Nadat ons 'project bruiloft' is afgesloten, dient de volgende uitdaging zich aan. Sinds ik in Nijmegen woon en de 4daagse vanaf de kant heb bekeken, al dan niet met een biertje in de hand, werd het gevoel
'ooit wil ik hem lopen' steeds sterker.
En om het even plat te zeggen: wat in mijn kop zit, zit niet in mijn kont (waar komt deze uitdrukking vandaan??), dus koos ik mijn moment, mijn jaar... dít jaar!
Nadat ik me in januari had ingeschreven voor Via Vierdaagse, kreeg ik een mooi trainingsschema. Hoewel ik me had voorgenomen om flexibel met het schema om te gaan, liep ik vele kilometers op mijn vrije dagen. Naarmate de 4daagse dichterbij kwam, groeide het vertrouwen en de zin om het evenement nu eens als wandelaar mee te maken.
Tot mijn grote schrik kreeg ik begin juni last van een pijnlijke voet. Na 15 kilometer kon ik bijna niet meer lopen. Een weekje rust hielp enigszins, maar pijnvrij werd het niet. Paniek! Wat nu? Nog 6 weken tot de start. Omdat ik zelf nogal aarzelend was om hulp in te schakelen, was het zetje in de rug van Marcel precies wat ik nodig had. Een Nijmeegse fysio zou zeker wel snappen, waarom ik zo snel mogelijk pijnvrij of in ieder geval met zo min mogelijk pijn zou willen lopen. De 4daagse is hier zo'n beetje heilig.
Na een intensieve behandeling (2x per week), waarvan de laatste op de dag vóór de start, kon ik niets anders denken dan: fingers crossed… one day at a time! Zo ging ik dus van start!
De podotherapeut, waar ik op de valreep langs ging, bracht nog een viltlaag aan in mijn schoen, om een drukplek te ontlasten. Dit bleek uiteindelijk enorm te helpen.
Vol trots haalde ik zondags al mijn gele lopers-bandje en de eerste contrôlekaart op.
Nu ben ik één van de lopers dacht ik. Maar meteen was ik ook zenuwachtig.
Hoever ga ik komen? Ik was als de dood, dat ik al op dag 1 zou moeten afhaken. 4x 40 km? Ik had er eerlijk gezegd een hard hoofd in!
Om de herrie uit de stad enigszins buiten te sluiten ging ik maandagavond met oordopjes slapen. Ik had eerder al getest of ik dan mijn wekker wel zou horen. Op mijn mobiel stelde ik 4 wekkers in, zodat mijn angst om me te verslapen minder werd. Bij het eerste geluidje zat ik rechtop en stoof mijn bed uit. Na een frisse douche, het inpakken van mijn rugzak en een paar happen van mijn ontbijtje, was het tijd om richting start te gaan. Toch spannend zo'n eerste keer... bang om op de verkeerde plek te staan. Achteraf gezien idioot, want het is niet te missen. Gewoon aansluiten bij de meute.
NU BEGINT HET...
Dit is mijn beleving op dat moment... vandaar de tegenwoordige tijd. Dat maakt het makkelijker om mijn gevoel te beschrijven.
 |
met Judith...
apart gelopen, maar wel meegeleefd
|
Vlak voor de Wedren stuit ik op collega Judith, die met 2 vriendinnen ook gaat lopen. We maken een selfie, die we aan onze collega's sturen. Vervolgens zoek ik mijn plekje in de grote groep wandelaars. De 50 km is al gestart. Ik start in de vroege groep van de 40 km. Mijn hart bonkt. Ik haal diep adem en de adrenaline klotst op het moment dat de marsleider aftelt... Het duurt een minuut of 7 voordat ik gescand ben en dag 1 echt van start is.
Hier loop ik dan flitst het door mijn hoofd. Ik ontvang de high fives van de aangeschoten studenten. Prachtig toch! Niet iedereen is hiervan gediend, maar ik geniet nu al.
De route van dag 1 ken ik bijna helemaal. Terwijl ik over de Waalbrug loop en de slingerende massa op de dijk zie, denk ik: ik loop nu op mijn hangertje (zie foto). Als toeschouwer was dat altijd al een bijzonder gezicht. Ik loop een lekker stevig tempo en voordat ik het weet, ben ik al in Elst, waar ik mijn oud-collega Marjo zou treffen. Ik ben te vroeg. Marjo is nog onderweg. Morgen een nieuwe kans.
Wetend dat Marcel mij opwacht in Bemmel, loop ik lekker door. Het gaat goed. De pijn in mijn voet is te doen. Het valt echt mee, dus dat stemt mij hoopvol. Maar terwijl we door de weilanden slingeren, begint het onder mijn linkerhiel te gloeien. Ik probeer het te negeren, maar dat lukt slecht.
