Vier!

Het woordje vier kan verschillende betekenissen hebben... vier als in 4... maar ook vier als in 'vier het leven of de liefde of je verjaardag'...

Het was deze week 4 jaar geleden, dat ik er alleen voor kwam te staan en ik vroeg mezelf af of ik dat hier wilde opschrijven. Want persoonlijk, want privé... maar wel onderdeel van mij. Ik heb echter een goede aanleiding, een goede kapstok, waar ik mijn '4 jaar' aan kan ophangen, dus ik vind het toch het noemen waard.

Afgelopen zaterdag ben ik met Marcel naar de voorstelling Hartenvrouw van Babette van Veen geweest in Theater de Kik in Elst. Nou was ik nooit fan van Babette in de periode, dat ik nog naar Goede Tijden keek, want het was in die serie natuurlijk gewoon een bitch ;) en daar hield ik niet van en het feit dat ze een rol speelde deed daar niets aan af, maar... ik heb mij mening bijgesteld.
Tijdens de voorstelling, naar aanleiding van haar boek Hartenvrouw, gunt ze ons een kijkje in haar hoofd en leven na de scheiding van haar man Bas. Een scheiding.... vier jaar geleden.... 4. En daar kwamen onze wegen samen. Nou ja... dat heeft zij uiteraard niet gemerkt... maar voor mij was het sindsdien een soort van houvast om haar Tweets te lezen, haar struggle te zien, maar ook haar kracht en humor. Op dat moment liepen onze levens even parallel.

Om dan nu haar verhaal te lezen in een boek is één grote weg van herkenning. Sterk zijn voor de buitenwereld, maar thuis wegkruipen in een hoekje, verzorgd en in de make-up de deur uit, maar liever in joggingbroek op de bank willen zitten of helemaal je bed niet uitkomen. Of momenten dat je juist wèl die dingen aanpakt, die 'vroeger' je man deed, in plaats van te zwelgen in zelfmedelijden.
Ze beschrijft ook een moment in Oostenrijk, op vakantie met familie: ".... ineens overvalt het me. Alsof de hemel opengaat en het zonlicht alleen voor mij schijnt. Een streepje zon in een lucht vol sneeuwwolken. Met een klein beetje gevoel voor dramatiek zou ik engelen kunnen horen zingen en ik denk: zo van Veen, dit gaat lekker....... je flikt het toch maar mooi....."
Toen ik dit las dacht ik aan mijn zon-momentje. Op een iets minder romantische plek dan 'in de Oostenrijkse sneeuw', maar het gevoel was vast hetzelfde. Na een paar maanden alleen, ruimde ik de afwasmachine in (of uit?) en door het keukenraam kwam een straaltje zon naar binnen... ik betrapte mezelf op een gevoel van geluk (terwijl ik eigenlijk dacht, dat ik niet gelukkig kon of mocht zijn)... en ik realiseerde me, dat ik goed bezig was, dat ik er wel zou komen...

Het boek staat vol met herkenbare momenten, met humor, zelfspot en analyses... En ook haar voorstelling in Elst ademde die sfeer. Humoristische vertellingen over scheiden, goedbedoelde adviezen, de put en hoe je daaruit komt, goede voornemens en heldere, mooie liedjes.
Waarschijnlijk lees en kijk ik door een gekleurde bril en is mijn mening niet objectief... want ik voel me een beetje 'verbonden'... Toch durf ik te zeggen, dat het boek en de voorstelling zeer de moeite waard zijn...

Ondertussen is de 'parallel' in onze levens een beetje vervaagd. Ik ben al weer bijna 3 jaar gelukkig met Marcel, Babette is voor zover ik kan zien nog single.
Maar of je nu een 'stel' of  'single' bent... het leven is té mooi.... dus VIER het!!