Nijmegen overspoeld door recycle-tassen

Afgelopen zondag viel het me voor het eerst op... de invasie van bruine papieren tassen in het centrum van Nijmegen. Ruim een maand geleden zag je ze nog niet, maar nu kan je er niet omheen!

Anderhalve week geleden zei mijn dochter: mam, zullen we in de meivakantie naar de Primark!? Ja ik moest eraan geloven: de Primark heeft sinds kort een vestiging in Nijmegen en aangezien ik op steenworp afstand van de stad woon... Maar goed: ik was ook wel nieuwsgierig ;)

Ooit liep ik in Rotterdam in de 'kleding-gigant' en verbaasde mij over de drukte, maar ook over de bergen met kleding die onder de rekken op de grond lagen. Blijkbaar denken de klanten, dat ze met goedkope artikelen ook 'goedkoop' mogen omgaan. De medewerkster die er aan het werk was, veegde met een bezem alles bij elkaar, gooide het in een mand en ging de boel sorteren. Het waren losse bikini-onderdelen... Ik dacht: succes!!
Omdat het vakantie is en we een grote menigte jeugd verwachtten, waren we vanmorgen op tijd in de stad. Om 10 uur. Oké... dat wàs op tijd, maar niet op tijd genoeg! De winkel krioelde al van de klanten en ik wil echt niet weten hoe het er om een uur of één was! We hebben ons een uur lang tussen vooral jonge meiden en kledingrekken doorgeworsteld, een winkel-tas (alternatief voor het winkelmandje) mee, waarin we naar Primark-begrippen heel weinig kleding deden. Sommige tassen zagen eruit alsof de drager een minuut gratis winkelen had gewonnen: volgepropt met gewoon 'heel veel'... Té bizar!

Wij hielden ons enorm in en kwamen met twee bescheiden tasjes naar buiten. Bescheiden bruine recycle-papieren tasjes! En als je dan dus met dat tasje door het centrum van de stad loopt, valt het je op dat bijna iedereen zo'n tas heeft, in het groot of klein. Een maand geleden onzichtbaar... maar nu bepalen ze het straatbeeld in de winkelstraten van Nijmegen... alsof er niets anders is dan Primark! H&M, Only en Vero vallen in het niet. Het is echt verbazingwekkend!

 

Ik ben benieuwd of het in de Nijmeegse vestiging minder druk zal zijn, als de Primark in Arnhem geopend wordt...

van crimineel kort tot ontplofte permanent

Vrouwen en kappers.... ze kunnen niet met elkaar en ze kunnen niet zonder elkaar.

Vandaag 'mocht' ik weer. Ik heb geen hekel aan de kapper. Vind het zelfs wel lekker: haren laten wassen, beetje massage van de hoofdhuid... mmm... Meestal heb ik ook wel in m'n hoofd welke coupe het moet worden en lukt het me redelijk om dat uit te leggen. Ik ben wel iemand van verandering en daar vond ik het nu ook weer tijd voor. Als ik te lang dezelfde coupe of kleur heb, gaat het kriebelen en ga ik op zoek naar iets anders. Eigenlijk is dat al begonnen toen ik een jaar of 18 was. 

M'n kapper van 'vroeger' vond het geweldig. Kon niet wachten als ze weer eens iets anders mocht doen en gaf mij de zwarte kleurspoeling mee naar huis, omdat ze daar toch geen klanten voor had.


*een kleine bloemlezing* 

Als kind heb ik m'n haar lang gehad, maar niet vaak. Meestal was het schouderlang of korter en dat is nog steeds wat ik het liefste draag. Ik heb ook op latere leeftijd wel eens langer haar gehad, maar altijd als het daarna weer kort werd, zei ik opgelucht: ja dat ben ik weer!
Ik heb rood geprobeerd, zwart, blonde lokken, permanent (inclusief de ontplofte versie), stekels, kuif...

Op dit moment heb ik bijna mijn eigen kleur terug, inclusief grijs-witte streepjes ;) en met nog wat restanten van blonde plukjes. Hoog tijd dus voor iets nieuws. Omdat we over anderhalve maand een bruiloft hebben, wil ik dan 'op en top' zijn qua coupe. Vandaag ben ik begonnen met het knippen. Met een voorbeeldfoto op m'n mobiel... Wat vooral opvallend is, is de kleur. Die wil ik!! De coupe wil ik ook, maar ik weet uit ervaring, dat mijn hoofd compleet anders is, dan het model op de foto en ook mijn haar is anders. Dik vooral. Heel prettig natuurlijk, maar daardoor wel wat lastig te modelleren soms, want het valt zwaar.
De schaar is erin gegaan, het model aangepast, de lokken flink uitgedund en daarna gestyled. Dat moest het maar zijn. Het zit leuk hoor, dat zeker, maar lijkt het?? Mwah.... en het is korter... as usual ;) Eenmaal thuis deed ik wat volgens mij alle (oké da's overdreven, maar wel heel veel!!) vrouwen doen: de spiegel opzoeken en met de handen (en evt. water) het model toch weer even een eigen draai geven. Wat is dat toch??

Over een week of 6 ga ik terug om de kleur te laten 'zetten'. Ik heb er nu al zin in, want dan moet het 'af' zijn...
Pfff.... het plaatje is zo leuk... hopelijk is mijn coupe over 6 weken net zo leuk, ook al is het anders...

*'het' plaatje*

In het hier en nu

Zo, nu weten jullie wie ik ben en hoe ik 'hier' gekomen ben. Via mijn inleidende verhalen zijn we in 2014 aangekomen. In de eerste maanden van het jaar heb ik gesprekken gevoerd, aan mezelf gewerkt en mezelf nog beter leren kennen. En wat ik geleerd heb, maakt me blij.
Vanaf hier zal ik jullie verder meenemen in mijn leven anno 2014, in mijn zoektocht en bij mijn ontdekkingen, maar ik zal ook gedachtenspinsels opschrijven over zaken die mij misschien niet direct raken. Dingen die ik zie gebeuren, waar ik me aan stoor en erger, die me blij maken, waar ik om lach of huil...

Weet, dat alles wat ik opschrijf van mij is: mijn leven en mijn bescheiden mening. Voel je vrij om te reageren, maar houd het wel beschaafd.

Alleen, maar niet voor lang...

Na De Haan gingen de weken en maanden voorbij en het feit dat ik een gescheiden vrouw was, had ik volledig geaccepteerd. Niet dat ik geen verdriet meer had, maar ik wist wel : het is goed zo. Het dagelijkse leven ging z'n gangetje. Ik werkte, speelde toneel, had 'mutsen-dagjes' met vriendinnen, zocht mijn persoonlijke spullen uit, ging buurten bij mijn ouders.

Samen met m'n vriendin 'A' besprak ik het alleen zijn. Zij was ook alleen en dat maakte het onderwerp makkelijk bespreekbaar. Het was wel duidelijk, dat we helemaal niet alleen wìlden zijn, dus maakten we plannen om ons in RP (Relatie Planet) te verdiepen. Zonder ingeschreven te zijn konden we steeds een paar pagina's bekijken en dat deden we dan ook! Ongegeneerd naar mannen kijken, giechelend als een stelletje pubers. Zoals zovelen waren we vreselijk sceptisch, maar toch besloot ik me in te schrijven, gewoon even een 'kort' lidmaatschap. De eerste dagen kreeg ik meteen een aantal reacties, maar bang als ik was, deed ik daar niets mee. Ja oké... ik ging de profielen van de betreffende mannen natuurlijk wel bekijken, maar ik reageerde niet. Of als ik meteen afknapte, stuurde ik een beleefde afwijzing. Pfff... het voelde echt heel vreemd om zo 'met mannen bezig te zijn'.

Uiteindelijk, om een lang verhaal kort te maken, raakte ik aan de praat met één man en chatten we er vrolijk op los. Ik voelde een klik, maar kon niet geloven, dat dat kon op deze manier. Nooit gezien en toch al kriebels?? Najaaaaa...
We hielden het chatten een week of 2 vol, waarna we een afspraak maakten voor een eerste date.
En nu even heel kort door de bocht: met deze lieve man woon ik nu al 2 jaar samen.
Nee, we lieten er geen gras over groeien en heel snel trok ik bij hem in, mede ingegeven door het feit, dat ik m'n huis uit moest, ik nog niet aan de beurt was voor een huurhuis en ik ook niet bij mijn ouders wilde intrekken. Kortom: waarom niet bij Marcel wonen? Het voelde ontzettend goed en daarom durfde ik zo snel al deze stap te zetten. Van die beslissing heb ik geen spijt, maar natuurlijk heeft het ook lastige momenten opgeleverd.