Zou het een blaar zijn? Nu al? Ik heb nooit eerder blaren gelopen. Net voor we Bemmel bereiken, neem ik een pauze bij de rustplaats van de Wandelbond (en Via Vierdaagse). Ik heb ook toegang tot de 'VIP'tent, waar een EHBO post is. Terwijl ik geniet van een zout soepje, inspecteer ik mijn voet. Er zit een grote blaar, waar het vocht al uit is, maar hij is verder nog wel heel. Ik meld me bij de EHBO en na een kwartiertje ben ik aan de beurt. Binnen 10 minuten is de blaar ontsmet en afgeplakt en kan ik mijn weg vervolgen. Zo fijn om 2 kilometer verder Marcel langs de kant te zien staan. Hij pept me op en belooft me, dat hij naar het finishterrein komt. Ik realiseer me dan, dat ik dag 1 ga halen!
In Lent wilde ik eigenlijk nog even pauzeren, maar ik besluit door te lopen. Ik ben moe, maar ik wil zo snel mogelijk in Nijmegen zijn. Ik wil wel zitten, maar pas als ik mag blíjven zitten. Mijn benen doen pijn, maar juist dat stimuleert me om het tempo erin te houden. Langzamer lopen betekent langer pijn. Toch wel een beetje euforisch kom ik binnen op de Wedren. Dag 1 kan ik afvinken. One down, three to go.
 |
| dag 1: eerste blaar, Bemmel, bier en massage |
Op advies van Marcel, koop ik een 3 dagenkaart voor de masseur op de Wedren. Hoewel de wachtrij lang is, is het meer dan de moeite waard. Terwijl ik wacht, drink ik een Heineken 0.0%... er schijnen goeie stoffen in te zitten voor het herstel. Ik weet op dat moment al zeker, dat ik ook dag 2 van start zal gaan.
ROZE WOENSDAG
Als ik de volgende dag opsta, ben ik verbaasd. Ik voel me fit. Geen pijn meer. Douchen heb ik 's avonds gedaan, zodat de leukoplast op de blaar niet nat in mijn sok gaat. Elke risico uitsluiten. Ik stop de nodige plukken wandelwol in mijn sokken, om verdere blaarvorming en druk tegen te gaan. Meer blaren blijven gelukkig uit, dus ik denk dat het werkt.
Voor de start tref ik Judith weer. We wisselen even ervaringen uit en gaan daarna ieder onze weg. Het is roze woensdag, die bekend staat als de zwaarste dag. Hoewel ik de aangekondigde saaie stukken vind meevallen, is het wel een pittige dag. Tijdens het feestgedruis in de verschillende plaatsen op de route, laad ik de accu op voor het vervolg. Ik zing en klap mee, dansen gaat niet, want ik ben bang dat een ongecontroleerde beweging een blessure oplevert. Mijn kuiten staan strak, maar de laatste kilometers zijn het vooral mijn scheenbenen, die me parten spelen. Ik voel een stekende pijn. Als dat maar goed gaat. Ter hoogte van de Vasem móet ik stoppen. Ik kan niet meer, maar ik moet nog ongeveer 4 km. De roze zee, die me in het centrum van Nijmegen te wachten staat, maakt dat ik verder kan.
Roze woensdag is één groot feest. De stad deint op foute muziek en meezingers. Als we de Voerstraat omhoog lopen, stokt de massa. De weg versmalt zich aan het begin van de Hertogstraat, maar het enorme feest zorgt voor genoeg vertier tijdens het oponthoud. Ik zing en klap me een weg door de menigte en val Marcel in de armen op het Faberplein. Met een vertrokken gezicht zeg ik, dat ik kapot ben en pijn heb. Zoveel pijn. Ik neem een slok van het biertje dat Mark (of Aimée) me aanreikt. 1 slokje want ik wil niet óók nog de man met de hamer tegenkomen op de laatste meters.
 |
roze woensdag:
Wijchen, Hertogstraat, Faberplein
|
Na de finish loop ik meteen door naar de massage-post. Mijn koude biertje wordt bruut door iemand omgegooid, dus ik moet het doen met water. Veel water. En zoute chips. Ik eet de restjes uit mijn rugzak op om maar weer energie te krijgen. Marjo mis ik weer vandaag. Zij zit elders op de Wedren, terwijl ik wacht bij de EHBO (uiteindelijk zal ik haar nog zien na de finish op vrijdag).
Ik strompel naar huis, maar heb vertrouwen, dat ik vannacht weer zo goed zal herstellen, dus yes... ik ga ook de derde dag van start. En iedereen die dat hoort zegt: als je dag 3 uitloopt, ga je het halen! Zelf denk ik nog steeds:
eerst zien, dan geloven.
