaart zo’n beetje uit m’n hoofd. En inderdaad komt al snel de melding dat we gaan landen. En of het nou komt doordat ik blij ben dat we er zijn of omdat ik ontspannen ben… de landing gaat eigenlijk zonder al teveel problemen. Ik kijk naar buiten en zie de grond dichterbij komen. De wielen raken de landingsbaan en we remmen op volle kracht. Ik zie blikken van 6 meiden om me heen… Ka je hebt het gedaan!!

En zo ben ik dus ‘zomaar’ in Italië… niet eerst 11 uur rijden, maar in 1,5 uur vliegen. En ik denk: het is niet meer 16 jaar geleden dat ik heb gevlogen!!

Terug
We genieten van 3 dagen Milaan… lachen, shoppen, eten, drinken… Ik voel me happy en trots.
En dan breekt de zondag aan. De terugreis. Ik weet nu dat ik het kan, maar voel wel spanning. Hanteerbare spanning weer.
Eigenlijk vergelijkbaar met de heenreis. Iets minder misschien. We zijn weer op tijd op het vliegveld. Ik drink geen koffie, maar water en eet een lekker broodje. We zitten met z’n allen na te genieten van Milaan, wisselen foto’s uit en hebben contact met het thuisfront.
Om 14.15 uur gaan we richting vliegtuig. Ik zoek m’n plekje aan het gangpad en installeer me. Handen op schoot, ontspannen. We grappen een beetje over de lange rit richting startbaan. Hé Ka, we gaan naar huis rijden. Ik lach mee. Dan draaien we de startbaan op en maken meteen vaart. We stijgen en ik adem weer rustig in en uit. Handen los, schouders ook. Weer ben ik opgelucht en blij, maar de tranen blijven (net) uit. Ik realiseer me, dat ik m’n mobiel met app niet op schoot heb, maar in m’n tas. Wouw… dat lijkt me een goed teken.



Het is bewolkt, dus behalve het wolkendek hebben we niet veel te zien.  De lampjes fasten your seatbelts gaan aan. De piloot verwacht turbulentie. Ik schrik er niet van. Een paar minuten later gaan de lampjes weer uit. Toch geen turbulentie. De tijd gaat snel en ik voel me werkelijk ontspannen. Voor ik het doorheb wordt de landing weer aangekondigd. Omdat we door de wolken heen gaan, is er turbulentie, maar ik kan het verklaren… Het is niet gevaarlijk, alleen ongemakkelijk. Ik heb dit zinnetje vaak gerepeteerd en het werkt!
We dalen richting Eindhoven en terwijl ik naar buiten kijk herken ik het gebouw van Ikea. Daar rijd ik straks langs naar huis. We landen soepel en ik grap dat het fijn is dat het vliegtuig goede remmen heeft. We zijn terug in Nederland en ik krijg een high five van de meiden. Jeuh Ka…. Je hebt het weer gedaan!

Trots
Als ik de trap afloop zie ik Marcel op het panoramadak staan. Hij maakt foto’s. Ik zwaai… blij en opgelucht, maar vooral trots. En ik vraag me stiekem af, waarom het zo lang geduurd heeft, dat ik deze stap gezet heb. Maar het is goed zo. Ik was er waarschijnlijk nu aan toe.
En de vraag “was dit eens maar nooit weer of ga je de volgende keer gewoon weer mee” kan ik volmondig beantwoorden met: ik ga gewoon weer mee!

Jaren heb ik gedacht, dat ik nooit meer zou vliegen. Dat mijn vliegangst ‘niet te genezen was’… maar nu weet ik beter. En ik denk dat er veel mensen zijn zoals ik. Tegen hen kan ik alleen maar zeggen: lees het boek. Probeer het. Het is een eerste stap.

PS: ik heb geen banden met de Stichting Valk. Voor meer info kan je terecht op hun site. Ik kan alleen maar zeggen, dat vliegangst te behandelen is... en het is zeker de moeite waard. Het boek 'Over Vliegangst en hoe je ervan afkomt' is geschreven door Dr. Lucas van Gerwen.