Mezelf leren kennen...

Voor m'n gevoel heb ik mezelf pas goed leren kennen vanaf november 2010, de maand waarin duidelijk werd dat ik ging scheiden. Over de scheiding ga ik niet in detail treden, maar zeker is wel, dat ik sinds die tijd veranderd ben. Positief veranderd denk ik.

Op het moment, dat ik er als volwassene onverwachts alleen voor kwam te staan, wist ik niet hoe ik dat toch moest gaan doen. Jarenlang deed ik alles 'samen'. Dat groeide zo en dat was goed... dacht ik.
Eenmaal op eigen benen -dat klinkt best gek als je 46 bent- ontdekte ik, dat ik heel veel op mijn man gesteund had. Soms was dat oké, maar niet altijd. Dingen waar ik me nooit mee bezig hield, moest ik ineens wel aanpakken. Simpele dingen, maar ik kon er als een berg tegenop zien. Ik voelde me een sul toen de ruitenwisservloeistof van de auto bijgevuld moest worden en ik wilde echt zelf de banden op spanning brengen... maar hoe? Stukje bij beetje heb ik alles aangepakt of hulp gevraagd als ik het echt niet wist. Maar ook dat is een 'dingetje' hè... hulp vragen!

Uiteindelijk vond ik mijn draai en begon ik te wennen aan het alleen zijn. Nou niet echt alleen, want de kinderen waren meestal bij mij, maar wel als 'moeder alleen' en zonder partner. Het ging goed. Ik redde me, werkte, sportte, sprak af met vriendinnen en maakte met hen de leukste herinneringen. Ik heb gelachen en gehuild, maar ik heb vooral geleerd om op mezelf te vertrouwen. Meer dan ooit.

Tegen de zomer kreeg ik het moeilijk met alle vakantieplannen die iedereen maakte. Om eerlijk te zijn, was ik jaloers. Vreselijk jaloers op al die complete gezinnen, die lekker samen naar het zonnige zuiden trokken om te genieten van een paar weken vakantie. Daarbij vergat ik maar even, dat er ook heel veel gezinnen niet op vakantie gingen en/of konden.
Uiteindelijk begon ik te fantaseren over 'een paar dagen alleen weg van alles'. Een paar nachtjes in een hotelletje met alleen 'moi'... Zou ik dat durven? Zou ik dat echt willen? Kunnen? Hoe meer ik erover nadacht, hoe meer zin ik erin kreeg. Tuurlijk zou ik dat kunnen!

Er kwam een oergevoel in me naar boven, waardoor ik de drang kreeg om het te doen. Om me te bewijzen. Om aan de wereld te bewijzen, dat ik ook in m'n eentje kan genieten van vakantie...
Ik vond een hotel aan de kust in België. In De Haan om precies te zijn. Zo'n 3 uur rijden. Ik boekte en was toen al trots. Vriendinnen waren blij verrast en vonden me stoer. En eerlijk gezegd vond ik dat zelf ook.

In De Haan heb ik genoten, foto's gemaakt en een dagboek bijgehouden. Hieronder zal ik een aantal fragmenten plaatsen uit dat dagboek. Om te laten zien, hoe ik me voelde en hoe ik genoot van 'even helemaal alleen op vakantie'.

DAG 1

Terwijl ik om 10.30 uur op een terrasje aan de boulevard van De Haan geniet van m’n cappuccino, moet ik het thuisfront (lees: ouders en een paar ramazzottiani) even laten weten dat ik het heb gedaan!! Ik ben weg… weg van alles! De zon breekte langzaam door, het is nog rustig op de boulevard en ik geniet.
Volgens mij kan iedereen die een beetje oplettend is aan mij zien, dat ik straal. Ik loop over het stand, door het centrum, over de boulevard en mijn gevoel zegt: hé joehoe… zien jullie mij? Zien jullie mij genieten? Hier steekt dat euforische gevoel de kop op. Yeah!
Van tevoren was ik misschien een beetje bang, dat ik het geforceerd leuk zou hebben. Ik ben weg en moet het leuk hebben. Dat gevoel. Nou niets van dat alles. Mijn hele lijf zegt: yes, dit is precies wat ik wil.

