Op het moment, dat ik er als volwassene onverwachts alleen voor kwam te staan, wist ik niet hoe ik dat toch moest gaan doen. Jarenlang deed ik alles 'samen'. Dat groeide zo en dat was goed... dacht ik.
Eenmaal op eigen benen -dat klinkt best gek als je 46 bent- ontdekte ik, dat ik heel veel op mijn man gesteund had. Soms was dat oké, maar niet altijd. Dingen waar ik me nooit mee bezig hield, moest ik ineens wel aanpakken. Simpele dingen, maar ik kon er als een berg tegenop zien. Ik voelde me een sul toen de ruitenwisservloeistof van de auto bijgevuld moest worden en ik wilde echt zelf de banden op spanning brengen... maar hoe? Stukje bij beetje heb ik alles aangepakt of hulp gevraagd als ik het echt niet wist. Maar ook dat is een 'dingetje' hè... hulp vragen!
Uiteindelijk vond ik mijn draai en begon ik te wennen aan het alleen zijn. Nou niet echt alleen, want de kinderen waren meestal bij mij, maar wel als 'moeder alleen' en zonder partner. Het ging goed. Ik redde me, werkte, sportte, sprak af met vriendinnen en maakte met hen de leukste herinneringen. Ik heb gelachen en gehuild, maar ik heb vooral geleerd om op mezelf te vertrouwen. Meer dan ooit.
Tegen de zomer kreeg ik het moeilijk met alle vakantieplannen die iedereen maakte. Om eerlijk te zijn, was ik jaloers. Vreselijk jaloers op al die complete gezinnen, die lekker samen naar het zonnige zuiden trokken om te genieten van een paar weken vakantie. Daarbij vergat ik maar even, dat er ook heel veel gezinnen niet op vakantie gingen en/of konden.
Uiteindelijk begon ik te fantaseren over 'een paar dagen alleen weg van alles'. Een paar nachtjes in een hotelletje met alleen 'moi'... Zou ik dat durven? Zou ik dat echt willen? Kunnen? Hoe meer ik erover nadacht, hoe meer zin ik erin kreeg. Tuurlijk zou ik dat kunnen!
Er kwam een oergevoel in me naar boven, waardoor ik de drang kreeg om het te doen. Om me te bewijzen. Om aan de wereld te bewijzen, dat ik ook in m'n eentje kan genieten van vakantie...
Ik vond een hotel aan de kust in België. In De Haan om precies te zijn. Zo'n 3 uur rijden. Ik boekte en was toen al trots. Vriendinnen waren blij verrast en vonden me stoer. En eerlijk gezegd vond ik dat zelf ook.
In De Haan heb ik genoten, foto's gemaakt en een dagboek bijgehouden. Hieronder zal ik een aantal fragmenten plaatsen uit dat dagboek. Om te laten zien, hoe ik me voelde en hoe ik genoot van 'even helemaal alleen op vakantie'.
Ik vond een hotel aan de kust in België. In De Haan om precies te zijn. Zo'n 3 uur rijden. Ik boekte en was toen al trots. Vriendinnen waren blij verrast en vonden me stoer. En eerlijk gezegd vond ik dat zelf ook.
In De Haan heb ik genoten, foto's gemaakt en een dagboek bijgehouden. Hieronder zal ik een aantal fragmenten plaatsen uit dat dagboek. Om te laten zien, hoe ik me voelde en hoe ik genoot van 'even helemaal alleen op vakantie'.
DAG 1
DAG 3
Dan realiseer ik me, dat het eind van de dag, het eind van m’n mini-vakantie in zicht is. Ik heb moeite om afscheid te nemen van de rust die over me is gekomen in De Haan. Nog even loop ik de duinen in en staar ik over zee. Ik kan alleen maar denken: wat was het heerlijk en wat was het makkelijk om hier alle ellende even een paar dagen te vergeten. Kon ik dit gevoel maar voor altijd vasthouden!
Om kwart voor 5 is het gedaan. Even diep ademhalen voor de rit naar huis.
Niet omdat ik tegen het rijden opzie. Ik wil gewoon niet naar huis!
Terwijl ik om 10.30 uur op een terrasje aan de boulevard van
De Haan geniet van m’n cappuccino, moet ik het thuisfront (lees: ouders en een
paar ramazzottiani) even laten weten dat ik het heb gedaan!! Ik ben weg… weg
van alles! De zon breekte langzaam door, het is nog rustig op de boulevard en
ik geniet.
Volgens mij kan iedereen die een beetje oplettend is aan mij zien, dat ik straal. Ik loop over het stand, door het centrum, over de boulevard en mijn gevoel zegt: hé joehoe… zien jullie mij? Zien jullie mij genieten? Hier steekt dat euforische gevoel de kop op. Yeah!
Van tevoren was ik misschien een beetje bang, dat ik het geforceerd leuk zou hebben. Ik ben weg en moet het leuk hebben. Dat gevoel. Nou niets van dat alles. Mijn hele lijf zegt: yes, dit is precies wat ik wil.
DAG 2
De Panne, Oostende en Blankenberge heb ik ‘gedaan’. Met tussendoor een
voetjes omhoog- en verkleedsessie in het hotel, want voor het diner in
Blankenberge moest ik toch wel m’n hakken aan. Een echte vrouw van de wereld,
dat weten mijn lieve Italiëgangers-vrienden als geen ander, gaat op d’r hakjes
uit!Volgens mij kan iedereen die een beetje oplettend is aan mij zien, dat ik straal. Ik loop over het stand, door het centrum, over de boulevard en mijn gevoel zegt: hé joehoe… zien jullie mij? Zien jullie mij genieten? Hier steekt dat euforische gevoel de kop op. Yeah!
Van tevoren was ik misschien een beetje bang, dat ik het geforceerd leuk zou hebben. Ik ben weg en moet het leuk hebben. Dat gevoel. Nou niets van dat alles. Mijn hele lijf zegt: yes, dit is precies wat ik wil.
DAG 2
DAG 3
Dan realiseer ik me, dat het eind van de dag, het eind van m’n mini-vakantie in zicht is. Ik heb moeite om afscheid te nemen van de rust die over me is gekomen in De Haan. Nog even loop ik de duinen in en staar ik over zee. Ik kan alleen maar denken: wat was het heerlijk en wat was het makkelijk om hier alle ellende even een paar dagen te vergeten. Kon ik dit gevoel maar voor altijd vasthouden!
Om kwart voor 5 is het gedaan. Even diep ademhalen voor de rit naar huis.
Niet omdat ik tegen het rijden opzie. Ik wil gewoon niet naar huis!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten