Afgelopen januari heeft Sarah zich aan mij getoond. Ik heb een mooie leeftijd bereikt, die er het ene moment niet toe doet, maar het volgende moment pijnlijk aanwezig is. Als ik het getal 50 heel bewust tot me door laat dringen, klinkt het soms heel oud... V-IJ-F-T-I-G... oef! Maar als ik me dan bedenk hoe ik me voel, hoe ik eruit zie en wat ik allemaal doe, dan ben ik gewoon veel jonger! Ja als niemand anders het zegt, moet ik het zelf maar doen.
De afgelopen 20 jaar ben ik eigenlijk altijd jonger geschat dan ik werkelijk was, dus ik denk dat ik het recht heb om te zeggen, dat ik er nog goed uitzie voor mijn leeftijd. Ben benieuwd of die ontwikkeling zich met de jaren zo doorzet.
Na een vrij rustige en normale jeugd, met ouders die niet bepaald op de voorgrond traden, ben ik opgegroeid tot iemand die vrij rustig en normaal was en die ook niet op de voorgrond wilde staan. Of eigenlijk is het anders: ik wilde wel, maar ik durfde niet. Soms deed ik wel een poging, maar dat was meestal in een vertrouwde omgeving, waar je niet echt op je bek kon gaan. Want daar was ik bang voor: op mijn bek gaan.
Op school was ik goed, maar geen uitblinker, met sporten net zo en ik was toen al creatief, maar het waren geen uitspattingen die me kunstenaar maakten. Ik heb altijd over mezelf gezegd, dat ik heel veel dingen goed kon, maar ik was nergens top in. Bovendien vond ik heel veel dingen leuk, maar wat wilde ik nou eigenlijk? Wat was mijn droom?
Omdat ik schrijven leuk vond en ik daarmee de beroepskeuze-test manipuleerde, kwam ik op de CAJ terecht. De Christelijke Academie voor Journalistiek in Kampen. Waarom in Kampen? Omdat het daar wat strakker georganiseerd was, je wat minder meteen losgelaten werd en dat paste precies bij de 19-jarige Karin. Dàt wel, de journalistiek nìet. Ik ontdekte dat ik geen journalist was. De voorbereidingen òp, vond ik leuker dan het eigenlijke interview. Informatie verzamelen door zoeken in (toen nog) de bieb en af en toe een interview puur voor de feiten, vond ik nog wel leuk, maar ik miste de journalistieke drive.
Uiteindelijk heb ik na veel hangen en wurgen toch m'n HBO diploma Journalistiek gehaald. Dat dan weer wel.
Nee ik ben geen journalist, maar schrijven vind ik nog steeds leuk.
Schrijven is een creatief vak, maar ik wilde creatief zijn met mijn handen. Iets maken. Na wat om me heen kijken, kwam ik terecht op de tuinbouwschool in Velp, waar ik in 2 jaar mijn diploma bloemschikken en bloembinden behaalde. Een leuk vak. Leuker dan journalistiek. Ik heb 2 jaar in een bloemenwinkel gewerkt tijdens mijn opleiding, maar moest er weg toen ik geslaagd was. Te duur.
Ondertussen stond ik aan het begin van mij getrouwde leven. Een jong stel, met dromen en plannen. Een eigen huis, kinderen...
Op het moment, dat ik zonder werk en mèt opleidingen thuis zat, diende zich een droomhuis aan. Een jaren '30 woning met een grote tuin. Ik stak daar tijd en energie in. Genoeg te doen!
Bovendien wilden we graag kinderen en ook dat kwam op ons pad. Dochterlief diende zich aan en 2,5 jaar later kreeg ze er een broertje bij.
Thuis vermaakte ik me prima met de kinders en het huis en de tuin. Werken deed ik niet, want we wilden graag dat er iemand thuis zou zijn voor de kinderen. In de uren die ik overhield crea-de ik erop los. Bloemen, inrichting van het huis, zelf kleding maken voor de kinderen, maar ook voor mezelf. Ik verveelde me geen moment.
Kinderfeestjes waren een 'feestje', waar ik me kon uitleven in thema's. Ik haalde de feestgangers op van school, verkleed als indiaan, jonkvrouw of schilder en als het even kon, kleedde ik de jonge gasten ook zo.
Het moge duidelijk zijn: ik kwam mijn tijd wel door. De jaren gingen voorbij, de kinderen werden groot en steeds zelfstandiger. Tijd om ze stukje bij beetje los te laten. Tijd ook om een baan te zoeken. Maar wat? Dat hield mij in eerste instantie tegen, want wie zat er nou nog op mij te wachten? Een 'oude vrouw' met amper ervaring...
Uiteindelijk ging ik er serieus werk van maken en alsof het zo moest zijn, kwam er meteen een baan op mijn pad. Ik ging werken bij IKEA. De winkel waar ik geregeld kwam, maar dat je daar ook kon werken??
Ik werkte er met veel plezier, leuke afdelingen, leuke collega's. Mijn zelfvertrouwen groeide enorm. Gelukkig maar, want aan mijn huwelijk kwam een eind en ik kon toen wel wat veerkracht en eigenwaarde gebruiken.
Ondanks alle verdriet knokte ik verder en kwam sterker uit de 'strijd'. Iets wat ik in eerste instantie niet zag gebeuren, want alles leek weg te vallen.
Gelukkig kwam ik al snel mijn nieuwe lief Marcel tegen en samen met hem ben ik weer super-gelukkig, heb ik nieuwe stappen gezet, van baan veranderd (Woonexpress), van woonplaats ook. Twee keer zelfs.
De afgelopen maanden dacht ik na over de toekomst. Wat moet ik nog, wat wil ik nog.... Ik dacht nog heel veel te moeten, maar niets is minder waar....
Hierover later meer..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten