Een bucketlist kan natuurlijk van alles bevatten: realistische wensen, wensen waar je een beetje (veel) geluk bij moet hebben, wensen die misschien meer dromen zijn... En in meerdere of mindere mate kan je invloed uitoefenen op het realiseren hiervan.
Neem de wens om eens een prijs(je) te winnen met iets creatiefs. Wil dat lukken, dan zal ik wel iets creatiefs moeten doen/maken/inzenden. Anders is de kans nul komma nul. Maar àls ik dat dan doe, is het geen garantie dat ik werkelijk iets ga winnen.... dus ik heb wel een beetje invloed, maar de uiteindelijke beslissing of ik dit punt van mijn lijstje kan strepen heb ik niet zelf in de hand.
Een rondrit maken door Italië, inclusief Sicilië heb ik wel degelijk zelf in de hand. Ik kan sparen, plannen en gaan... en vervolgens afvinken. Check!
FIGURATIE
En dan het punt waar ik nu naartoe wil: figureren in een tv-serie/-film die op de landelijke tv wordt uitgezonden. Een ijdele wens, want kom op zeg: wie wil dat nou? Mensen die graag een keer (of meer) met hun kop op tv willen? Ik durf hier wel ja op te zeggen, hoewel het misschien iets genuanceerder ligt. Dat wil ik tenminste graag geloven, want anders ben ik zelf ook 'zo iemand'...
Maar goed.... dit staat dus op mijn bucketlist. Al maanden krijg ik mailtjes van een site waar je je kunt aanmelden als figurant. In die mailtjes staan dan oproepen voor figuranten voor allerlei doelen. Examenfilms voor de filmacademie, promotiefilmpjes voor bedrijven, reclames, tv-series... Je kan het zo gek niet bedenken. Nadeel van al die oproepen is, dat het korte termijn-werk is. We hebben overmogen mensen nodig. Leeftijd tussen de 40 en de 60 M/V. Tja dan moet je maar net kunnen, zin hebben en in de categorie vallen.
Tot vorige week heb ik nooit op een 'vraag' gereageerd. Meestal kon ik niet of sprak de oproep mij niet aan. Bovendien ligt Nijmegen nou niet bepaald in het hart van film-/televisieland en moet ik rekening houden met veel reistijd (en -geld). Want laat één ding duidelijk zijn: voor het geld hoef je het niet te doen. Soms krijg je een paar (als in 2) tientjes en catering, soms alleen catering... Je moet het dan ook zien als hobby. Denk ik...
Op 28 mei kreeg ik weer een mail, waarin o.a. figuranten in zo'n beetje alle leeftijdsgroepen werden gevraagd voor de nieuwe tv-serie Noord/Zuid, die de KRO in 2015 gaat uitzenden. Dag: zondag 1 juni. Mijn categorie zat erbij, ik was beschikbaar en het was een tv serie voor nationale televisie. Nog nooit had ik de neiging om te reageren, maar nu begon ik er toch over na te denken. Ik hoefde alleen een foto te mailen...
Ik sprak mijn gedachten uit en Marcel zei meteen: dan doe je dat toch?
Voor ik het wist, was de foto uitgezocht en verstuurd. En ik begon mezelf meteen in te dekken: wordt toch niks, ze hebben er vast al genoeg, is wel ver weg Amsterdam....
Tot mijn verbazing kreeg ik de volgende dag een mailtje terug: ja we hebben nog mensen nodig, zeg maar of je definitief komt.... Oké...............................
Op dat moment kon ik alleen maar denken: dus.... het gaat gebeuren... Ik stuurde mijn defintieve ja en wachtte op de benodigde informatie: waar, hoe laat, wat neem ik mee.... Die informatie liet even op zich wachten, maar ik begon me al wel mentaal voor te bereiden op de dag. Uiteindelijk kreeg ik de officiële uitnodiging: zondag 1 juni om 7.15 (!!) uur melden in Amsterdam, paleis van justitie, 4 kledingsetjes mee in gedekte kleuren, niet te warm, niet te koud. Oh en een vergoeding van 20 euro ;) en gratis parkeren...