DAG 2

De Panne, Oostende en Blankenberge heb ik ‘gedaan’. Met tussendoor een voetjes omhoog- en verkleedsessie in het hotel, want voor het diner in Blankenberge moest ik toch wel m’n hakken aan. Een echte vrouw van de wereld, dat weten mijn lieve Italiëgangers-vrienden als geen ander, gaat op d’r hakjes uit!

DAG 3
Dan realiseer ik me, dat het eind van de dag, het eind van m’n mini-vakantie in zicht is. Ik heb moeite om afscheid te nemen van de rust die over me is gekomen in De Haan. Nog even loop ik de duinen in en staar ik over zee. Ik kan alleen maar denken: wat was het heerlijk en wat was het makkelijk om hier alle ellende even een paar dagen te vergeten. Kon ik dit gevoel maar voor altijd vasthouden!

Om kwart voor 5 is het gedaan. Even diep ademhalen voor de rit naar huis.
Niet omdat ik tegen het rijden opzie. Ik wil gewoon niet naar huis!

Wie ben ik...

Afgelopen januari heeft Sarah zich aan mij getoond. Ik heb een mooie leeftijd bereikt, die er het ene moment niet toe doet, maar het volgende moment pijnlijk aanwezig is. Als ik het getal 50 heel bewust tot me door laat dringen, klinkt het soms heel oud... V-IJ-F-T-I-G... oef! Maar als ik me dan bedenk hoe ik me voel, hoe ik eruit zie en wat ik allemaal doe, dan ben ik gewoon veel jonger! Ja als niemand anders het zegt, moet ik het zelf maar doen.
De afgelopen 20 jaar ben ik eigenlijk altijd jonger geschat dan ik werkelijk was, dus ik denk dat ik het recht heb om te zeggen, dat ik er nog goed uitzie voor mijn leeftijd. Ben benieuwd of die ontwikkeling zich met de jaren zo doorzet.

Na een vrij rustige en normale jeugd, met ouders die niet bepaald op de voorgrond traden, ben ik opgegroeid tot iemand die vrij rustig en normaal was en die ook niet op de voorgrond wilde staan. Of eigenlijk is het anders: ik wilde wel, maar ik durfde niet. Soms deed ik wel een poging, maar dat was meestal in een vertrouwde omgeving, waar je niet echt op je bek kon gaan. Want daar was ik bang voor: op mijn bek gaan.

Op school was ik goed, maar geen uitblinker, met sporten net zo en ik was toen al creatief, maar het waren geen uitspattingen die me kunstenaar maakten. Ik heb altijd over mezelf gezegd, dat ik heel veel dingen goed kon, maar ik was nergens top in. Bovendien vond ik heel veel dingen leuk, maar wat wilde ik nou eigenlijk? Wat was mijn droom?

Omdat ik schrijven leuk vond en ik daarmee de beroepskeuze-test manipuleerde, kwam ik op de CAJ terecht. De Christelijke Academie voor Journalistiek in Kampen. Waarom in Kampen? Omdat het daar wat strakker georganiseerd was, je wat minder meteen losgelaten werd en dat paste precies bij de 19-jarige Karin. Dàt wel, de journalistiek nìet. Ik ontdekte dat ik geen journalist was. De voorbereidingen òp, vond ik leuker dan het eigenlijke interview. Informatie verzamelen door zoeken in (toen nog) de bieb en af en toe een interview puur voor de feiten, vond ik nog wel leuk, maar ik miste de journalistieke drive.
Uiteindelijk heb ik na veel hangen en wurgen toch m'n HBO diploma Journalistiek gehaald. Dat dan weer wel.
Nee ik ben geen journalist, maar schrijven vind ik nog steeds leuk.

