Ik huppel dus ik besta

Bijzonder om te ervaren hoe snel een nieuw adres, een nieuw huis, went. Ik rijd al zo makkelijk van en naar huis als ik ga werken, maar werp nog wel een korte blik als ik langs ons 'oude huis' rijd, waar nu een rode theepot met witte stippen in de vensterbank prijkt.

Vandaag een dagje vrij. In de ochtendzon wandel ik door de stad naar de kaasspeciaalzaak. Zoveel keuze en zoveel leuker dan de supermarkt. Ik kies een lekkere boerenkaas en wandel vervolgens naar Eko Plaza, de biologische supermarkt, op zoek naar dat lekkere brood 'van vorige week'. Thuis neem ik een paar verse sneetjes met roomboter. Terwijl mijn vriendinnen zich massaal op havermoutse mug-cakes storten, smeer ik nog wat roomboter op m'n broodje. Serieus, die mug-cakes zien er prima uit en ik geloof het als de meiden zeggen, dat ze heerlijk zijn, maar ik doe me toch even tegoed aan de verleidingen van de stad. Zoveel winkels, zoveel lekkers... Voor mij geen clean-eating, hoewel ik wel vaker voor biologisch ga.

Het is ook de hoogste tijd voor de kapper. Door alles rondom de verhuizing is dat 12 weken geleden en dat is te zien... Ik kan bijna staartjes maken. Terwijl ik voor de tweede keer door de stad loop, word ik blij. Hier woon ik en dat voelt zo lekker... ik huppel richting kapper. De zon schijnt, de terrasjes raken voller en in de Molenstraat wordt weer eens een podium opgebouwd voor het Hemelvaart-feest-weekend. Misschien vanavond maar een terrasje pakken...

In eigen huiselijke omgeving bewonder ik mijn 'herstelde' coupe en met mijn handen reorganiseer ik de boel een beetje. Tevreden ga ik nog even 'naar beneden' voor de laatste boodschappen en dus loop ik voor de derde keer de stad in. Voor het geval we vanavond toch niet gaan terrassen, neem ik een fles prosecco en Aperol mee. Ach... op ons balkon kunnen we de muziek ook wel horen ;)...

Ik huppel naar huis...

Van huis naar thuis...

En dan woon je zo opeens in de stad. In het centrum van Nijmegen. Hoewel: zomaar opeens was het dus niet. 

Ik schreef al, dat het de nodige tijd kostte voordat we de definitieve aankoop-'ja' kregen en dan is er nog genoeg te regelen, voordat de verhuizing kan plaatsvinden.

Eind januari lag de koop vast en 1 april zou de sleuteloverdracht zijn. Het leek erg kort dag en we hadden ook liever een paar maanden willen wachten, maar oké... 1 april it was! Nog maar twee maanden dus. En dan ineens moet er van alles geregeld worden. De oude rode keuken verkochten we via marktplaats. Dat ging behoorlijk snel. Het eruit halen (begin april) ging minder makkelijk... (breek me de bek niet open).

Het uitkiezen van een nieuwe keuken bleek ook een hele klus. Ik wist precies wat ik wilde... dacht ik... maar na een rondje 'keukenzaken' ging ik twijfelen en uiteindelijk werd antraciet hout en hout werd wit. Donker werd licht. Inductie werd gas. Maar ook daar kwamen we uit, de keuken werd besteld en kon gelukkig op tijd geleverd worden.

We maakten to-do lijstjes voor het oude en het nieuwe huis, ik frøbelde verhuisberichtjes, we fantaseerden over de inrichting en het wonen in de stad, we deden niks meer aan de tuin, reden meerdere keren naar 'de stort' met een auto vol 'opgeruimde' spullen, verkochten via marktplaats, ik verzamelde dozen op mijn werk en als we in de stad waren, keken we altijd even omhoog naar ons nieuwe huis...

Kortom: alles stond in het teken van verhuizen. Uiteindelijk waren we ook blij, dat het in april al zover zou zijn. We waren er klaar voor en hadden er zin in.

Op 1 april kregen we een grote bos sleutels en gingen we voor het eerst samen naar ons huis. We zaten op de vensterbank en keken rond. Stil. Dit is dus ons huis... hier gaan we wonen... nog een maandje en dan worden we hier 's morgens wakker...
Ik pakte de glazen, Marcel opende de bubbels en samen proostten we op een nieuwe plek, een veranderde toekomst... En het voelde zo goed!



Het was woensdag en zaterdag zou de keuken opgehaald worden. Pas daarna konden we echt in het huis gaan klussen. Als de keuken eenmaal weg was, konden we wat leidingen verleggen voor de nieuwe keuken. Fluitje van een cent.
Ai... dat viel tegen. En dat viel zó tegen, dat het marktplaats-spaarpotje voor een nieuwe bank, volledig opging aan het installatie-werk... Dat was even een zure appel, maar het was niet anders en de knop ging snel om.
Ondertussen waren we ook aan het plamuren, schilderen, behangen en soppen. De kamers werden als nieuw en de keuken werd geplaatst met de nodige 'hobbels', maar toegegeven: hij is zo mooi!

Op 25 april moest de definitieve verhuizing plaatsvinden. En dat gebeurde met enige vertraging ook. Het werd een enerverend verhuisweekend, met een dochter (van Marcel) die in het ziekenhuis lag, waardoor vooral Marcel heen en weer hobbelde tussen huizen en ziekenhuis. Maar dat ziekenhuis was vooral vervelend voor dochterlief... die verhuizing kwam wel goed.

Ik was vier dagen vrij en dat was fijn... heel fijn... alleen na die dagen voelde ik me oud, moe en stoffig. Het inpakken, opruimen, gesleep met dozen en gesjouw met kasten liet zijn sporen na. Maar we waren over! YES!
En een paar dagen later konden we de sleutels van het oude huis definitief overdragen. Deur dicht... weer en hoofdstuk afgesloten. Bye bye Lent... hello Nijmegen.

En nu zijn we bezig met de puntjes op de i. Er ligt een boodschappenlijstje met 'aankopen voor het huis' en een to-do-lijstje met klus-restanten... We strepen af, maar dat gaat niet heel snel. De verhuizing heeft kracht gekost en we verzamelen even moed voor de eindsprint. Maar ook dat komt goed...

Marcel vraagt geregeld of ik spijt heb... of ik mijn tuin mis, of ik het grote huis mis, Lent mis... En ik kan volmondig zeggen: nee... ik mis het niet en ik geloof ook niet dat ik het ga missen. Ik ben blij en kijk elke dag tevreden rond in ons huis... Hoewel we er nog maar zo kort wonen... het voelt al als thuis!