Waar ik heel goed in ben, is me een (niet altijd realistische) voorstelling maken van wat er gaat gebeuren. Zo ook in de aanloop naar mijn figuratie-debuut. De reis naar de locatie, de dingen die me te wachten staan die dag, mijn mede-figuranten etc... ik stel me voor hoe dit allemaal zal gaan. Terwijl ik mijn kleding-setjes bij elkaar zoek (wat heb ik ineens veel ongeschikte felle kleuren) overweeg ik om mijn kleine gele koffertje mee te nemen. Heel even maar hoor, want ik bedenk dat dat wel eens als overdreven en raar zou kunnen overkomen. Een hele koffer... duh! Ik besluit tot een kleine sporttas.
Marcel verklaart me voor gek, dat ik om 5 uur wil opstaan en kwart voor 6 wil wegrijden. Dan ben ik er om 7 uur (in de parkeergarage naast 'het paleis') en heb ik een kwartier om mijn weg te vinden naar de figuranten-opvang. Stel je voor, dat ik te laat ben en onverrichter zake weer naar huis kan? Natuurlijk heeft Marcel gelijk... Als ik wat later was binnengekomen was er niets aan de hand geweest...
ALLE SOORTEN EN MATEN
Als ik uiteindelijk om 7.02 in de parkeergarage uit mijn auto stap, stapt er vóór mij een vrouw uit met een klein koffertje...... Ze vraagt of ik ook kom figureren en samen lopen we naar de ingang van de rechtbank. Ze komt uit Hoevelaken (ik ben haar naam kwijt) en vertelt, dat ze al veel vaker figurant is geweest. Dit past precies bij mijn voorstelling ik zal wel de enige debutant zijn! Ik laat me enigszins door haar leiden en samen vinden we de ruimte (rechtszaal) waar we ons melden. We zijn niet de eersten, maar ook zeker niet de laatsten ;). De meiden van de 'kleding' zoeken setjes met ons uit. Ik wissel alleen van shirtje en mag dan naar de make-up. Haartjes in de plooi, poedertje en klaar. Tja je komt toch niet echt duidelijk in beeld, dus dat moet genoeg zijn.
De figuranten druppelen binnen en ja ze zijn er in alle soorten en maten. Donker, licht, dik, dun, klein, groot, jonge jongens en meiden, oudere echtparen, gezinnen, redelijk wat vrouwelijke en mannelijke leeftijdsgenoten ook. Kortom: ik kijk mijn ogen uit. De meesten blijken inderdaad die-hard figuranten. Sommigen wekelijks of zelf meerdere keren per week. En zoals verwacht komen er al snel verhalen los over leuke en minder leuke 'film-sets', over goede een slechte catering, wel of geen vergoeding... Sommigen vertellen bescheiden, anderen laten graag weten wat ze allemaal gedaan hebben. Oh en ik zie heel veel koffertjes!
Ik luister en kijk om me heen... zoek koffie en hoor, dat de catering wel eens beter geweest is. Als uiteindelijk de koffie wordt neergezet, worden we met een groepje van ca. 10 weggeplukt en meegenomen naar de hal op de eerste verdieping. We moeten aan het werk!
Ik word samen met een vrouw bovenaan de roltrap neergezet. Op actie moeten we naar de andere kant van de gang lopen. Pfff. Ik vraag nog eens precies wat, wanneer en hoe, want ik kan me niet vasthouden aan de ervaring van mijn 'meeloopster', die dit dus ook voor het eerst doet!
We repeteren eerst even 'droog' en als cameraman, geluidsman, regisseur en assistente zien dat het goed is, gaan we voor het echie.
