We can do better

Hoewel het al weer 7 weken geleden is, weet ik nog precies hoe ik me voelde. Gespannen, opgewonden en verwonderd. Gespannen en opgewonden hoef ik waarschijnlijk niet uit te leggen. Maar hoezo verwonderd?

trouwkaart via Lenieke.com

De weken in aanloop naar onze trouwdag, ons huwelijk, kon ik soms niet geloven, dat ik het nog een keer zou meemaken. Dat bedoel ik met verwondering. In 1988 trouwde ik voor het eerst en dat doe je dan in de overtuiging, dat het voor 'eeuwig' is, hoewel je weet dat je geen garanties krijgt. Dat ik 30 jaar later nogmaals in het huwelijksbootje zou stappen, vervulde mij met oprechte verwondering... Jee, ik ga trouwen...

En natuurlijk was ik ook gespannen en opgewonden. Vooral omdat ik er zoveel zin in had. We hadden een plaatje in ons hoofd en je hoopt dat het zo mooi uitpakt. En dat ook de gasten het kunnen waarderen, hoewel dat niet de hoofdzaak is.

Nadat Marianne en Annemarie mij onder handen hadden genomen, verlieten we om 13.00 uur ons appartement om ons bij onze gasten te voegen en op dat moment begon ons feestje. Samen liepen we opgedoft door de Marikenstraat op weg naar De Hemel. Hoe mooi beeldsprakig is deze naam van onze feestlocatie?

samen in de Marikenstraat

op weg naar onze gasten

Daar voegden we ons bij onze dag-gasten, die eindelijk onze outfits konden zien. Mijn zomerse gebloemde jurk, die niet zoals velen dachten okergeel was en niet kort maar lang. Marcel in zijn superdonkere hippe spijkerbroek met mooi linnen overhemd en sportief donkerblauw jasje. Zonder stropdas en met kekke groene schoenen.

De kleurrijke bloemen in mijn haar, de bloemenarmband in plaats van een boeket en Marcels corsage maakten het geheel af. Ik voelde me mooi en gelukkig.

Tijdens de ceremonie hebben we gelachen en gehuild en elkaar nog persoonlijk toegesproken: onze alternatieve wedding-vows. De BABS heeft mooie worden gebruikt en hét officiële moment nog mooier gemaakt met een vertaling van ons entree lied Ti Sposero Perchè van Eros Ramazzotti.
Als afsluiting deden we elkaar een ring om... niet om elkaar te beperken, maar om elkaar te versterken. We wilden stoer, anders en betaalbaar. Het werd Buddha to Buddha.

Voor het einde van de ceremonie kozen we 'ons lied': We Can Do Better van Mat Simons. Hoewel we allebei eerder getrouwd waren en daarin teleurgesteld zijn, zijn we niet bang om opnieuw in het huwelijksbootje te stappen. We hebben voor elkaar gekozen en wilden dat graag op deze manier vieren.

Terwijl we door de stad terug liepen naar De Hemel, trokken we de nodige aandacht van het winkelende publiek. Maar hoe leuk is het om middenin de stad te wonen en er, op loopafstand van je huis, te trouwen en te feesten?

onze stoet op de Markt in Nijmegen

Op het prachtige terras van De Hemel sneden we de taartjes van Looijenga, proostten we op òns en kletsten we ontspannen met familie en vrienden.

5 prachtige taartjes

van Looijenga

Het weer was prachtig, de temperatuur perfect en de zon scheen volop. Mooier had het niet kunnen zijn.

Aan 4 lange tafels genoten we later van het dinerbuffet in de Alarduszaal, met uitzicht op de Waal. In de zaal hingen de slingers (waarvoor ik mezelf de blaren op mijn vingers heb geknipt) boven de tafels waarop een verzameling bloemen in conservenpotjes stond. In diezelfde zaal konden 's avonds ook de voetjes van de vloer... en dat hebben we gedaan! Tussendoor zijn we op hilarische wijze toegezongen door vrienden, die ons denken te kennen. Haha grapje: ze kennen ons!!

ruim 280 blaadjes geknipt!

en lege potjes verzameld

Veel te snel ging deze onvergetelijke dag voorbij, maar de herinneringen blijven: prachtige blije en emotionele momenten met iedereen die belangrijk voor ons is om ons heen. Vooral de aanwezigheid van onze kinderen en ouders (alle vier in de 80) maakte het bijzonder!

omhelzing met mijn vader

onze kinderen en aanhang
en kleindochter Florence

Alle foto's zijn gemaakt door Dennis Hendrix, Gea Sanou, Hans de Haan en door mijzelf ;)