Even helemaal niets

Na een megadrukke week heb ik behoefte aan ‘even helemaal niets’ op mijn vaste vrije maandag. Voor mij staat dat gelijk aan een beetje uitslapen, rustig wakker worden met een lekkere latte, een tijdschrift lezen, een klein blokje wandelen en thuis een vers roombotercroissantje eten met een heerlijk muziekje aan. Ik start dan met Astrud Gilberto’s Áqua de Beber. Dat nummer stond op een cd die ik ooit had: Sweet, Soft and Lazy. Die titel zegt genoeg toch? Na de lunch zoek ik een schetsboek, potloden en een pen. Ik schets en krabbel wat, om vervolgens een paar naalden te breien aan een sjaal die ooit afkomt. Klinkt als een heerlijke relaxte maandag toch?

Het zou zo mooi kunnen zijn. Ik realiseer me, dat ik wéér een drukke week voor de boeg heb. Ruim 200 nieuwe artikelen, die deze week een plekje willen in de winkel waar ik werk. Dat is mijn taak. Vrijdag- en zaterdagavond speel ik twee voorstellingen met mijn toneelclub en zaterdag overdag staat een bezoekje aan een beurs gepland. Zondag tijdens de koffie bijkletsen met mijn schoonouders. Dit alles laat weinig tijd over voor andere dingen die ook ’moeten’. Mijn ouders bezoeken bijvoorbeeld. Dus wat doe ik op mijn vrije maandag? Die andere dingen!

Terwijl manlief op maandagochtend naar zijn werk fietst, sta ik op, spring onder de douche en begeef ik me richting het Bevolkingsonderzoek Borstkanker. Was ik toch bijna vergeten! Vervolgens rijd ik naar Lunteren, waar ik koffie drink met mijn moeder, die ik meteen help met wat computerzaken. Kost meer tijd dan gedacht. Ze is zelf best handig, maar door slecht zicht en gehoor kan ze het niet meer. Snel eten we samen een broodje, waarna ik een paar boodschappen doe voor mezelf, om vervolgens met wat lekkers bij paps in het verpleeghuis thee te drinken. Op zijn tafel liggen stapeltjes tijdschriften, een doosje met schroeven en een puzzel. “Die moeten mee, als we straks naar huis gaan”, zegt hij. Ik beloof dat ik erom zal denken, probeer zijn aandacht er vanaf te leiden, klets wat over vroeger en we kijken tennis op tv.
Na een goed uur stap ik in de auto richting mijn dochter in Ede. Ze werkt thuis, maar voelt zich slecht door een zware keelontsteking. Ik zorg ervoor, dat ze lekker lang pauze neemt. We zien elkaar niet zo vaak, dus het is heel fijn om haar te zien, ook al is het maar even.

Om 16.00 uur zit ik in de auto naar huis. Net vóór de files. Mijn ouders waren blij met mijn aandacht. Ze wonen dicht bij elkaar, maar apart. Hun dagen zijn lang en soms ook eenzaam en een bezoekje, hoe kort ook, geeft ze weer wat vreugde. Ik kan de keelpijn van mijn dochter niet wegnemen, maar hopelijk heb ik laten merken, dat ik met haar meevoel.

Weer thuis bedenk ik, dat het vanavond een makkelijke maaltijd wordt. Ik ben moe… en voldaan! Maar volgende week, op mijn vaste vrije maandag, ga ik uitslapen, wakker worden met een lekkere latte, wat lezen en wandelen, een roombotercroissantje eten als lunch en een beetje freubelen… denk ik… hoop ik!