Actie! Ik loop rustig, met mijn tas over mijn schouder, naar de andere kant, langs de actrice die deze scène speelt. Blik vastberaden vooruit en ik maak me smal om langs de camera uit beeld te kunnen lopen. Dat ging goed. De scéne wordt nog een keer of 4 over gedaan, waarna de camera van positie verandert. Nu gericht op de roltrap waar de tegenspelende acteur naar beneden komt. Zelfde scène, ander standpunt, zelfde teksten, zelfde loopje. En stop! Klaar.... Ik heb het warm en denk: jee... ik heb het gedaan!
We moeten nog even wachten en dan word ik met nog iemand meegenomen naar de andere kant van de gang. Ik moet 'nog even' de trap oplopen en rechtdoor uit beeld lopen... kort extra scènetje voor mij... Na 2 keer staat ie erop (om de één of andere wazige reden, herinner ik me deze opname pas nu tijdens het schrijven weer. Ik was 'm even helemaal kwijt)
Om 10 uur neem ik dan eindelijk mijn eerst slok koffie... Ik zit nog en beetje na te genieten van mijn eerste scène, hoewel ik aan het camera-standpunt wel kon zien, dat ik niet echt duidelijk in/door beeld ga komen. Zo realistisch ben ik dan ook wel weer.
LOOP MAAR EVEN MEE
Ik nestel me in de figurantenruimte op één van de banken, drink koffie, stroopwafel erbij en luister naar de mensen om me heen. Sommigen vragen mij wat ik allemaal al gedaan heb en stiekem vind ik het wel grappig om te zeggen: niks... dit is mijn eerste keer. De één kijkt verbaasd, een ander vraagt me waarom ik daar nu dan ben. Ik vertel over m'n bucketlist, waarna de volgende vraag meestal is: en ga je het vaker doen? Ik moet het antwoord voorlopig nog schuldig blijven. Ik zit nl. al weer ruim een uur te wachten en hoewel ik weet, dat dat erbij hoort, weet ik niet of ik dat vaker wil doen ;).
Het wachten dood ik met wat kletsen, spelen met m'n telefoon, beetje wandelen in de gang en naar beneden kijken, waar op dat moment gefilmd wordt. Als ik net weer op een bank ben geploft, komt de regie-assistente binnen met een kleedster. Ze kijken rond en de kleedster wijst naar mij en zegt: zij misschien? De assistente kijkt weg en lijkt iemand anders te zoeken. Ik doe quasi nonchalant, maar wil natuurlijk best uitgekozen worden. Ik ben er nou toch.
Dan kiest ze 3 vrouwen uit, waaronder ik. Lopen jullie maar even mee, dan kan de regisseur zelf kiezen wie ze wil hebben. Goed... en adem weer uit. Ik bedenk me 'onderweg', dat ze waarschijnlijk nog iemand zoeken voor in het rechtszaal-publiek. We lopen mee en staan dan op een rijtje tegenover regisseur Paula van der Oest... ze kijkt en zegt vrij snel: ja zij met die bril zou wel een goeie zijn als officier van justitie.... Wat?? Ik?? Ja zij wordt het zegt ze weer, maar dan ineens 'wacht even'... ze stapt naar me toe en zegt: je moet wel een beetje met je gezicht 'acteren'... kan/durf je dat? Ik twijfel geen moment en zeg zo nonchalant mogelijk: ja hoor. Slik...
Vervolgens word ik in rap tempo in een toga gehesen, gepoederd en in een stoel achter de desk gezet. So far so good. Ik krijg de opdracht om tijdens het betoog van de advocaat hem onbewogen (vooral niet vriendelijk) aan te kijken. Na een korte repetitie, gaan we over tot actie. Ik zit in mijn 'rol' (haha) en kijk de advocaat strak in zijn ogen als hij zich tot mij richt. Ik zal hem wel even een handje helpen hihi.
