Waar melancholie geen melancholie bleek...

Terwijl ik vorige week alleen in de auto zat, overviel mij een gevoel van melancholie. Althans... ik dacht dat het melancholie was en ik noemde het zo.
Het woord bleef in mijn hoofd hangen en dus ben ik de juiste betekenis gaan opzoeken, omdat ik die hier uit de doeken wilde doen. En wat blijkt: de betekenis komt helemaal niet overeen met het gevoel dat ik had. Tja, hoe ga ik mijn blogbericht dan noemen? Vind ik het net zo'n mooi woord, is het onbruikbaar!?

Wat ik vind over de betekenis van melancholie:
- zwaarmoedigheid
- verouderd begrip voor bepaalde vormen van depressie
- droefgeestigheid.
- ernstige neerslachtigheid
- zwartgalligheid 

Nou dat komt dus helemaal niet overeen met mijn gevoel van dat moment. Ik heb een probleem: ik wil iets schrijven over mijn gevoel, maar het er geen woord/begrip voor...? Ik zoek nog even verder naar een woord dat mijn gemoedstoestand beter omschrijft.
Speurend op het net vind ik het woord weemoed, dat ook wordt gebruikt als synoniem voor melancholie. Toch vind ik daar iets meer verzachtende nuances.

- hartzeer
- mistroostigheid
- een beetje bedroefd zijn om iets fijns dat voorbij is
- zacht treurige stemming 
- licht aangedaan
- teergevoelig

Al een stuk beter dan zwartgallig, maar nog steeds niet mijn gevoel, want ik voelde me alles behalve neerslachtig en treurig.

Terwijl ik dus in de auto zat, mijmerde ik over dingen die geweest zijn. Op dat moment overviel mij een ontspannen, rustig gevoel. Ik reed gewoon door en zàg alles om me heen, maar de herinneringen speelden in mijn hoofd. Dat is het moment dat ik dacht melancholisch te zijn.
Ik dacht aan vroeger. Aan Maaike en Jochim toen ze klein waren en zag voor me hoe ik ze naar school bracht. Ik dacht aan ons dorp, ons huis en aan mijn ouders. In het huis waar zij wonen ben ik opgegroeid. Er tegenover stond mijn kleuterschool en ik zag mezelf onzeker naar school gaan met de want van een ander kindje, die per ongeluk tussen mijn 'werkjes' was gekomen. Ik durfde hem niet terug te geven.
Mijn gedachten gingen naar de tennisclub, waar ik vele uren doorbracht en mijn fietstochtjes naar de 'middelbare'... ja toen gingen we door weer en wind op de fiets ;)
Maar ik dacht ook aan het eerste zenuwachtige afspraakje met Marcel, het afscheid van Lunteren en mijn verhuizing naar Dieren en Lent.
Kortom er ging een behoorlijk deel van mijn leven door mijn hoofd, maar een beetje gedempt. Als of er een mist voor hing, watten in mijn hoofd, afgesloten van het nu... Ik probeer de juiste omschrijving te vinden maar die lijkt er niet. Ik voelde me niet somber maar ook niet perse heel vrolijk, maar ik voelde rust, ontspanning en zag de mooie dingen. Dingen die geweest zijn en niet meer terugkomen, maar het is goed zo. Ik voelde me dus alles behalve zwartgallig, zwaarmoedig, treurig of bedroefd...

Misschien ken je dat gevoel dat je naar iets kijkt, maar het eigenlijk niet ziet? Je neemt het niet op, maar het is er wel... dat gevoel. Of stel je voor dat je als vogel zweeft en neerkijkt op de aarde... het is er wel, maar ver weg... je ziet het maar je kan het niet pakken.
Ja misschien komt weemoed het dichtste in de buurt, maar ik voelde geen 'wee'.. geen pijn.

Ik zou het leuk vinden als er iemand is die een woord heeft voor mijn gemoedstoestand en dat achterlaat in een reactie op mijn blogbericht. Misschien ontstaat er zo een lijstje van mooie woorden, die de lading dekken. Ik ben benieuwd....