ZEVENHEUVELEN
Wat heerlijk dat ik op dag 3 weer vroeg mag starten. Nog voordat het licht wordt, sluit ik aan in de rij. Op deze dag heb ik me verheugd: de Zevenheuvelenweg! Ik heb hem tijdens de training vaak gelopen. Op het fietspad. Maar dit keer wil ik over de weg, tussen de vele toeschouwers, campers, caravans en auto's door. Onderweg naar Groesbeek bouw ik genoeg pauzes in. Ik geef mezelf iets meer tijd en rust. Zorg goed voor mezelf, eet een extra soepje en banaan en verheug me op mijn supporters in Groesbeek.
Hoewel ik even op ze moet wachten op de rotonde bij de molen, ben ik blij om Marcel, Joyce, Aimée en Florence te zien. We kletsen even, maken foto's en dan ga ik richting de Zevenheuvelen.
 |
| dag 3: zevenheuvelen |
Tijdens de trainingen genoot ik vooral van de omgeving, nu zie ik alleen super-enthousiaste toeschouwers langs de kant, die ons de heuvels over leiden. Tijdens de trainingen vond ik de route erg meevallen, maar nu is het toch wel pittig. Ik weet dat het nog ongeveer 9 kilometer is naar de Wedren. Nog best en stukkie, maar ook in Nijmegen Oost wacht ons een feestje. Via een witte en later een rode mensenmenigte swingen we door Oost richting finish.
Leef... alsof het je laatste dag is... Nou mijn hele lijf leeft hoor! Au! Ongelooflijk: ook dag 3 is binnen. Ik voel tranen in mijn ogen prikken.
Zou het dan toch? Nog maar één dag!
BLOEDNERVEUS
Redelijk uitgerust en opgewonden word ik de volgende dag wakker. Het ochtendritueel herhaalt zich, maar ik ben zo onrustig. Of beter gezegd: ik ben bloednerveus. Diep in mijn hart leek ik (van tevoren) te weten, dat de missie 4daagse onhaalbaar was, maar nu lijkt het er toch verdomd veel op, dat ik straks de medaille kan ophalen. Ik kan het bijna niet geloven, maar nog steeds zeg ik tegen mezelf:
je bent er nog niet. Nog ruim 40 km!
Maar hé... nu ga ik het toch echt niet meer laten lopen.
Met bonkend hart verlaat ik voor de vierde keer de Wedren. Op naar Cuijk waar collega Wendy, die alle pijntjes vooraf heeft meegekregen, langs de route staat. Onderweg is het feest. Ik probeer voor de laatste keer alle muziek, alle aanmoedigingen en alle high fives mee te pakken. Voor de zoveelste keer vul ik mijn waterfles bij met een tuinslang en maak ik het sjaaltje om mijn nek nat. Ik snoep van de aangeboden komkommerschijfjes, zoute dropjes en chips en vind het niet erg om nat te worden door een sproeier.
 |
| laatste ochtend |
In Cuijk wacht ons één groot feest. Na de enthousiaste omhelzing door Wendy durf ik voor het eerst serieus te denken:
ik ga het halen, ik ga het echt halen!! Hoe bijzonder om vervolgens via de pontonbrug de Maas over te steken. Het aftellen kan beginnen! Vanaf Mook kom ik op bekend terrein en genietend begeef ik me richting Malden, waar ik van Aimée en Mark mijn eerste gladiolen krijg. Ja gladiolen!! Jippie!
VIA GLADIOLA
En dan... ja dan komen we aan op de Via Gladiola… DE Via Gladiola. De o zo bekende St. Annastraat, die 1 x per jaar wereldberoemd is. Ik weet hoe moeilijk het is geweest voor al die mensen langs de kant om een plekje te vinden. Wat een massa, wat een geweldig onoverwinnelijk gevoel! Ik loop op de Via Gladiola! Hier droomde ik van en de tranen komen. Wat ben ik blij, opgelucht en trots! Naast de tribunes op het Keizer Karelplein word ik bedolven onder rode en witte gladiolen, ik krijg een sjerp met 'KANJER' en een kaart, die gekreukeld uit de strijd komt. Ik word binnengehaald door Marcel, Maaike, Bram en mijn ouders. Ze zijn trots... ze zijn blij voor me en ik ga straks op een terrasje met ze proosten. Maar eerst nog even finishen en mijn welverdiende 4daagse kruisje ophalen... in ontvangst nemen! Terwijl ik de laatste paar honderd meter loop, stromen de tranen weer. Een mengeling van trots, blijdschap, vermoeidheid, pijn en ook ongeloof!
IK HEB HET GEDAAN!
 |
dag 4: Cuijk, Wendy, Via Gladiola,
eeuwige roem!
|
Met armen vol gladiolen passeer ik de finish. Om me heen alleen maar blije feestende wandelaars, die elkaar in de armen vallen. De dame die me mijn medaille overhandigt, feliciteert me.
Dankjewel zeg ik trots en opgelucht. Het is klaar. 161,2 km in de benen.
Eens, maar nooit weer. Maar ja, dat schijnt iedereen direct na de finish te zeggen ;)