De regisseur is tevreden. Ik ook. Maar dan komt ze met de mededeling, dat ze van zowel de voorzitter, de rechter àls de officier een close-up wil.... ze wil die blikken op de advocaat duidelijk laten zien.... Die doen ertoe... Help! En voordat ik het weet start de scéne opnieuw, doet de advocaat zijn betoog en staat er een camera op mijn snuffert gericht. De regisseur praat mee en zegt dat ik even naar mijn dossier mag kijken en dan weer op naar de advocaat... Ja mooi.... Whaaa.... ik word gek... En stop!
De set moet omgebouwd worden, dus het is lunchtijd. Ik stuiter naar de wachtruimte, trek mijn toga uit en ben blij dat ik buiten in de frisse lucht mag eten... Ondertussen probeer ik mezelf voor te houden, dat het echt niet zeker is dat ze dit gaan gebruiken. Straks bedenkt de regisseur wat anders en skippen ze de scène... maar stiekem heb ik wel hoop, dat het uitgezonden wordt natuurlijk. Hoe cool zou dat zijn... mijn debuut en dan vol in beeld?
PAUZE
Buiten wacht ons een heerlijke lunch met lasagne, rucola-tomatensalade, broodjes, beleg, frisdrank, melk en toetjes. Op een muurtje aan het water doen we ons tegoed aan het lekkers. De late koffie van vanmorgen is ruimschoots goed gemaakt. Ondertussen koel ik een beetje af. Mijn dag kan niet meer stuk.
Hoewel ik weet, dat ik na de lunch terug moet in toga als officier, weet ik ook dat ik waarschijnlijk helemaal niet meer in beeld kom. Maar goed, braaf posteer ik me weer, vers geschminkt, achter mijn desk. Hoewel ik inderdaad buiten beeld blijf, kijk ik de advocaat weer strak aan. Ik moet hem toch een beetje in zijn rol houden niet dan? Ondertussen geniet ik van de hectiek. Het is zo leuk om op deze manier een kijkje achter de schermen te hebben. Dezelfde scène vanuit verschillende standpunten gefilmd en dat wordt straks allemaal door elkaar heen 'gesneden' en dan blijft er één scène over.... Als je dan weer eens naar tv kijkt realiseer je je des te meer, dat de vloeiende scène die je ziet echt niet in één keer met meerdere camara's is opgenomen. Nee ook daar heeft een acteur meerdere keren dezelfde scène gespeeld, ander camera-standpunt en van elke opname wordt een stukje gebruikt... Mooi om dat eens van de andere kant te zien gebeuren.
Als alles erop staat, mag ik me weer terugtrekken, nog een bakkie doen en wachten.... De klokt tikt door en uiteindelijk zitten we om 5 uur met zo'n beetje alle figuranten in de rechtszaal als publiek. Ik met de rechter uit 'mijn scène' (ahum) op de achterste bank. Niet te prominent, na de rol van daarnet. We moeten veel wachten en hebben ondertussen lol met de mensen om ons heen, maar op actie! zijn we netjes stil, met de blik naar voren gericht.
Na een uur zijn we klaar, maar we moeten allemaal nog in onze wachtruimte blijven, want misschien zijn we nog nodig. Ik lach, klets en maak lol met Bernadet (de rechter) en de vrouw, die ik in de parkeergarage ontmoette. Steeds wordt er een groepje figuranten teruggehaald en net als we denken, dat we niet meer hoeven, worden we toch weer geroepen. Nog 1 keer en dan mogen we naar huis.
Uiteindelijk eindigt deze dag niet om 18.00 uur, maar om 21.00 uur en om 22.30 uur ben ik thuis! Of ik het nog eens ga doen? Vast wel, maar het wordt geen vaak terugkerende bezigheid.
Ik ben moe, maar heb een super leuke dag gehad, met als resultaat hopelijk een flits op tv. Want laten we eerlijk zijn: pas dàn kan ik dit punt van mijn bucketlist afstrepen. Check!
ps: de uitzendingen van Noord/Zuid beginnen op 2 januari 2015
Geen opmerkingen:
Een reactie posten