Schrijven is een creatief vak, maar ik wilde creatief zijn met mijn handen. Iets maken. Na wat om me heen kijken, kwam ik terecht op de tuinbouwschool in Velp, waar ik in 2 jaar mijn diploma bloemschikken en bloembinden behaalde. Een leuk vak. Leuker dan journalistiek. Ik heb 2 jaar in een bloemenwinkel gewerkt tijdens mijn opleiding, maar moest er weg toen ik geslaagd was. Te duur.
Ondertussen stond ik aan het begin van mij getrouwde leven. Een jong stel, met dromen en plannen. Een eigen huis, kinderen...
Op het moment, dat ik zonder werk en mèt opleidingen thuis zat, diende zich een droomhuis aan. Een jaren '30 woning met een grote tuin. Ik stak daar tijd en energie in. Genoeg te doen!
Bovendien wilden we graag kinderen en ook dat kwam op ons pad. Dochterlief diende zich aan en 2,5 jaar later kreeg ze er een broertje bij.

Thuis vermaakte ik me prima met de kinders en het huis en de tuin. Werken deed ik niet, want we wilden graag dat er iemand thuis zou zijn voor de kinderen. In de uren die ik overhield crea-de ik erop los. Bloemen, inrichting van het huis, zelf kleding maken voor de kinderen, maar ook voor mezelf. Ik verveelde me geen moment.
Kinderfeestjes waren een 'feestje', waar ik me kon uitleven in thema's. Ik haalde de feestgangers op van school, verkleed als indiaan, jonkvrouw of schilder en als het even kon, kleedde ik de jonge gasten ook zo.

Het moge duidelijk zijn: ik kwam mijn tijd wel door. De jaren gingen voorbij, de kinderen werden groot en steeds zelfstandiger. Tijd om ze stukje bij beetje los te laten. Tijd ook om een baan te zoeken. Maar wat? Dat hield mij in eerste instantie tegen, want wie zat er nou nog op mij te wachten? Een 'oude vrouw' met amper ervaring...
Uiteindelijk ging ik er serieus werk van maken en alsof het zo moest zijn, kwam er meteen een baan op mijn pad. Ik ging werken bij IKEA. De winkel waar ik geregeld kwam, maar dat je daar ook kon werken??

Ik werkte er met veel plezier, leuke afdelingen, leuke collega's. Mijn zelfvertrouwen groeide enorm. Gelukkig maar, want aan mijn huwelijk kwam een eind en ik kon toen wel wat veerkracht en eigenwaarde gebruiken.
Ondanks alle verdriet knokte ik verder en kwam sterker uit de 'strijd'. Iets wat ik in eerste instantie niet zag gebeuren, want alles leek weg te vallen.

Gelukkig kwam ik al snel mijn nieuwe lief Marcel tegen en samen met hem ben ik weer super-gelukkig, heb ik nieuwe stappen gezet, van baan veranderd (Woonexpress), van woonplaats ook. Twee keer zelfs.
De afgelopen maanden dacht ik na over de toekomst. Wat moet ik nog, wat wil ik nog.... Ik dacht nog heel veel te moeten, maar niets is minder waar....

Hierover later meer..

Ik besta... en dit is het belevend bewijs...

In het hier en nu is mijn fysieke aanwezigheid het bewijs dat ik besta. 'Men' kan mij zien, aanraken, horen en waarschijnlijk ook ruiken. De ene keer fris, maar vast ook wel eens minder aangenaam.

Maar niet iedereen kent mij persoonlijk en als je erover nadenkt, is het best bijzonder dat er zoveel mensen zijn op de wereld, in Nederland en in mijn eigen woonplaats, die geen idee hebben wie ik ben. Sterker nog: ze hebben geen idee dat ik besta! Eigenlijk zijn wij mensen maar anonieme wezens, die het gevoel hebben dat zij zoveel vrienden en bekenden hebben, maar in feite is het, mondiaal gezien, niks...

Ik heb niet de illusie dat ik op deze manier, via een blog, wereldberoemd word. Sterker nog: dat wil ik helemaal niet. Maar ik vind het wel leuk en prettig om mijn gedachten en belevenissen op te schrijven. Om ze te delen. Niet iedereen zit daar op te wachten, maar dat hoeft ook niet. Degenen die het leuk vinden kunnen het lezen, de rest laat mijn schrijfsels links liggen. Prima! Even goede vrienden... of even goede onbekenden...

Vandaag start mijn belevend bewijs van mijn bestaan... in schrift. In woorden en soms in foto's... Gewoon omdat ik daar zin in heb... En haal je er iets uit, waar je iets mee kunt, dan is dat mooi meegenomen!